Samtíðin - 01.02.1944, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
þeirra. Getur þú sagt mér, hvar þeir
hvila?
— Því miður, anzaði litla stúlk-
an. — Ég er nýkomin hingað, en
frænka mín, sem ég er hjá, sýndi
mér um daginn leiði konunnar,
sem skildi eftir peninga, svo að liægt
væri að kaupa fóður handa fuglun-
um, þegar snjór væri og þeir gætu
ekki tínt maðka. Það var svo fallega
gert. Er nóg, að ég vísi yður á leið-
ið hennar?
Sagnfræðingurinn reikaði um
blómlega hveitiakra. Hann var dá-
lítið hugsi. Þvi næst vék liann sér
að gömlum manni og spurði:
— Eigið þér liér heima?
— Já, ég hef nú alið allan ald-
ur minn á þessum slóðum, anzaði
öldungurinn.
— Þá hljótið þér að þekkja leg-
staði þeirra hershöfðingjanna A.
og B.
— Hvort ég þekki þá.
— Gætuð þér fylgt mér þangað?
— Já, það get ég.
— Þeir voru miklir menn.
— Það skal ég ekkert um segja.
Eitthvað var hún móðir min nú að
segja mér frá þeim, minnir mig.
Leiðin þeirra eru skammt frá leið-
ínu blessunarinnar hennar ungfrú
Brown. Hún arfleiddi fuglana, það
gerði hún. Það var nú kona, sem
vert er um að tala. Nýi presturinn
okkar er vanur að kaupa kókós-
hnetur handa fuglunum, eða það
gerði hann að minnsta kosti fyrir
stríðið.
Sagnfræðingurinn staldraði nú
við i litlum veitingaskála. Tvibreið
veitingakona i sirzkjól vagaði að
horðinu til hans og spurði brosandi,
hvað honum þóknaðist.
— Ég er ókunnugur á þessuin
slóðum, en hef mikinn áhuga á sagn-
fræðilegum rannsóknum.
— En hvað það hlýtur að vera
„intressant“! sagði hún.
— Ekki munduð þér nú víst geta
frætt mig um tvö mikilmenni, þeir
herforingjarnir A. og B., eru jarð-
settir hér. Þeir voru báðir bornir
og barnfæddir í þessari kirkjusókn.
— Því miður er ég alveg ófróð
um það — en hérna hvílir einstak-
lega fræg og yndisleg kona, og fjöldi
ferðamanna fer árlega að skoða
leiðið hennar og leggja blóm á það.
Ég lét teikna þessa litlu mynd af
henni. Það er auðvitað hugmynd,
en finnsl j'ður hún ekki yndisleg?
Allir fuglar fj'lgja lienni til himna-
rikis. Eg sel ósköpin öll al' þessum
póstkortum, en ég hef orðið að setja
þau upp i 50 aura, síðan stríðið
skall á. Mér finnst, að það ætti að
taka hana í dýrlingatölu, eins og
liana Jeanne d’Arc og hann Sánkli
Franz. Anna Brown hét hún, bless-
unin sú arna.
Sagnfræðingurinn fór að l'inna
sóknarprestinn.
Jú, jú, presturinn kunni mann-
kynssöguna utan bókar og mundi
nákvæmlega eftir öllum afrekum
beggja þessara herforingja. Hann
vissi líka upp á hár, hvar þeir voru
grafnir og bauðst til að fylgja sagn-
fræðingnum að legstöðum þeirra.
— Fólkið hérna virðist hafa ótrú-
lega lítinn áhuga fyrir sögu, mælti
sagnfræðingurinn. Enginn hafði
hugmynd um afrek þessara tveggja