Samtíðin - 01.12.1943, Síða 12

8
SAMTlÐIN
Þó minnist ég þess, að ég hugsaði
til þess með skelfingu, meðan ég beið
þess, að fyrsta markorðið félli, livort
ég mundi lialda þessum bölvuðum
geispum áfram, eftir að ég væri kom-
inn inn á leiksviðið! Ef til vill myndi
ég bara standa og geispa framan i
áborfendurna, án þess að segja eitl
einasta orð! Ég sá í huganum liina
leikarana standa eins og þrumu
lostna og bíða eflir setningum mín-
um, en fá bara geispa i staðinn! Og
liundruð manna þarna frannni i
myrkrinu glolta við tönn: Það er dá-
laglegt leikaraefni að tarna! .Iá, og
þó að svona færi nú ekki, þá gat ég
kannske gleymt, bvað ég álti að segja!
Vel á minnzt. Mundi ég annars nokk-
uð af setningunum mínum? Að visu
liafði ég kunnað á æfingunum, en sal
noklcuð eftir af því núna? — Slikar
bugsanir og hundrað aðrar ásóttu
mig, þangað til ég heyri alll i einu
markorðið. Leikurinn hefst. Nú er
Eysteinn Brandsson úr Mörk í „Lénharð-
ur fógeti“ eftir Einar H. Kvaran.
enginn tími lengur til heilabrota. Nú
er að duga eða drepast! Geisparnir
eru gleymdir. Óstyrkurinn i röddinni
hverfur smám saman. Setningarnar
renna fram, liver á sínum stað, eins
og ósjálfráður straumur. óvætturin
l'rannni i myrkrinu er horfin úr hug-
anum; hún er ekki lengur til! Hvert
atriðið rekur annað. Tíminn líður,
án þess að maður taki eftir því. Og
svo alll í einu — þátturinn er búinn
— tjaldið. Kaldur veruleikinn tekur
aftur við. Ég tek nú fvrst eftir því,
að ég er kófsveittur. Mér finnst ég
vera að kafna úr liita. Með óstyrkúm
höndum tek ég i tjaldið og gægist
i gegnum eitt gatið. Jú, auðvitað er
liún þarna enn þá, óvætturin — hinn
strangi dómari áhorfendurnir.
Það er ekki um að villast, þættinum
Lárenz í „Dansinn í Hruna“ eftir
Indriða Einarsson.
Á
-<
<
-«