Samtíðin - 01.06.1944, Blaðsíða 13

SAMTIÐIN
9
skaut móður eins og hjá sumum
þeirra þjóða, er við hljótum fram-
vegis að keppast við um verð á fram-
leiðsluvörum. Þetta vitum við, og
reynslan hefur sannað það. En hér
kemur aftur á móti ýmislegt til, er
jafnar hlutföllin að nokkuru. Má þar
meðal annars benda á, að sumt af
vörum þeim, sem liér eru framleidd-
ar, standa sizt að baki sams konar
vöru erlendis, ef jafnt væri búið að
þeim, eða á þann veg, sem með þarf.
— í þessu sambandi dettur mér i hug
lítið atvik fx-á síðastliðnunx vetri.
Stúlka, sem stundar framhaldsnám i
hjúkrunarfræði vestur í Minnesota í
Ameríku, skrifar á þessa leið í bréfi
dags. í febrúar siðastl.: „Ég hoi-ðaði
islenzkan saltfisk í dag. Þá vöru hef
ég ekki séð hér áður, enda var fisk-
urinn sendur langt að, af sjúklingi,
sem hafði dvalið hér um tíma. En
fiskinum fylgdi oi’ðsending til min á
þá leið, að ef íslendingar vönduðu
hetur til vöru þessarar og umhúða,
mætti selja mikið af lienni og fyrir
hátt vei’ð.“
Sé þessi dómur um sjávarafui’ðir,
sem mikið hefur verið unnið að að
laga og bæta í meðferð allri, nærri
sanni, hvað mun þá mega segja um
framleiðslu landbúnaðai’ins, sem boð-
in er til sölu á erlendum markaði.
Það hefur áreiðanlega of lítið vei-ið
gert til að kynna þá vöru og rann-
saka, hvaða meðferð í verkun myndi
bezt henta í því sambandi, t. d.
hraðfrysting á kjöti o. fl. o. fl. —
Það verður svo fljótt sem unnt er að
bæta úr þessu með þvi að senda beztu
menn, sem völ er á, þangað, sem sala
er líklegust, og kynna sér allt þetta.
Slík rannsókn myndi að öllum lik-
indum bera mikinn árangur, enda
veitir ekki af. Framundan hlýtur að
vera allliörð barátta einmitt á þessu
sviði. En engu þarf að kvíða, ef vel
er unnið.
Urn leið og hér lýkur bollalegging-
um um aukna ræktun, fjölgun býla
og afurðasölu, þykir rétt að geta þess,
að jafn sjálfsagt er hitt, að auka
fjölhreytni á fi’amleiðslu á ýmsum
sviðurn. I sveitinni ætti að geta þx’ó-
azt meðal annars margs konar srríá-
iðnaður engu siður en í kauptúnum,
ýmist eingöngu eða til stuðnings öðr-
um framleiðslugreinum. Með þeim
hætti kynni einnig að vera stigið spor
í þá átt í og með að létta einhverjum
þunga af þeim, er við sjóinn húa.
Bóndinn innir slarf sitt af hendi i
kyrrð og friði Og það er táknrænt
fyrir þá iðju að vekja líf, en deyða
ekki, hvort heldur er með orðum eða
athöfnum —• „láta tvö strá vaxa þar,
sem áður óx eitt“. Og metnaðarsök
er allmörgum úr þeim hópi, að úti-
loka af heimilunum að sem mestu
levti öll kaldyrði og keskni alla. Þeir
vilja ekki ala „púkann á fjósbitan-
um“ né í þrengri eða rýrnri salai’-
kynnum. Hitt er svo annað mál, að
halda á sínum hlut með einurð og
festu. — Það verður því bóndanum
ekki síður en öðrum þegnum þjóð-
félagsins lítt skiljanlegur hlutur,
hvers vegna slík sundrung og sjálfs-
elska — svo að ekki séu við höfð
sterkari orð — skuli rikja á þingi
þjóðarinnar liina síðustu tíma. Þetta
vekur meiri ugg og ótta hjá hverjum
heilskyggnum manni en flest annað,
enda eru ávextir þess illgresi, sem