Samtíðin - 01.09.1951, Blaðsíða 10

SAMTÍÐIN
6
\án ^igurÓóóon:
Kveðskapur ísleifs Gíslasonar
jj^LLIR GETIÐ þið ort og sungið,
íslendingar, þó að þið getið ekk-
ert annað,“ lætur Einar H. Kvaran
Lénharð fógeta segja við Guðnýju,
dóttur Ingólfs bónda á Selfossi. Hve
mikið sem satt kann að vera í þess-
um ummælum, er hitt ánægjuleg
staðreynd, að fjöldi íslenzkra skálda
og hagyrðinga er mikill og að þjóð
vor liefur löngum verið bæði ljóð-
unnandi og ljóðkunnandi. Til hins
er leitt að vita, hve margar snjallar
stökur hafa afbakazt hroðalega í
munnlegri geymd og stundum er
meira að segja svo langt gengið, að
kveðskapur er rangfeðraður. 1 því
sambandi má nefna, að tveir mál-
kunnugir menn hittust eitt sinn á
förnum vegi. Var annar þeirra hag-
mæltur vel. Hinn vissi það og þekkti
áhuga hans fyrir öllu, er að skáld-
skap laut. Kvaðst hann mundu láta
þann skáldmælta heyra ágæta
hringhendu, er hann sagðist nýlega
hafa lært og tilgreindi höfund vís-
unnar. Hagyrðingurinn hlýddi á
vísuna og mælti síðan: „Mikið fjandi
er hún nú lík vísunni minni.“
Fyrir alllöngu birtust eftirfarandi
vísur á prenti undir fyrirsögninni
T ízkan:
Ég sá hana Sólarlags-Gunnu
í svalviðri þorranum á
í pilsi svo þrælslega þunnu,
^ð því er ei segjandi frá.
Með armana bera og bláa,
og brjóstinu skýldi ekki hót
og hæla svo ferlega háa,
að hnjáliðabogin gekk snót.
í húsaskúmssokkunum háu
og hér og þar glytti í skinn,
en pislarhárs-lokkarnir lágu
þeir lengstu um gráföla kinn.
í tízku frá tá upp að enni
hún trítlaði götuna létt,
því heilsan og pyngjan hjá henni,
þær höfðu ekki atkvæðisrétt.
Höfundarnafnið undir vísum
þessum var Hallfreður vandræða-
skáld. Og hver var svo þessi Hall-
freður? Ekki var það sá, er endur
fyrir löngu orti erfidrápuna um Ól-
af konung Tryggvason. Nei, langt í
frá. Höfundur „Tízkunnar“ er nú-
tímamaður og heitir réttu nafni Is-
leifur Gíslason. Hann er fæddur i
Ráðagerði í Leiru árið 1873, en á nú
heima á Sauðárkróki og rekur þar
verzlun, rær fleytunni sinni til fiskj-
ar, ræktar landið sitt, leikur á sítar-
inn sinn, syngur og yrkir. Isleifur er
orðinn grár fyrir hærum, en hann
er enn ungur í anda. Gæti ég trúað
þvi, að hann yrði ekki gamall fyrr
en hann vill sjálfur ekki lengur vera
ungur. Hann er glaður og gunnreif-
ur, glettinn í svörum, en græskulaus,
síyrkjandi um allt og alla og alls
staðar: úti á sjó, inni í búð og uppi
um hlíðar og hálsa, þótt langflestar
stökur hans heyri búðinni til, enda
kallar hann sjálfur allan kveðskap
sinn „búðarvísur“.
Isleifur Gíslason er fyrst og fremst