Samtíðin - 01.11.1951, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐTN
herberginu. Og eftir nákvæman
handaþvott, hársnyrtingu og flibba-
lagfæringar vind ég mér út og hraða
mér inn á Lindargötu, þar sem ég
ætla að eyða kvöldinu hjá gamalli
kunningjakonu minni — ekkjufrú.
Hún hefur boðið mér upp á kveðju-
máltíð, ])ar sem undirskilið er vín
og gáfulegar viðræður. Frá henni
ætla ég svo um borð í togarann, sem
lætur úr höfn með morgninum.
Ég fer bakdyramegin að húsinu af
þeirri einföldu ástæðu, að á því eru
engar aðrar dyr. Þar opna ég litla
hurð með klinku og handarhaldi og
staðnæmist síðan andartak við aðra
eikarmálaða hurð með nýfægðri
messingsskrá. Það er eldhúshurðin,og
út um skráargatið leggur ilm af steik.
Ég drep á dyr, og inni fyrir er sagt:
„Kom inn“ með málrómi, sem er bæði
önnum kafinn og þurfandi fyrir að
mæta skilningi menntaðs listdómara.
Og svo stend ég þarna í eldhúsinu
eins og nýútsprunginn túlípani og er
allt í einu óskaplega svangur.
I þessu húsi eru m. a. tvær litlar
stofur, sem tákna tvö tímabil í ís-
lenzkri menningarsögu. Vesturstofan
er helguð minningu þeirrar kynslóð-
ar, sem át úr öskum í hnjám sér,
notaðist við homspæni og sjálfskeið-
inga, en aðallega guðsgafflana,
bruddi kandíssykur af hjartans lyst
og sötraði svart kaffi af undirskál
með sama hljóðfalli og nautgripir
drekka nýpóstað brunnvatn, sem fer
í tennurnar á þeim. 1 austurstofunni
er hins vegar margt ákaflega fínt,
svo sem slútandi mynd af brúðhjón-
um í bát, lítið orgel og kommóða
með strútsfjaðravasa og tveim star-
andi postulínshundum og mggustól
með gljáandi, mórauðu hundsskinni
á gólfinu fyrir framan sig. En þegar
ég sé lítið dúkað borð með diskum
handa tveim og glösum og pentudúk-
um og öUu tilheyrandi, fer um mig
svipuð værð og laxinn, er hann kym-
ar í ármynninu á mótum jökulvatns
og bergvatns.
„0, hvað þú varst vænn að koma,
Sigfús minn“, segir vinkona mín. Og
síðan skálum við fyrir sumrinu, og
ég hysja upp jakkakragann, til þess
að minna beri á því, að flibbinn er
orðinn fullskitugur, líka að utan.
Að lokinni máltíð sitjum við svo
þarna i austurstofunni undir pálma-
blöðum, og kvöldið líður í sálrænu
algleymi, þar sem ég er að minnsta
kosti konungur Sluiggahverfisins,
])ar sem öskúhaugur sálar minnar
bálar upp á ný og glóðin í honum
breytist í vafurloga Þúsund og einn-
ar nætur, en fötin mín snjáðu verða
að viðhafnarklæðnaði andspænis
upþlyftum aðdáunarsvip vinkonu
minnar. Þannig lyftist verund mín í
nótt upp í ímyndað stjarnhvolf, unz
hún nemur staðar við sjálfa festingu
himinsins.
En í morgunsári hinnar reykvísku
kyrrðar reikar fortíðar- og fram-
tíðarlaus skuggi af einhverju, sem
langar til að verða maður, áleiðis að
togara, sem liggur við hafnarbakk-
ann og ætlar eftir dryl-cklanga
stund vestur og norður fyrir land.
ÖSÍÍAR SÓLBERGS
feldskurðarmeistari.
Laugavegi 3. — Sími 7413.
Alls konar loðskinnavinna.