Samtíðin - 01.07.1944, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
]jví atliygli, að „liðþjálfinn“ er farinn
að renna liýru auga til feitlaginnar
kerlingar, sem situr við stóra glugg-
ann og þjórar boköl. „Liðþjálfinn“
hefur sama smekk fyrir kvenfólki og
súpukjöti, hann vill hafa það vel feitt.
Kerlingin er gáluleg og sýnist til í
tuskið. Hún ranghvolfir framan í
hann tileygðum augunum, og liennar
þykku negravarir hrosa til hans, svo
að það skín í fáeinar módökkar
brenglur. „Liðþjálfinn“ nýtur lífsins.
Ég ávarpa hann, en hann svarar út í
hött og heldur áfram að gera gælur
við þá gömlu, með augunum. Lítið
er ungs manns gaman. Svo kemur
hið sorglega augnablik. Flaskan er
tóm. Ég veit ekkert ömurlegra en
tóma flösku. „Liðþjálfinn“ hefur liaft
lag á því, að torga rúmlega bróður-
partinum, og það er ekki laust við, að
ég sjái breytingu á honum. Ef til vill
hefur hann verið búinn að fá eitthvað,
áður en við hittumst. Ég kvíði því, að
hann fari að tala um sína fráskildu
eiginkonu; hann á vanda til þess,
þegar hann er kominn á vissa bylgju-
lengd. Til þess að forðast þann liáska,
færi ég það í tal, hvort ekki væri
reynandi að slá Karl um aðra flösku
út á úrið mitt. „Liðþjálfinn“ tekur
þvi fjarri; hann liorfir á mig með
takmarkalausri fyrirlitningu og segir:
„Við megum ekki gleyma því, að
yið erum gentlemenn, og svo borgar
sig aldrei að vera of frekur. Þess ut-
an er úrið lielvítis hjallur“.
Mér sárnar, að hann skuli- fara
niðrandi orðum um úrið, þvi að þetta
er fermingarúrið mitt. Þó læt ég á
engu bera. Sú gamla gefur Karli
bendingu, og liún greiðir reikning
sinn með fimmtíu króna seðli. Hún
fær til baka, stendur upp og fer. Á
leið sinni út horfir hún á „liðþjálf-
ann“ örvandi augum, og liann iðar í
skinninu. Hvílíkur smekkur á báða
bóga. Eftir brottför bennar er „lið-
þjálfinn“ eirðarlaus og afundinn.
Skömmu seinna hefur hann orð á
því, að hann hafi lofað að hitta mann
um níuleytið. Ég les lýgina út úr aug-
um hans. Hann biður ín'ig afsökunar,
stendur á fætur og tekur liatt sinn.
Hann kinkar til mín kolli i kveðju-
skyni, en ég get ekki á mér setið og
segi:
„Ég bið að beilsa þeirri aldur-
hnignu“.
Það kemur á hann, og hann hvess-
ir á mig reiðilogandi augun:
„Hvað meinarðu? Hverri?“
„Kartöflumóðurinni“, segi ég.
Hann rýkur á dyr. Ég get ekki
stillt mig um að reka upp skellihlátur.
Þetta er ábyggilega sá lang-bezti
kartöflubrandari, sem ég lief nokkurn
tima sagt. Ég er í þriggja stjörnu
skapi. Næst þegar Karl fer framhjá
borðinu minu, kalla ég á hann. Ég
fer þess á leit við hann, að hann látf
mig fá hálfflösku af madeira út á úr-
ið, til viðbótar. Hann tekur þvi vel;
hann hefur ekki gleymt þeim vin-
gjarnlegu orðum, sem ég lét honum
í té í kvöld. Eftir stutta stund er flask-
an komin á borðið hjá mér. Nú g'leð-
ur það mig, hvað ég hef borðað litið
í dag, því að áfengi hefur meiri áhrif,
ef maður er liungraður fyrir. Ég
dreypi á víninu, og hamingjan tekur
mig í fang sér.