Samtíðin - 01.07.1951, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
Rakur næðingur blés frá fljótinu,
eldurinn logaði órólega.
„Furuköngla!“ Stúlkan, sem lá á
hnjánum við eldinn, reis á fætur.
Wlassoff gekk nokkur skref .
lengra frá henni og litaðist um.
„Undir elrinu finnið þér áreiðan-
lega ekki neina,“ mælti Tatjana og
flevgði handfjdli af furukönglum á
eldinn.
þAU HÖFÐU neytt hérakjötsúp-
unnar og drukku nú seyði af jarð-
arberjablöðum.
„Hvað eigum við mörg skothylki
eftir?. . . . Tvö? Við eigum nægilegt
kjöt til morguns“ . . . Tatjaiia tví-
henti smeitt drykkjarílátið og liristi
það til þess að hræða lilla sykur-
molann.
Eldurinn liafði slokknað. Stúlkan
rótaði gætilega saman kulnuðum
viðarstúfunum með trjágrein og
þakti þá með ösku.
„Ef til vill lifir í glæðunum þar
til í fyrramálið, og við getum spar-
að okkur eldspýlu.“ Grá augu henn-
ar litu hvasst á Wlassoff undan
marglitum höfuðklútnum.
Hann þx-eifaði ósjálfrátt eftir eld-
spýtunum í vasa sínum. Þar sem
lxann reykti, tí Idi hann sig hera á-
hyrgð á þeim.
Birta sumarkvöldsins hvíldi enn
yfir skóginum. Frá skógarrjóðrinu
niðri við árbakkann steig létt þoka.
„Þetta líf á við mig,“ sagði Tatj-
ana. „Ég elska skóginn“ ...
Wlassoff tók vindlinginn fi'á vör-
um sér.
„Þér eruð bai-n“ .. .
„Nei,“ sagði stúlkan. „Seinna mun-
um við hafa gaman að minnast
þessa tíma, hræðslunnar líka.“
Wlassoff skotraði augunum til
hennar og þagði.
„Það getur nú ekki liðið á löngu
úr þessu.“ Tatjana skiæið á hnján-
um þangað, sem hún ætlaði að sofa;
]xað var í skjóli lágvaxinna greni-
trjáa, en toppa þeirra hafði hún
hundið sarnan með leðuról. „Við
verðum i mesta lagi tvo daga að
ganga til landamæranna“ . . . Hún
skreið aftur burt úr fjdgsni sínu og
fægði lítinn bjúghníf með öskunni.
„Ef þér viljið ekki fara að sofa, get-
ið þér skolað skaftpottinn“ .. .
Wlassoff anzaði henni engu.
Hann leit í geðshræringu niður til
ái'hakkans. An þess að líta við þreif
hann í axlirnar á stúlkunni og þrýsti
henni til jai'ðar.
„Manneskjur“ .. .
Tatjana, sem lá á öðru hnénu á
jöi'ðinni, missti jafnvægið. Hann
studdi hana óðara með liandleggn-
um. Þau lágu hvort við annars hlið
og liorfðu í áttina til skógarrjóðurs-
ins.
Milli lxái'ra trjástofnanna i skóg-
arjaðrinum var eitthvað á hreyf-
ingu. Maður kom í ljós, því næst
annar og sá þriðji .. . einn í viðbót.
Átta menn, sem gengu liver á eftir
öðrum eftir skógarrjóðrinu, liratt
og án þess að mæla oi'ð frá vörum.
Tatjana sá það á gráum fötum
þeirra og húfum, að þetta voru
hetrunarhússfangar, moi-ðingjar,
brennuvargar . . . Hún sá marglitar
hæturnar, sem voru saumaðar á
fangaklæði þeirra. Fremstur gekk
lágur, þrekvaxinn nxaður og hafði