Samtíðin - 01.12.1951, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
9
ferðafólki, sem sækir þá heim, og
er það hvorki meira né minna en
hæsti gjaldeyristekjuliður írska
þjóðarbúsins. Irar segja: „Greiða-
sala er allra hagur. Ferðamaðurinn
er allra gestur“. Ættum við íslend-
ingar ekki að reyna að tileinka okk-
ur sem fyrst þessi hagfelldu sjónar-
mið ?“
Bréfadálk urinn
JJÚSMÓÐIR á Norðurlandi skrifar:
Mér þótti vænt um greinina um
krossgátuorðabókina hans Hall-
gríms Tuliniusar í næstsíðasta hefti.
Ég hef átt við langvinn veikindi að
stríða, varð að yfirgefa heimili mitt
og leggjast á sjúkrahús. Þá reyndi
það allra mest á mig og tafði fyrir
batanum, hve erfitt ég átti með að
varpa frá mér umhugsuninni um
heimilið mitt og börnin, sem ég
hafði orðið að lwerfa frá. Til þess
að hafa af fyrir mér fór ég að
spreyta mig á því að ráða krossgát-
ur og komsl þá að raun um, að
það var ráðið til þess að gleyma
ekki einungis áhyggjunum, heldur
öllu öðru en krossgátunni sjálfri.
Þetta reyndist mér ómetanleg hjálp
til að flýta fyrir batanum. É.g vil því
ráðleggja öllum, sem líkt stendur á
fyrir, að reyna krossgátu-„lyfið“
hans Hallgríms, um leið og ég þaklca
honum kærlega fyrir krossgátuorða-
bókina, sem er mesta þarfaþing:“
160. saga „SamtíSarinnar“
DRAUMUR
JJÐFARANÓTT laugardagsins 29.
marz 1947 var tjaldið dregið til
hliðar. Sviðið, sem blasti við, var úti
í hrikalegri náttúru sögueyjarinnar.
Þar var sýndur harmleikur, sem
framtíðin fól í skauti sinu.
Undir mosavöxnum klettahnjúk
stóð beinvaxin kona, björt yfirlitum,
í fögrum faldbúningi, með bylgjandi
hár um herðar og brjóst. Hún stóð
hreyfingarlaus, eins og myndastytta,
listaverk, sem guðirnir einir skapa.
Tignarleg ró og hreinskilni var
meitluð í svip hennar.
Við hlið hennar var ungur sveinn,
sonur hennar. Hann lék sér að
steinum. Marglit geislabrot í grjót-
inu og sérkennilegir steingervingar
beilluðu hann, svo að barnsleg ham-
ingja og áhugi ljómaði í augum
hans.
Allt í einu lyftist klettahellan af
mosavaxna hnjúknum ofan við
mæðginin. Hún þevttist hátt í loft,
sundraðist. Grjótregnið féll til jarð-
ar.
Steinflís stefndi á höfuð barnsins.
Þá var tj'aldið dregið fyrir sviðið.
Áhorfandinn losaði svefninn; i hon-
um var hrollkaldur geigur.
HLlNARprj ónavörurnar eru fallegast-
ar, beztar og vinsælastar. —
Vörumerki okkar er trygging fyrir því.
PRJÓNASTOFAN HLlN
Skólavörðustíg 18. — Sími 2779.
J^RDEGIS flutti Ríkisútvarpið þá
fregn, að Hekla væri farin að
gjósa. Sótsvartur öskumökkur
stefndi á haf út; gjalli og vikri
rigndi um Rangárþing. Og sólar-