Samtíðin - 01.12.1944, Blaðsíða 8

4
SAMTÍÐIN
milljónir barna, ágætlega gefin til sálar
og líkama, heft í andegum þroska af sulti,
slæmri fæðu, deyfimeðölum, áfengi, þræl-
dómi, illum félagsskap og sjúkdómafar-
aldri, sem vcnjulega má afstýra. En árið
1975 verður slíkri ánauð aflétt, nema
kannske í verstu héruðum hitabeltisland-
anna.“
. Það er örðugt að spá fram í tímann,
cn hins vegar gaman að djarflegum spám,
sem reynt er að reisa á rökum. Annars
er þessi bók- mærðarlaus lofgjörð um
manndómsárin, full aðdáunar á hinum
þroskaða manni og hlutverki hans í þjóð-
félaginu.
Gleöilegra jóla
óskar Samtíðin öllum lesendum sín-
um um (jevvallt ísland. — Næstci
hefti mun koma út 1. febrúar n.k.,
og bíður fjöldi mjög snjallra rit-
gerðci og sagna næstu hefta. Gefið
vini gðar 5 ára áskrift að Samtíð-
inni í jólagjöf. Sendið oss árgjöldin,
samtals 75 kr„ ásamt nafni lmns og
heimilisfangi.
Virðingarfyllst
S a m t í ð i n
Póstlwlf 75, Reykjavík.
Auglijsing í blaði.
Vantar ábyggilegan og heiðvirðan
mann til að hirða um garð og mjólka
kú, sem hefur góðci rödd og hefur
sungið í blönduðum kór. A. v. á.
Gallann falinn greina má
gjald og talið hvetur,
kaup og sala kveðast á,
„kúnninn" valið getur.
SIGURINGI E. HJÖRLEIFSSON:
MOLDIN KALLaR
Byggið borgir í sveitum,
þar sem blá-hvítur jökull í heiðríkju skín.
Og af blómum í rósfögrum reitum —
við rennandi læki — ei ilmurinn dvín.
Þar er framtíðar-óðal hins íslenzka manns
og æskunnar draumur,
því íslcnzka moldin er auðlegðin hans,
en alls ekki glaumur.
Hún hrópar á dáðrika og dugandi menn
úr dældum og holtum og mýranna flóum,
þar sem gullnámur bíða vor óunnar enn
og auðlindir hurfu með rótprúðum
skógum.
Heyr! Moldin hún kallar, þér menn og
konur.
Þinn er máttur og dýrðin, íslenzki sonur.
FRANKLIN D. ROOSEVELT „Með
almenningi gegn flokksbroddunum!“
GOETHE: „Ég hef ekki íekið mér
það mjög nærri, þegar einhver hefur
á röngu að standa, en var efnaður.
Jæja, ég- velti þessu fyrir mér og kvað
þeim happ, er hlyti. En síðan, er ég
hafði veitt því athygli, hvernig hið
illa virðist vaxa frá einni kynslóð til
annarrar, hvernig veglyndi verk-
anna er að mestu leyti perscnulegs
eðlis, en síngirnin hins vegar arf-
geng .... hef ég afráðið að láta ekk-
ert óréttlæti liggja í þagnargildi.
Dómarinn: — Getið bið hjónin
ekki lifað hamingjusömu lífi án
þess að eiga í sífelldum erjum og
illdeilum?
Eiginmaður: — Nei, ekki ham-
ingjusömu.