Samtíðin - 01.03.1944, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
berginu. ÞaÖ var nógu bjart til þess
að greina rautt og blátt.
„Heyrðu,“ sagði Anna Pálsdóttir,
„komdu með til bennar frænku.“
Litlu siðar ganga þau eftir Hverf-
;sgötunni upp á Laugaveginn og þar
inn í hús.
Þau liringja bjöllunni.
Frænka kemur til dyra. „Nei!“
hrópar hún upp yfir sig, „eruð þið
ekki hér, svona seint á kveldi.“
„Ég ætla að tala soldið við þig,“
segir Anna Pálsdóltir. „Komið þið
inn í blýjuna," segir frænka og ýtir
þeim inn í lierbergið sitt. Þar var
allt liið viðkunnanlegasta, mikið af
fögrum húsgögnum og myndir á
veggjum, teppi á gólfi. Frænka var
samt ekki rík. Frænka var lífsreynd
kona. Hún bafði einu sinni átt mann,
en bann fór frá henni.
Anna Pálsdóttir fór úr lcápunni og
setti hana á stólbak. Á meðan sótti
frænkan karamellur banda bróðurn-
um, sem hafði komið sér fyrir i
mjúkum bægindastól og geispaði
þar.
Fyrst þagði Anna Pálsdóttir. Síðan
geldc hún raldeitt til frænku sinnar,
liorfði beint í andlit hennar og lagði
flatan lófann á brjóst hennar:
„Frænka, ég þarf að segja þér nokk-
uð. Ég ætla að læra að dansa.“
„Nú,“ sagði frænka hennar.
Anna Pálsdóttir stóð grafkyrr og
alvarleg: „Ég ætla að verða ballet-
dansmær.“
„Ha?“ sagði frænka.
Anna Pálsdóttir þagði.
Þá var það, að frænka skellti upp
úr, pínulítið.
Síðan leit liún á andlit telpunnar
og sagði: „Ileyrðu, Anna min, á ég
að segja þér nokkuð?“
„Já,“ sagði telpan og leit því næst
niður á fætur sér.
„Tii þess að verða góð ballettdans-
mær yrðir þú að fara í skóla undir
eins, og það kostar mikla peninga.
Svo er það voðalega erfitt. Frægustu
ballettdansmeyjar beimsins voru
þjálfaðar frá barnsaldri og urðu að
púla í æfingmn daginn út og daginn
inn, mörg, mörg ár.“
„Er það?“ sagði Anna Pálsdóttir,
horfði á frænku sína og brosti lítið
eitt, „er það?“
„Ég er viss um,“ sagði frænka, „að
pabbi þinn gæti ekki borgað tiunda
part af því, livað þá meir.“
Bróðir Önnu hafði ekki sofnað í
liægindastólnum.
Nú reiddist hann og sagði: „Anna
liefur fallega fætm\“
„Já, já,“ sagði frænka, „Anna hef-
ur fallega fætur, ágæta dansfætur, en
Anna getur ekki lært að dansa, það
kostar svo mikið og er líka svo voða
erfitt.“
„Mig langar ekkert lil þess held-
ur,“ sagði telpan, náði sér í kara-
mellu og fór að tyggja. „Mér datt
þetta bara í bug áðan, þegar ég sat
heima.“
Litlu síðar kvöddu þau frænku
sína og gengu út.
Anna Pálsdóttir gekk við hlið
bróður síns, og bann sagði: „Það er
ekkert að marka, sem frænka segir,
„hún er vitlaus.“
„Uss,“ sagði Anna Pálsdóttir,
„heldurðu, að mér sé ekki sama, ég
var bara að þessu að ganmi minu.“
í því gekk hermaður framlijá