Samtíðin - 01.05.1958, Blaðsíða 14

Samtíðin - 01.05.1958, Blaðsíða 14
10 SAMTÍÐIN þess væri enginn kostur. Ég fann líka, að mynd Helgu mundi ég aldrei geta máð úr hjarta mér. Hins vegar fannst mér óbærilegt að geyma hana þar, eins og nú var komið. Það mundi kvelja mig ævilangt. Nei, skást mundi að hverfa úr þessum auma heirni. En yrði það ekki til þess að eyðileggja líf Helgu? Hvað kæmi mér það við? Trúlega myndi þessi kennari geta stutt hana! Þetta væri mátulegt á þau. Ég hafði verið svo niðursokkinn i hugsanir mínar, að ég veitti því enga eftirtekt, að ég var kominn nokkuð upp í fjall. Ég var staddur á Breiða- hjallanum, næsta hjalla fyrir ofan Beitarhúsahjallann, framan við Illa- gil, eitt versta og hættulegasta gilið i fjallinu. Utan við þetta voðalega gljúfur var féð mitt á beit. Lækurinn í gilinu hafði bólgnað upp nótt og dag langa lengi, svo að nú var það orðið fullt af svellbólstrum. Þessi lijalli var allbreiður. Frá klettinum fyrir ofan og niður á hann miðjan var bólstrinn hallalítill, en alls stað- ar breiður. Var hér elcki verið að leggja tækifærið upp i hendurnar á mér? Iivernig váeri að reyna að klungrast hér yfir ? Litlar líkur voru á, að það mundi takast, jafnvel eng- ar. En þá væri þessu auraa lífi mínu líka lokið, eins og bezt væri! Og allir mundu halda, að ég hefði látizt af slysförum — nema þau tvö. Án þess að hika hljóp ég út á bólstr- ann. Engin skynsemi komst þar að. Ekki var ég langt kominn, þegar ég missti fótanna og skall endilangur. Þá var úti um mig, því að engin leið var að fóta sig á ný. „Vertu rólegur,“ hugsaði ég, um leið og ég lokaði aug- unum og sentist af stað. En Guð minn góður. Ég sá, hvar Helga stóð utan við bólstrann. Andlit bennar var grátbólgið, og hún breiddi faðminn móti mér. Og nú fyrst komst sú hugs- un að bjá mér, að líklega hefði Helga aðeins verið að taka til í stofunni, að kennarinn hefði þá í gamni eða al- vöru tekið utan um hana, en hún einmitt verið að slíta sig af honum, þegar ég opnaði dyrnar, og alls ekki verið að kyssa hann. Hafði ég ekki heyrt grátklökkvann í röddinni, þeg- ar hún kallaði á eftir mér? En hvað var ég að gera? Var þetta að efna það lieit, sem ég liafði gefið Helgu? Nú hafði ég lagt líf hennar og hamingju í rúst. Svona stóð ég þá við lieit mín. Ég opnaði augun. Hér var engin lífs von. Á þessari hættunnar stund varð ég gripinn ómótstæðilegri lífslöngun. Ég þráði af allri sál minni að mega faðma Helgu, þrýsta henni að brjósti mér, biðja bana fyrirgefningar. En nú var það um seinan. Ég reyndi að átta mig á aðstæðum mínum. Var þarna lífs von? Upp úr svellbólstr- unum, rétt ofan við hamrabeltið, stóð lítill steinn. En þó ég gæti stöðv- að mig á lionum, voru litlar líkur til, að ég gæti legið þar, þangað til ég fyndist. Að komast þaðan hjálpar- laust var engin leið. En nú veitli ég því athygli, að á hjalíabrúninni, eða réttara sagt efst i berginu, reis stór birkihrísla, sem slútti inn yfir svell- bólstrann. Heldur litlar likur voru til, að hún hefði mikið hald. Ég hafði engan tíma til umhugsunar. Ferðin á mér jókst sífellt. Ég spyrndi við fót-

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.