Samtíðin - 01.06.1951, Blaðsíða 22

18
SAMTÍÐIN
Sonja (U. ^Jiefgaíon:
Hefurðu heyrt, að - - ?
JÓNA HEFUR ekkert látið til sín
heyra, síðan ég skrifaði henni
norður. Það lá við, að ég væri farin
að lesa dánartilkynningar daghlað-
anna, sem ég legg þó yfirleitt ekki
í vana minn. 'Silla frænka mín segir,
að ég sé bjáni að lesa ekki einungis
þær, heldur einnig eftirmælin, sem
hún telur skemmtilegasta lesmálið.
Ég hafði ekki haft neinn sérstakan
áhuga, en upp á síðkastið hafði ég
l'arið að ráðum Sillu og sannast að
segja skemmt mér vel. Þau voru
vægast sagt oft á* tíðum spaugileg.
Ráðríkir og eigingjarnir menn nrðu
eftir dauðann fyrirmynd annarra
manna, en lauslátar og nautnaríkar
konur breyttust í engla í vel sömdum
eftirmælum. HölTindarnir fengu
skrifin vel greidd; annars hefði þeim
varla farizt þetta eins vel úr hendi.
En Jóna vinkona mín var hvorki
dauð né grafin, og einn góðan veður-
dag barði hún að dyrum. „Aldrei er
friður í þessu húsi,“ hugsaði ég með
mér. „Sennilega er þetta einhver
sendisveinn með vörur til mannsins,
sem ekki tímir að kaupa sér nafn-
spjald. Ef til vill ímyndar hann sér,
að hann sé frægari en Loftur, sem
allir vita hver er, þó að hann skrifi
aldrei föðurnafn sitt.“ Með fýlusvip
drattaðist ég fram til að opna, reiðu-
búin að hreyta úr mér: „Nei, hann
á heima á næstu hæð!“ Það varð
ekkert úr þessu svari, sem ég hafði
á takteinum. Þess í stað hrópaði ég:
„Jóna, ég á ekki krónu!“ Eins og
Silla frænka segir, þegar hún hefur
lesið einhverja endileysuna. „Komdu
inn, manneskja, og vertu velkomin.“
„Sæl og bless og þakka þér fyrir.“
Við höfðum nóg að spjalla. Jóna
leysti frá skjóðunni, en í henni var
bæði gaman og alvara. Við afgreidd-
um alvarlegu málin eins fljótt og
unnt var og tókum upp léttara hjal.
„Gerða. Hefurðu heyrt, hvernig
fór fyrir einni fínni frú hérna í bæn-
um nýlega?“ „Nei, hlessuð lofaðu mér
að heyra.“ „Það var þannig, að liún
átti kjölturakka, en til þess að hressa
hann svolítið eftir allar inniverurnar,
sendi hún hann til New York í heilsu-
hæli fyrir húsdýr. Það er nú ekkert,
en þegar hún fékk hann sendan aftur
með kunningja sínum á skipi, þá var
hann orðinn að tík!“ „Þeir liafa auð-
vitað notað hann í þágu vísindanna
og gert á honum tilraunir, og ef til
vill er ekkert við því að segja.“ —
„Jæja, svo að þér finnst ekkert við
því að segja, þó þeir breyti karlkyni
í kvenkyn. Og ])að segi ég satt, að
ekki myndi ég þora að senda Jón
minn þangað til lækninga, þó hann
væri fárveikur og eiga það á hættu
að fá liann kvenkyns aftur!“
„Vertu róleg, Jóna min, það er
engin hætta á því. Annars eru karl-
mennirnir ekki orðnir eins hráðnauð-
synlegir og þeir voru áður fyrr.“
„Nú, við hvað áttu?“ „Hefurðu ekki
heyrt um pabbalausu hörnin, sem
framleidd eru eftir pöntun.“ „Nei, en
ég veit um pabhalaus börn, sem fæð-