Samtíðin - 01.11.1950, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
hvíldu á einstökum mönnum og ætt-
um. Þetta efni hefur lengi sótt á
hug minn, en efnið hlaut ekki endan-
legt form, sem ég þóttist geta unað
við, fyrr en eftir að leikritasam-
keppni Þjóðleikhússins heima var
boðuð.“
„Finnst þér ekki örðugt að sinna
skáldskap samhliða störfum þínum
í sendiráðinu ?“
„Það er alltaf örðugt að þjóna
tveiin herrum, og ég kann það í
rauninni ekki. Starfinu í sendiráð-
inu lilýt ég að sinna af heilum hug;
það er mér ljúft, því ég hef áhuga
fyrir því — og skylt, þar sem ég
hef af því lífsuppeldi mitt. Þar af
leiðandi hlýtur það að ganga fyrir
öðru, en skáldskapurinn verður alla
virka daga að bíða kvölds og jafn-
vel nætur.“
„Hefurðu nokkur fleirí leikrit í
smíðum ?“
„Er ekki alltaf eitthvað að hrjót-
ast um í huga okkar allra, eitthvað,
sem leitar sér forms, hvort sem það
kann að verða: sendibréf, ljóð, leik-
rit eða eitthvað annað?“
Maður nokkur hafði misst föður
sinn. Hann var víðs fjarri, pegar
gamli maðurinn dó og símaði pví
heim og spurði bróður sinn:
„Hver voru síðustu orð pabba?“
Svar: „Engin, mamma var hjá
honum.“
ÓSKAR SÓLBERGS
feldskurðarmeistari.
Laugaveffi 3. — Simi 7413.
Alls konar loðskinnavinna.
151. íaga „JPamtíoannnaf
Sigurjón frá Þorgeirsstöðum:
Maðurinn í speglinum
j ÖNN DAGANNA kveður við í
eyrum mínum urg í skrifstofu-
vélum og símahringingar, eilífur
hávaði og gauragangur, sem berg-
málar í hljóðhimnunum, unz ég
hverf inn í óræðan heim svefns og
drauma.
I skrifstofunni gerast sjaldan við-
burðir, sem vekja gamansemi þeirra,
er þar vinna. Þó verður mér stund-
um litið í stóran spegil, sem hangir
á veggnum framan við skrifborð
mitt. Ég sé þar greinilega manninn,
er situr við næsta borð á bak við
mig.
Þessi bakvörður minn er þögull
eins og gröfin, fáskiptinn eins og
meinlætamaður, sem hefur látið
múra sig lifandi inni í grafhvelfing.
Hann er samvizkusamur í starfi,
nýtur trausts vegna nostursemi og
nákvæmni. En ég hef oft skoðað
hann, svo að lítið ber á, í speglinum
— glott í kampinn yfir kækjum
hans. Þótt hann sé skapaður í guðs
mvnd jafn sómasamlega og allur
fjöldinn, þá er samt eitthvað í fari
hans og látbragði, sem er kátbroslegt
og óvenjulegt.
Hann er miðaldra, tæplega meðal-
maður á hæð, renglulegur, venjulega
höldalega til fara; á höfði hans er
eldrauður hárlubbi í klístri og flóka-