Samtíðin - 01.04.1951, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
sögð í öllum boðum, klúbbuin og
samkvæmum í þorpinu. Geirlaug
kann sig alls staðar. Ef leika þarf
á hljóðfæri, er Geirlaug sjálfsögð til
þess. 1 hverju boði þykir það viðeig-
andi, að Geirlaug syngi. Og siðast en
ekki sízt: hvar sem dans er stiginn,
er Geirlaug með. Nú er það orðið að
vana, að ég sé heima, þegar Geirlaug
fer út. Fyrstu árin þótti það sjálf-
sagt, að ég færi með. Nú hefur það
smám saman lagzt niður.
Mér finnst, að Jóhanna myndi
ávallt vera . heima hjá manninum
sínum. Hún myndi di’aga sig í
híé fi’á hoðiun og samkomum. Ég
þrái jiað, sem er andstæða við Geii’-
laugu. Yfii’lætislaust, hlédi’ægt við-
mót finnst mér, að myndi hafa fært
mér hina sönnu hamingju.
Stundum finnur Geii’laug upp á
því, þegar ég er heirna við máltíðir,
að lesa langar sögur fyrir mig á
ensku, mér til hins rnesta angurs. Ég
kann varla stakt oi’ð í því tungu-
máli, og það veit Geii’laug vel. Það
eina, senx hún meinar með þessu,
vii’ðist ])ví vei’a að láta mér skiljast,
hversu miklu framar mér hún standi
í þessu sem öðru.
Þetta rnyndi Jóhanna ékki hafa
gert.
Það er í einu og öllu, sem mér vei’ð-
ur ]iað að bei'a þær saman, Geir-
laugu og Jóhönnu.
0G NONA í kvöld, þegar Geirlaug
var farin út að skemmta sér, tók
ég hréfið og virti það fyrir mér. Ég
þrái þetta barnslega sakleysi, sem
mér finnst, að speglist í því. Ef ég
hefði átt Jóhönnu fyrir konu, væi'i
hún nú hér heirna hjá mér, en ekki
úti í sollinum
Án þess ég vei’ði þess var, opnast
dyrnar, og Geii’laug mín kemur inn.
Hún var þá ekki farin i boðið. Þai’na
stendur hún, stór og mikilfengleg.
Hún heldur á Morgunblaðinu i hend-
inni og bendir mér á afmælisgi’ein
um einn af kennurum okkar fi'á
gagnfi’æðaskólaái’unum. Ég fer
sti’ax að lesa.
Allt í einu er þögnin rofin.
„Þú, skepnan þín! Yfir þessai’i
lesningu situr þú á kvöldin, þegar
ég er úti.“
Bréfið góða hafði legið opið á
borðinu og Geirlaug séð það.
Nii voi’u góð í'áð dýr. Ég fer vit-
anlega að í’eyna að sannfæi’a hana
um, að ég hafi enga hugmynd um,
hvernig, á þessu bréfi standi. Stúlku
þessa hafi ég aldi-ei heyrt eða séð á
minni ævi. Bi’éfið hafi ég fyrst feng-
ið í hendur í gærkvöldi og sé nú
alltaf að hugsa um það, hver sú geti
vei’ið, sem hafi ski’ifað það.
Áður en hálftími er liðinn, er ég
búinn að sannfæi’a Geix’laugu unx, að
ég sé nxeð öllu saklaus í þessu máli.
Þegar Geii’laug er farin, skanxmast
ég mín rækilega. Að ég, sem á aðra
eins ágætiskonu og Geii'laugu, sluili
hafa lagzt svo lágt að finnast þetta
bi’éf einhvers vix’ði. Hver svo sem
önnur en Geirlaug heldur uppi lieiðri
mínum hér í kauptúninu. Ef ég
hefði ekki gifzt henni, væri ég bara
sísti-itandi daglaunamaður og ekkert
annað. En nú er ég hvorki meira né
minna en einn af virðulegustu borg-
urum bæjarins, vel efnaður og mik-
ils rnetinn. Og svo er Geii’laug með