Samtíðin - 01.04.1951, Blaðsíða 22
18
SAMTJÐIN
ekki til. Því miður. Og ég veit ekki,
hvers vegna ég vildi ekki trúa jafn
sjálfságðri yfirlýsingu. „Ekki til,“
sagði ég. „Það er nú verri sagan. Ég'
er nefnilega að skrifa bók ....
sjálfsævisögu mína.“
Stúlkan leit upp. Það var auðséð
á svip hennar, að hún hafði óljóst
hugboð um, hvað sjálfsævisaga var.
„Ég verð sennilega að geta þess í
formála,“ sagði ég, „að samning bók-
arinnar hafi tafizt um hríð vegna
skorts á vélritunarpappír.
Og viti menn. Stúlkan hætti að
snyrta neglur sínar, stóð upp, leit
enn á mig og hrosti hálf vandræða-
lega. „Það er annars eins og mig
minni, að það sé til einn pakki af
vélritunarpappír uppi í hillu fyrir
innan,“ mælti hún lágt. „Ef þér viljið
biða svolitla stund. Ég beið. Hún
kom að vörmu spori með tvo pakka
af vélritunarpappír. — „Skynug
stúlka“, hugsaði ég. „Hún veit, að
það þarf fyrst og fremst ógrynni af
pappír til þess að skrifa sjálfsævi-
sögu . . . .“
1 gær, þegar ég var önnum kafinn
við ritstörfin, var drepið á dyr.
„Hver fjandinn!“ varð mér að orði.
„Hvað var það nú aftur, sem ég
sagði, er mér skrikaði fó.tur á gang-
stéttinni, þegar ég var að koma heim
úr vinnunni að kvöldi þess 23. marz
1922?“ Ég mundi, að ég sagði eilt-
hvað; ég segi nefnilega alltaf eitt-
hvað, þegar mér skrikar fótur. Og
nú var drepið á dyr. „Kom inn . . . . “
Maður með skjalatösku undir
hendi opnaði dyrnar og gægðist inn.
„Góðan daginn .... Ég var hérna
með svolítinn reikning.“
„Reikning!“ hrópaði ég æfur og
ær. „En góði maður .... Ég er önn-
um kafinn við mikilsverð ritstörf.“
„Ritstörf“, át rukkarinn fyrirlit-
lega upp eftir mér. „Svo þér fáizt við
ritstörf. Já, — mér sagði alltaf þungt
hugur um þennan reikning."
„Ég er að skrifa sjálfsævisögu
mína,“ anzaði ég með þjósti. „Sagn-
lræðilegt verk. Heimildarrit, ekki
aðeins um ævi mína og allt það, er
fyrir mig hefur horið, lieldur og rnn
samtíðarmenn mína, eins og þeir
komu mér fyrir sjónir.“
Ég hef komizt að því áður, að
rukkarar eru fljótir að átta sig á
hlutunum, og þessi sannaði regluna.
„Sjálfsævisögu“, sagði hann. „Sjálfs-
ævisögu. Ja-há. Þessar sjálfsævisög-
ur,“ bætti liann við, „þær eru ol’t og
tíðum dómur um menn og málefni,
oft á tíðum eini dómurinn, sem
geymist seinni kynslóðum .... Já-
þetta með reikninginn, — við skul-
um sleppa því í bili. El' ég mætti
líta til yðar, aftur, eins og eftir
mánuð .... eða hálfan mánuð ....
Jæja, verið þér sælir, og ég hið
yður að afsaka.“
• Hann tók ofan, þegar hann kvaddi.
Hvað sagði ég-nú aftur, þegar ....
Hvað sagði rukkarinn? Oft á tíðum
eini dómurinn .... Ef ég mætti líta
inn til yðar .... ef ég mætti ....
Og hann tók ofan, þegar hann
kvaddi. Og afgreiðslustúlkan i hóka-
búðinni......
Og hér með tilkynni ég öllum, sem
liafa átt, eða hafa í hyggju að eiga
við mig einhver skipti, að ég er að
semja sjálfsævisögu mína. Hún verð-
ur ekki aðeins sagnfræðileg heimild