Samtíðin - 01.11.1950, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐiN
í skrifstofu stjórnarráðs Islands í
Khöfn. Og þegar Sendiráð Islands var
stofnað þar árið eftir, réðst ég þang-
að og hef starfað þar siðan. Ég hef
því verið rösk 30 ár i utanrikisþjón-
ustu Islands. Ég er kvæntur danskri
konu, og eigum við hjónin tvo upp-
komna syni. Er annar þeirra stúd-
ent frá Menntaskólanum á Akureyri.
Konan min hefur reynzt mér frábær
lífsförunautur og örvað mig til rit-
starfa, enda er hún mjög listelsk.“
„Hvenær tókstu fyrst að fást við
skáldskap?“
„Skáldskapur hefur átt mjög rík
ítök í mér, frá því ég man eftir mér,
og i skóla orti ég eitthvað af kvæð-
um, eins og títt var um unga menn
í þá daga.“
„Freistaði leilcritsformið þín sér-
staklega?"
„Ekki get ég nú neitað þvi. Ég
man, að i bernsku sá ég viðvaninga
leika skopleik i samkomuhúsinu á
Dalvik, og sá viðburður festist svo
í huga mér, að hann hefur orðið mér
með öllu ógleymanlegur. Ég skal
eklci neita því, að seinna hef ég
horft á margar stórum merkilegri
leiksýningar en þessa, en engin
þeirra hefur orkað neitt svipað á mig
og hún. Ég man t.d. enn glöggt, að
einn leikendanna, Þórai’inn Eldjárn,
síðar bóndi og hreppstjóri á Tjörn,
fór með langt mál á dönsku, og
fannst mér þá feikilega mikið til um
slika frammistöðu.“
„Hve mörg leikrit hefurðu sam-
ið?“
„Fyrsta leikrit mitt hét Myrkur og
var prentað í Reykjavík árið 1920.
Ekki man ég orð úr því. Ætli ég
hafi ekki samið 6—8 leikrit alls, en
sum þeirra hafa farið beint í eldinn
og áttu þar líka bezt heima.“
„Konunglega leildiúsið i Höfn hef-
ur sýnt eitthvað af leikritum eftir
þig?“
„Það hefur sýnt þrjú af leikrit-
um mínum: Regnið 1926, Litla heim-
inn 1938 og Jón Arason 1949. Orðstír
minn er þó ekki ýkja mikill, skal ég
segja þér. Þvi er ekki að leyna, að
leikrit mitt um Jón biskup Arason
fór talsvert i taugarnar á sumum
Dönum, en ekki harma ég það. Þeg-
ar maður gerir sig að skotspæni,
tjáir ekki að kippa sér upp við smá-
muni.“
„Er Konunglega leildiúsið ekki
hýsna vandlátt í leikritavali sinu?“
„Ekki getur hjá því farið, þvi þar
eru ekki sýnd nema 1—2 leikrit eft-
ir núlifandi Norðurlandahöfunda á
ái'i.“
„Hvað viltu segja lesendum „Sam-
tíðarinnar“ um nýja leikritið „Ot-
laga,“ sem Þjóðleikhúsið hefur sæmt
þig 1. verðlaunum fyrir?“
„Helzt sem minnst. Eins og heit-
ið bendir til, fjallar það um íslenzka
útlaga í fornöld. Efni þessa leikrits
valkti fyrir mér sem eins konar endur-
minning úr Islendingasögunum, að
þvi er snertir útlaga yfirleitt, en sög-
urnar las ég ungur af miklu kappi
og var þá býsna kunnugur þeim,
þótt nú séu þær nokkuð teknar að
fyrnast í huga mínum. Kjarni leikrits
míns um útlagana er hefndarkvöð-
in, sem hvíldi eins og mara á ls-
lendingum i fornöld, enda var þá
ekkert framkvæmdarvald í landinu.
Dómar féllu, en framkvæmdir þeix’ra