Samtíðin - 01.11.1950, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
mannlegra verka. Hann var eins og
draumsýn, er lyftir úr hafi ævin-
týralandi, sem unun væri að nema.
Og kveldið hvarf eins og allt, sem
kemur og fer.
Aðeins minningin ein verður eftir:
Við töluðum um heima og geima
— forðuðumst þó að tala um okkar
eigin hugsanir. Samtalið gekk
skrykkjótt, varð mótsagnakennt og
rökfræðilega í molum.
Allt í einu stóðst ])ú á fætur,
greipst bók af borðinu og hentir
henni í höfuðið á mér. Svo gekkst
þú hratt til dyra, sagðir ekkert, leizt
ekki um öxl, bauðst ekki einu sinni
góða nótt.
Og hurðin féll þétt að stöfum.
Ég ætlaði að kalla, cn kom ekki
upp neinu orði.
Ég sat einn eftir sljór og hjálpar-
laus eins og fiskur, sem hefur álp-
azt inn í brimgarðinn og fengið sand
í tálknin.
Ég horfði út um gluggann. Það fór
hrollur um mig. Þétt logndrífa féll
til jarðar, stórar fannhvítar flygsur,
andstvggilega iðandi, eins og maðlia-
veita í hræjum.
W EYNIBRÉF — send milli herbergja
á siðkveldum í desemher.
Þessi bréf voru veniulega glettin,
stundum þrungin sterkri þrá, sem
mátti lesa milli línanna. Orðaleikirn-
ir og þankastrykin voru eins og
gáskafull huldubörn, sem ganga að
leik með mennskum jafnöldum.
Ég fór mjúkum höndum um þessi
bréf. Efni þeirra var eins og gjósandi
hver, og af pappírnum lagði angan
erlendra ilmefna — unnin úr rósum.

ömmur okkar þurrkuðu reyrgresið
og lögðu í kommóðuskúffurnar,
geymdu ])ar ferskan hlæ sumarsins,
þó að veturinn herjaði á baðstofu-
þekjunni og frostið þrengdi sér inn
í moldarveggina. Þannig er sólskin-
ið og sumarið sameiginlegt í svip-
móti kynslóðanna. Og ])að er gaman
að lifa — skynja ilm mannlegra til-
finninga. Ungu fólki er ástin jafn
eðlileg og hringrás hlóðs í heilbrigð-
um likama.
Svo komu jólin.
Þessum jólum fylgdi engin himn-
esk birta. Það voru aðeins myrkir
og dapurlegir skammdegisdagar, sem
hurfu án glæsibrags niður í rusla-
kistu fortíðarinnar.
Þó á ég þaðan einn minjagrip.
Það er venjulegt hréfspiald: Lang-
ur fjörður skerst milli hárra fialla,
rislitlar bylgjur lyfta faldi, sólin cr
að renna við hafsbrún, roðar fjörð-
inn: inn við ströndina eru dimmrauð-
ir skuggar. Loft og lögur renna sam-
an i ástarörmum kveldroðans.
Og utan fjörðinn kemur skip.
Aftan á bréfspjaldið er skrifað:
„Undarlegt er sumt
í aldaheimi;
margt er manna líf.
Svefn er oft í vöku,
en vaka í svefni.
Ðjupur er draumheimur.“
Það er hægt að horfa lengi á litla
mvnd, geta í eyður, rekja framhald-
ið. Myndin er augnablik, sem stendur
kyrrt. En hvað gerist á næsta augna-
bliki?
Hvers vegna er þetta dularfulla
skip þarna á ferð? Hvaðan kemur
það? Hvert er það að fara?