Samtíðin - 01.04.1951, Blaðsíða 20

10
SAMTÍÐIN
Sonja E. E'JeÍ^aion:
Bréf úr borginni
(Fyrri hluti)
JJÖFUÐSTAÐARFRDRNAR hafa
ekki slegið slöku við, siðan hún
Jóna minntist á það við mig að senda
þættinum, „Undir fjögur augu,“
línu. Þær keppast nú um að senda
mér bréf og hringja til mín og gefa
mér ótal verkefni. Undir fjögur augu
segir maður ol’t fleira en ella hefði
orðið. Ekki ber á öðru.
En hver er sjálfum sér næstur.
Hér er því fyrst bréf úr höfuð-
staðnum, sem ég skrifaði Jónu, vin-
konu minni:
Reykjavík, á miðju sumri 1950.
Heillakerlingin.
Alltaf ert þú jafn almennileg og
ekki eins mikil óræktarskömm og
ég. Þakka þér hjartanlega fyrir
gott og skemmtilegt bréf. Söguna var
ég nú reyndar húin að heyra, en
ég hló samt.
En svo að maður snúi sér að líf-
inu hér í höfuðstaðnum, þá misstir
þú af miklu að vera ekki búin að
fai’a í Þjóðleikhúsið, áður en þú
fórst norður. Það var regluleg „op-
levelse“, eins og Danir segja, fyrir
sauðsvartan almúgann eins og mig
og mina lika að komast þar inn fyr-
ir dyr. 1 fyrsta lagi græddi ég „cape“,
því að Ólafur minn gat ekki verið
þekktur fyrir að láta mig eina vera
„cape“-lausa. 1 öðru lagi var engu
líkara en að maður gengi inn í bíó-
tjald, þar sem verið væri að sýna
leikhús úti í heimi. ólafi mínum
fannst hann nú ekki hafa eins him-
in höndum tekið og mér, þvi að hann
hefur dvalið erlendis, en ég og karl-
inn, sem sat fyrir aftan mig, nutum
þess innilega, sem fram fór. Ég í
hljóði, en hann upphátt: „Já, var
það ekki? Var það ekki!“ endurtók
hann í sifellu, þangað til Ólafur minn
snéri sér við og sussaði á hann. En
tvær frúr fyrir framan mig stungu
saman nefjum, þegar Eyvindur bjó
sig út í hríðina í síðasta þætti, og
sögðu: „Hana, þar fer hann í keip-
inn! Skyldi hann hafa keypt hann í
Feldinum?"
Hvað viðvíkur allri miðasölu, þá
ert þú sennilega búin að lesa þig
þreytta á því, hvernig einum finnst
eitt og öðrum annað. Af því að mér
finnst það þriðja, þá ætla ég að láta
það í ljós. Sem sé, að við ættum að
vera eins og gamla konan i kjall-
aranum skannnt frá leikhúsinu, að
gleðjast yfir þvi, sem aðrir hafa, en
ekki maður sjálfur. 1 staðinn fyrir
að öfunda ættum við að samgleðjast
þeim, sem eru svo miklir lukkunnar
pamfílar að geta náð í aðgöngumiða
og fá þar með notið þeirrar andlegu
ánægju, sem leikhúsið hefur upp á
að hjóða.
Þessi gamla kona á heima í lnisa-
kynnum, sem heiíbrigðisyfirvöld bæj-
arins ættu að líta á í hléinu, þegar
þau hvort sem er þurfa að rétta úr
sér til þess að sýna sig og sjá aðra.
Húsnæðinu, ef húsnæði skyldi kalla,
ætla ég ekki að lýsa, hvorki fyrir
þér né yfirvöldunum, því að ég þyk-