Samtíðin - 01.11.1951, Blaðsíða 15
SAMTiÐIN
sé nákvæmlega eins og hami var í
gærmorgun og til þess að sjá ykkur
öll, sem eruð á svo óskaplega hraðri
ferð og önnum kafin. Ég geng hægt
og rólega, er tilhlýðilega háleitur,
vippa við og við út úr mér reykjar-
strók og vingsa göngustafnum, þess-
um sýnilega veldissprota minnar
kynslóðar.
Ég hef tamið mér þá hst að koma
inn i búð með fasi og yfirbi’agði
milljónara og kaupa þar varning
fyrir seinasta túkallinn, sem ég á til
— enda hef ég sums staðar krít, og
það eru til svokallaðir betri borgar-
ar, sem taka ofan fyrir mér að fyrra
bragði. Merkileg höfuðborg, orðin til
af brýnni þörf, með Esjuna, sem rétt-
lætir allt, i baksýn. Og þessi höfuð-
borg verður á hverju hausti að engu
minna en paradis í hugum fólksins,
sem flykkist þangað hvaðanæva úr
sumaratvinnunni til þess að eyða þar
kaupinu sinu fram að áramótum og
láta sér svo leiðast, þangað til sildin
og kaupavinnan í sveitunum kallar
það á ný burt, burt, burt. Og nú er
ég líka að flosna hér upp einu sinni
enn, af því að ég er listamaður í mis-
lukkaðri sköpun og blankur í þokka-
bót.
Hér þyrftu að vera til salonar,
þangað sem hstamenn bæjarins af
minu tagi væru boðnir og velkonmir
á hverju kvöldi að minnsta kosti
vetrarlangt, til þess að geta losnað
þar úr öllum tengslum við hvers-
dagslífið, þar sem væri skrautlniið
fólk, ilmandi vindlingar, flygill á
miðju gólfi í stórum sal, en olímál-
verk og raderingar á veggjum.
Ég er fæddur til að sofa fram til
11
hádegis, neyta miðdegisverðar klukk-
an 1, ganga síðan úti til klukkan 3,
sitja í kaffihúsi til kl. 5, lesa fagur-
fi’æði th kl. 6, búa mig i smóking th
kl. 7, gi’eiða mitt ski’autlega hár og
í’annsaka andlit mitt í spegli til kl.
8, neyta svo kvöldvei’ðar og dveljast
siðan í góðum fagnaði með lista-
mönnum og fögrum konurn til kl.
4 ái’degis.
Til þess að geta lifað svona að
vetrai’lagi, vildi ég vinna til að atast
í síld nxikinn hluta sumai’s. En eins
og sakir standa, á ég ekki kost á
neinu i líkingu við salonlíf nema að
meðaltali einu sinni á mánuði, þegar
einhverjum ágætum rnanni hefur
dottið i hug að halda þess háttar
veizlu, þar sem heppilegt er talið, að
einhver glaðvær, ungur listamaður
setji svip sinn á samkvæmið.
Þótt leitað væri með logandi ljósi,
mundi ekki finnast í höfuðboi’ginni
neitt í líkingu við listamannastétt.
Einn til tveir menn, sem hafa aðstöðu
til að sinna bókmenntagrúski, tvö
til þi’jú hungruð skáld, sem hvorki
hafa hæfileika né heilsu til að vera
annað vei'i’a, fáeinir hljóðfæi'aleikai’-
ar, senx hafa ofan af fyrir sér með
því að spila í kaffihúsum, einxx nxynd-
höggvai’i, sem fer sinar eigin götur
af guðs náð, og tveir eða þrír list-
málarar eru helztu leiðai’ljósin i þess-
xim efnxim. Það er líth hlómkróna
á þessunx rúmlega 24 þúsund sálum,
senx búa í höfuðstaðnum. Hér þxu’fa
allir að þræla andlaust til þess að
geta lifað og vei'ða svo aðeins þræðir
i leggnum á blóminu, en blómið
sjálft vantar. öll listaverk verða ó-
fuhburða nxeðal annars vegxxa þess,