Samtíðin - 01.07.1951, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
falið hendurnar í treyjuermunum.
Mennirnir átta gengu eftir mörk-
inni, án þess að til þeirra hevrðist.
Gráleit þokan huldi fætur þeirra.
Tatjana opnaði munninn til þess
að anda að sér. Handleggur Wlass-
offs lá undir hrjósti hennar. Hún
þorði ekki að bæra á sér. Hún var
að hugsa um marglitan höfuðklút-
inn sinn. Þau lágu hærra en skóg-
arrjóðrið og höfðu ekki annað sér
til skýlis en fáein litil og rengluleg
grenitré. Átta glæpamenn, átta
morðingjar. „Fjórir á móti hvoru
okkar“ ...
Wlassoff liafði snúið höfðinu.
Hann var náfölur i framan, enni
háns var svitastokkið. Tatjana veitti
því athygli, þrátt fyrir ótta sinn við
mennina, sem gengu þarna yfir eng-
ið eins og liræðilegar vofur, sem
fóru hratt, en ekkert heju-ðist til.
Samtímis fann hún sviðalvkt alveg
hjá sér.
„Vindurinn er okkur hagstæður,“
mælti Wlassoff veikri röddu og
eins og hann ætti örðugt um mál.
Fyrsti maðurinn hvarf nú inn í
skóginn sunnan við i-jóðrið. Hinir
hurfu á eftir honum. Lengra burtu,
við bugðuna á ánni, var annað rjóð-
ur í skóginum. Þar hlaut þeim að
skjóta upp á ný. Þrír, fjórir, sex.
Tvo vantaði. Hvar vord þeir?
Höfðu mennirnir veitl þeirn athygli
og snúið við? ... Sviðalyktin varð
óþolandi. Tatjana gat ekki andað.
Hún reyndi að rísa á fætur. Það
brakaði í grein, og hún greip aftur
í handlegg Wlassoffs.
Nú komu háðir seinustu mennirn-
ir út úr skóginum. Þeir gengu lnatt
og náðu hrátt félögum sínum. Dauf
reykjarlykt af ódýru tóbaki barst að
vitum þeirra, rétt svo að þau fundu
hana. Síðan sáust engir menn.
„Það er eitthvað að brenna!“
Tatjana lagði höndina á öxlina á
Wlassoff og reis á fætur. Nú fyrst
sá hún, að sá handleggur hans, sem
hún hafði hvílt á, lá á glóandi ösk-
unni — iiafði legið þar allan tím-
ann.
Hún ætlaði að segja eitthvað, en
í stað þess renndi hún höndunum
varfærnislega undir bi'ennda liand-
legginn á honum og laut höfði, til
þess að liann gæti ekki séð framan
í hana.
MAÐUR NOKKUR kom í lítið
þorp, þar sem honum virtust allir
vei'a mjög hi’austlegir á að líta. Hann
sagði við mann, sem hann hitti á
götunni:
„Það deyja víst ekki margir hénia
i þorpinu?“
„Nei, ekki getur maður nú sagt
það. I fyrra dó enginn, og í hitt eð
fyri’a dó bai’a einn maður. Það er
að segja, eiginlega dó hann nú ekki.
Hann hi’apaði nefnilega ofan af hús-
mæni og í-otaðist til dauðs.“
ÞRlR MENN voru að kljúfa grjót.
Einn þeii’ra komst þannig að orði:
„Þegar menn vinna jafn öi’ðugt
starf og við, vei'ða þeir að föndi’a við
eitthvað sér til gaman í tómstimd-
um sínum, annars vei’ða þeir hálf-
gerðir steingervingar. Ég er nú til
dæmis farinn að gutla við að safna
áfengi til sextugsafmælisins míns.“