Samtíðin - 01.12.1943, Blaðsíða 13

SAMTIÐIN
9
Eiríkur frá Ilegg (lil hægri) ásamt Hjörleifi Hjörleifssyni
(Knúti Gæsling) í „Veizlan á Sólhaugum“ eftir H. Ibsen.
er lokið — 1. þætti — og hann hefur
gengið stórslysalaust. Guði sé lof!
Ég get ekki stillt niig um að minn-
ast hér smá-atviks, sem lcom fyrir
mig í þessu leikriti. Mig minnir, að
það hafi verið í siðasta sinn, sem það
var leikið. Það var i síðasta þætti,
að ég — aðstoðarpresturinn — hinn
strangi dómari — hafði kallað fyrir
mig sökudólgana: verk'smiðjustúlku,
sem hafði eignazt barn utan hjóna-
hands, og sjómann nokkurn, sem
hafði hjálp'að henni til þess. Voru
allar persónur leikritsins þarna sam-
an komnar til að hlusta á hina ægi-
legu áminningaræðu mína. Hófust nú
skammirnar og gekk ágætlega fyrst
framan af. En þegar ég er urn það
hil hálfnaður, losnar kerti úr ljósa-
krónu, sem hékk' heint fyrir ofan
mig og datt viðvörunarlaust beint of-
an á hausinn á mér! Áhorfendur ráku
upp ákaft fagnaðaróp. Ja, sá átti nú
fyrir þvi! Þetta kom eins og áminn-
ing af himnum ofan fyrir bölvaða
þröngsýnina! — Leikararnir stóðu í
iinapp fyrir framan mig. Þeir öft-
uslu beygðu sig niður eins og þeir
liefðu misst eitthvað. Ég var ekki í
miklum vafa um, hvað að þeim
gengi! Ef hægt er að hlæja með aug-
unum, þá gerðu þeir það, sem fremst-
ir stóðu. Virtist engu muna, að sumir
fengju ekki stillt sig. Eitt andartak
livarflaði að mér að slá á lærið og
hlæja fyrir alvöru, þvi að hláturinn
sauð og vall niðri i mér, en þá var
lík'a úti um kúnstina! Annar kostur-
inn var sá, að byrsta sig nú um allan
helming, til að halda niðri hlátrin-
um og láta nú skammirnar dynja!
— Ég valdi siðari kostinn. Allt gerðist
þetta á minna en augnabliki, en mér
fannst það heil eilifð!