Samtíðin - 01.09.1951, Blaðsíða 11

SAMTÍÐIN
7
kimniskáld, sem sér og finnur hið
kátbroslega við inenn og málefni.
Hann hefur tekið sér andstöðu gegn
hinum heimskulega eltingaleik við
liégómlega tízku og tálfullar eftirlík-
ingar lítilsverðra hluta. En málsókn
lians er ekki á nokkurn liátt ofstæk-
isfull. Hún birtist í hinum léttkveðnu
vísum hans sem fullkominn sann-
leikur og oft allþung ádeila. Níð-
skældinn er hann aldrei og hefur
lítt vndi af hinurn grimma leik katt-
arins við músina, heldur ber hann
virðingu fyrir hinum litla og lága
andstæðingi sínum eigi síður en
þeim stóra og sterka, og að níða
hinn vanmáttuga með vísum sínum
er honum fjarri skapi. Vilji einhver
ganga á hólm við ísleif, er hann
manna fúsastur að velja með þess-
um andstæðingi vopn til einvígisins
— ávallt í fullu bróðerni.
Ég gat þess hér að framan, að ís-
leifur nefndi kveðskap sinn einu
nafni „búðarvisur“. Þótt vörur þrjóti
í skápum og skúffum í verzlun hans,
er kveðskapur hans óþrjótandi.
Hann blessar inngang og útgang
flestra, sem til lians koma, með búð-
arvísum sinum. Og þegar menn
koma brosandi út úr l)úðinni, þarf
enginn, sem til þekkir, að spyrja,
að hverju þeir séu að hlæja.
J|ÉR MUN NÚ verða brugðið upp
nokkrum skyndimyndum af hin-
um glettnifulla, en jafnframt ádeilu-
þunga kveðskap þessa ágæta hag-
yrðings. Verður þá fyrst fyrir hendi
hin löngu landskunna vísa hans:
Detta úr lofti dropar stórir,
dignar um i sveitinni.
Tvisvar sinnum tveir eru fjórir,
taktu í horn á geitinni.
Þessi visa er ágætt dæmi um búð-
arkveðskap Isleifs. En hvernig á því
stendur, að vísan hefur hlotið sína
miklu fararfrægð, læ(t ég ósagt.
Þá koma nokkrar visur, sem einu
nafni mælti nefna bílvísur, enda
þótt hver og ein þeirra sé algerlega
sjálfstæð:
Enginn veður yfir Níl,
án þess vökni kálfi,
og ekki er liægt að yrkja í bil,
allt er á reiðiskjálfi.
Aksturinn varð eintómt spól,
olían af versta tagi,
engir hemlar, ónýt hjól,
„allt í Jjessu fina lagi.“
Burt frá heimsins harki og skríl
héðan mænir sálin þreytt;
fái hún ekki far með bíl,
fer hún sjálfsagt ekki neitt.
(Tvær síðustu vísurnar voru prentaðar
í 9. hefti ,,Samtíðarinnar“ 1937 ásamt 5
öðrum vísum eftir ísleif. — Ritstj.).
Skáldið var eitt sinn á ferð í bíl
frá Suðurlandi til Norðurlands og
sat þá milli tveggja stúlkna, er báð-
ar sofnuðu, er á leið ferðina, sín á
hvorri öxl honum. Þegar þær vökn-
uðu, kvað ísleifur:
Mér skal verða minnisstætt,
meðan hilar hreyfa sig,
hvað þið gátuð sofið sætt
svona báðar upp við mig.
Siggi ástfanginn.
Þú átt mikinn ástarauð,
sem yljar huga minum,
vildi ég „upp á vatn og brauð“
vera í faðmi þínum,