Samtíðin - 01.06.1944, Blaðsíða 21

SAMTlÐIN
17
verið innan brjósts, er hann var barn
og fóstran sagði við hann: „Jæja,
Heriry minn, nú átt þú að fara að
hátta.“ Barnið fæst ekki til að liátta,
en samt veit það fullvel, að svefninn
muni hera það á örmum sínum hurt
og að það þarfnast mjög hvildar.
„Dauðinn,“ hélt Wells áfram, „er
barnfóstra, hlíð og alvarleg i senn.
Þegar stundin kemur, segir hún við
mann: „Jæja, Henry minn, nú átt þú
að fara að liátta.“ Við möldum i mó-
inn, en vitum þó fullvel, að nú er orð-
ið mál að talca á sig' náðir og að i
raun og veru þráum við hvíld.“
EF VÉR sættum oss möglunar-
lítið við þá tilhugsun, að ævi-
skeiðinu séu takmörk sett, getum
vér a. m. k. gert oss von um, að oss
takist að enda það heilir á sálu og
líkama, og það er oss vissulega kleift.
Ellin hefur ekki ávallt i för með
sér öll þau mein, sem áður er getið.
Mörg dýr deyja án mikilla líkamlegra
breytinga. Vel þjálfaður líkami mun
varðveita mjúkleik sinn og yndis-
þokka lengi. Galdurinn er í þvi fólg-
inn, að vér vanrækjum sjálfa oss
aldrei. Það, sem vér gerðum i gær,
liljótum vér að geta gert i dag, og
það, sem er vanrækt, verður aldrei
aftur bætt. Þjálfun og' reglusemi eru
undirstaða furðulegra hluta. Margir
sjötugir menn iðka hnefaleika, sund
og tennis. Vilurlegast er að iðka slikt
að staðaldri, en ekki endrnm og eins
eða til þess eins að svala liégóma-
girnd sinni. Það er ekki hægt að
stöðva ellihrörnunina, sé hún á ann-
að horð byrjuð. Hins vegar er tiltölu-
lega auðvelt og mjög æskilegt að ljá
henni ekki fangstaðar á sér. „Það er
þvi miðnr auðvelt að lengja hrörnun
mannsins með þvi að hjóða henni of
snemma heim.“Ég vil heldur vera all-
lengi gamall en verða gamall fyrir
aldur fram,“ sagði Montaigne.
Framhald í næsta hefti.
ÝRAFRÆBINGAR liafa komizt
að raun um, að apar láta geðs-
hræringu sína i ljós með svipbrigð-
um, sem eru alveg gagnstæð svip-
brigðum manna. Ef teknar eru lcvik-
myndir af öpum og reynt er að láta
líta svo út sem þeir séu hlæjandi, eru
þeir klipnir í rófuna, svo að litið her
á, og virðist áhorfendunum þá, að
þeir leiki við hvern sinn fingur. Ef
apar eru hins vegar fýlulegir á svip-
inn, fullyrða sérfræðingar, að þeim
líki lifið verulega vel.
Úr „Everybody’s Life“.
AÐ ERU til tvær meginreglur i
þessu lífi, önnur er almenns eðl-
is; hin er dálítið sérstök. Sú fyrri er
á þá leið, að sérliver maður getur
að lokum öðlazt það, sem liann vill,
ef hann leggur sig allan fram. Það er
algild regla. Hin er þannig, að sér-
hver maður er að meira eða minna
leyti undantekning frá þessari reglu.
Samuel Butler.
Þeir, sem nota
sdpuna
einu sinni, nota hana aftur.