Samtíðin - 01.06.1951, Blaðsíða 11

SAMTÍÐIN
7
En svo miklir voru kuldarnir um
sumarið, einkum á Vestrn*- og Norð-
urlandi, að í bréfi úr Steingrímsfirði
er þess getið um haustið, að enginn
mánuður sumarins hafi liðið án þess
að snjóaði í byggð, enda lá hafísinn
skammt undan Hornbjargi.
Er nú bezt að láta bréfin tala sínu
máli. Úr bréfi úr Þistilfirði, dags. 27.
janúar 1874:
„Tíðin er hér í voðalegasta lagi,
oftast stórhríðar með dæmafáum
frosthörkum. 11.—12. f.m. voru ó-
stjórnlegar stórhríðar og nóttina
fyrir 18. des. var hér svo mikið
norðaustan stórviðri með hríð, að
rosknir menn segjast ekki muna
annað eins. Það gerði skaða á skip-
um og heyjum.“
Ur bréfi af Jökuldal 29. jan.:
„Annað óskapa veðrið kom 12. f.
m., er sleit upp freðinn gaddinn og
allan jarðveg, er til náði, en fyllti
hús og bæi með dæmafáu innfoki,
svo víða var það, að hvorki varð
komizt út eða inn, nema að brjóta
hurðir af járnum. Tvær júffertur
tók upp að Langhúsum i Fljótsdal
og fleygði þeim meðal bæjarleið,
yfir Jökulsá og út á það svokallaða
Dranganes fram og niður af Val-
j)jófsstað; þar lágu þær saman eins
og systur. Síðan um nýár hafa oft-
ast verið 18—20° á R og þar yfir.
Það má svo heita, að á Efra-Dal og
sumum bæjum hér út frá liafi verið
jarðlaust síðan í 22. viku sumars, og
muna menn engan vetur slíkan, ann-
an en blóðveturinn 1822....
.... Hafísinn kvað kominn suður
fyrir Fáskrúðsfjörð og bjamdýr
gengin á land. Eitt lagði hramminn
inn um glugga á Heiðarseli í Tungu;
piltar hlupu ofan, og var þá bangsi
að halda af stað, en hafði hrifsað pils,
er úti hékk, og reif það í sig. Annað
dýr sá drengur nokkur að Dalhúsum,
hann sigaði hundi sínum í það, en
hljóp sjálfur undan, og hefur rakk-
inn eigi sézt síðan.“
Ur bréfi frá Eiðum í Suður-Múla-
sýslu 3. apríl.
„11,—12. janúar kom hér óttalegt
noi’ðanveður; þá reif grjót upp úr
túnum í Jökulsárhlíð; báðar kirkj-
urnar á Berufirði og í Berunesi fuku
og brotnuðu í mola. Þá urðu skaflar
svo harðir, að það mátti fara á skaut-
um á þeim, og menn máttu saga
þá sumstaðar til þess að komast í
hús. Víðast hvar urðu skepnur að
standa málþola. 16 s. m. kom annað
ofsaveðrið, litlu minna; misstu þá
margir fé til dauðs. Svo leið þar
til milli 25. og 26. Þá kom eitt ógna
veðrið með skara, því skel var á
snjó. Siðan hafa mörg liörð veður
komið og drepið bæði menn og
skepnur, en þó hafa engin þeirra
verið eins fjarskaleg og þessi. Frost-
in hafa líka verið dæmafá, 18—20°
R og þar yfir. Frá því í desember
og þar til seint í janúar var allt fullt
með hafís og allir firðir og flóar
lagðir. Bjarndýr gengu hér aftur og
fram og voru þrjú drepin hé'r
eystra. Víða eru menn orðnir mjög
tæpt staddir með hey, og á Jökuldal
eru þeir konmir í mesta uppnám.“
Úr bréfi úr Mývatnssveit 4. apríl.
„Veturinn hefur verið svo harður,
að menn muna eigi jafn langsama
og mikla tíðarillsku. Þvi það er
sannast sagt, að síðan mánuði fyrir