Samtíðin - 01.11.1951, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
að listsköpunin er aðeins tómstunda-
dútl, milli þess að fólk er að vinna
i búðum, skrifstofum, að iðnaði eða
á eyrinni. Ungi maðurinn, sem spil-
aði á fiðlu á kvöldskemmtuninni í
Iðnó fyrir skömmu, er klæðskeri.
Unga stúlkan, sem dansaði listdans-
inn á leiksviðinu og mundi senni-
lega hafa getað sómt sér í stærra hlut-
verki, er i brauðabúð. Og greyið
ég er bara vanskapað ljóðskáld, sem
ekki hefur ofan í sig að éta allan árs-
ins hring, einn af þessum skrítnu
mönnum, sem slæpast í einhverju
af kaffihúsum bæjarins á kvöldin,
mönnunum með mikla hárið og al-
varlegu andlitin, sem alltaf eru að
sækja í sig veðrið og verjast berkl-
um, þar sem þeir eru sífellt að minna
á sig á Austurstræti eða hnappa sig
í einhverju horninu á Hótel Island.
Ef til vill komast þeir seinna á fjár-
lög, svona einu sinni eða tvisvar, ef
þeir eiga einhverja pólitíska ættingja
eða geta hrært einn eða tvo þingmenn
til meðaumkvunar með list í reifum.
Píanótónar, sem berast upp til mín
neðan úr ibúð húseigandans og
matarþefur frá gömlu konunni, sem
býr hérna handan gangsins og sel-
ur fæði, er það andrúmsloft, sem ég
og mínir líkar lifum og hrærumst i
hér í höfuðstaðnum: matarþefur og
molar af borðum einhvers konar list-
ar. En fjöldinn stritar allan guðs-
langan daginn og spilar svo lög úr
Söngvasafninu á kvöldin — helzt á
margfalt orgel með hnéspöðum og
eólshörpum, — eða bara skrallmúsík
á lélegan grammófón við rautt ljós í
þakherbergjum við Laugaveginn.
I rauninni sárleiðist mér í kaffi-
húsunum, þar sem fávísir, bólugrafn-
ir unglingar með sleikt eða úfið hár,
tilreykta hálsa og spánarvín í blóð-
inu setja svip sinn á allt, umflotnir
háreysti frá nokkrum spilurum,
sem enginn hlustar á, en mega þó ein-
hvern veginn ekki missa sig af því
að þeir verða að koma gestunum í þá
skaptegund, sem gerir þeim fært að
sitja i tvo klukkutíma með spekings-
svip og skeggræða um ekki neitt. Og
í þessu andrúmslofti hef ég orðið að
vera í vetur, af því að ég er mis-
lukkað ljóðskáld, uppflosnaður
námsmaður, sem byrjaði einu sinni
eitthvert nám við Hafnarháskóla, en
hvarf frá því og gerðist tímakennari
að vetrinum og hálfgerður atvinnu-
leysingi að sumrinu og bíð nú sjálf-
sagt einna helzt eftir því að komast
í skrifstofu eins og sumir félaga
minna, sem urðu ofvaxin skáld og
hættu í 4. bekk, af því að latneska
málfræðin var ekki samboðin anda-
gift þeirra eða þeir höfðu ef til vill
hrasað á Bergstaðastignum.
Nú ætla ég burt úr þessum bæ
norður á einhvern sildarfjörð langt
bak við fjölhn, umvöfðum rómantik
blámans og voninni um 500 krónur
í sumarkaup. En hamingjan veit, að
mig langar þangað ekki. Ég vil fara
upp í sveitina, þar sem ég varð fyrst
gagntekinn af ást. Ég vil koma þang-
að eins og fyrsti, hlýi vorblærinn,
sem kemur bóndanum til að draga
andann dýpi'a en í vetur, fikra húf-
unni ofar á höfuðið og klóra sér í
ennistoppnum. Ég vil koma inn í dal-
inn eins og ný skáldsaga eftir heims-
frægt skáld, sem gáfuð húsmóðir
les á kvöldin og nóttunni með sams