Samtíðin - 01.12.1943, Qupperneq 16

12
SAMTÍÐIN
um liðið, að hann mundi það ekki
lengur sjálfur. Ef til vill hafði ein-
hvern tíma hugsunin um eitthvað
annað snortið sál hans meir en liugs-
unin um peninga, en ef svo var, var
sú hugsun afmáð í lífsbaráttu áranna.
VEÐRIÐ HÉLZT svipað, er kom
fram yfir hádegið. Hann gekk á
með éljum og þrátt fvrir hátiðahöld-
in, sem fram áttu að fara, var aðeins
strjálingur af fólki á götunum. Sverr-
ir hraðaði sér niður í bæinn. Hann
ætlaði að minnsta kosti að hlýða á
ræðuna, sem flytja átti af svölum
Alþingishússins, og taka þátt í húrra-
hrópunum fyrir sjálfstæði landsins.
Það var lians skerfur til hátíðahald-
anna. ^
Fámennir hóp'ar höfðu þegar safn-
azt saman á götunni fyrir framan
Alþingishúsið, og á Austurvelli, sem
tók að láta á sjá af traðki hundraða
fóta. Sverrir tók sér stöðu í skjóli
við einn hópinn og beið átekta. Hér
var fámennt og furðu litill hátíða-
hragur. Hér virtist engin þjóðhátíð
á ferð. Var þá almenningur svona
kærulaus fyrir þessum minningar-
degi? Eða brann eldur þjóðernistil-
finningarinnar ekki heitar en svo í
brjóstum manna, að hann þyldi ekki
nepju vetrardagsins? Eða hafði þjóð -
ina skort forystu til að sameinast
þennan dag til að minnast og fagna?
Sverrir leit vonsvikinn í kringum
sig. Voru þetta allir þeir í liöfuðstaðn-
um, sem fögnuðu sjálfstæðinu? Alll
í einu komst hreyfing á mannþjæp-
inguna. Allir horfðu vestur Kirkju-
strætið. Að eyrum Sverris bárust lág-
ir ómar af taktföstum hornablæstri.
„Þeir eru að koma! Stúdentarnir eru
að koma!“ heyrðist víða kallað.
Hornahljómimnn hækkaði stöðugt
og færðist nær, og loks birtist homa-
flokkurinn og fánaberar stúdenta í
fylkingarbrjósti og stefndu í áttina
til Alþingishússins.
Stúdentar tóku sér nú stöðu fyrir
framan Alþingishúsið, en mannfjöld-
inn þjappaði sér saman kringum þá.
Nú átti aðalatriðið á dagskránni að
hefjast, ræða, flutt af svölum Alþing-
ishússins. Ræðumaðurinn var vel
þekktur stjórnmálamaður, þingmað-
ur um langt skeið og framarlega í
sínum flokki. Flokkur hans hafði líka
launað honum að verðleikum. Hann
var forstjóri ríkisstofnunar og rak
auk þess blómlegt einkafyrirtæki;
sumár sögðu reyndar, að fyrirtælcið
ætti framtíð sina einungis undir póli-
tískum völdum hans. En hvað um
það. Hann talaði á opinherum fund-
um svo fagurlega um réttindi alþýð-
unnar og gæði þau, sem henni hæri,
að það var ekki nema von, að hann
vildi hagnast dálítið líka, en reyndar
urðu menn nokkuð langeygir eftir
umbótunum.
Sem snjall málaflækjumaður átti
hanri auðvitað sæti í mörgum nefnd-
um, því að auðvitað varð flokkurinn
að hafa fulltrúa i nefndunum, sem
tryggði honum áhrif og gengi, og
fyrir nefndarstörfin fékk hinn vel-
metni stjórnmálamaður dálitla auka-
getu.
Ræðumaður sté fram, á svalirnar.
Hann var miðaldra, lágur og gild-
vaxinn. Hann stóð nokkra stund og
horfði yfir hópinn. Nokkrir menn
klöppuðu honuni lof í lófa. Ræðu-