Samtíðin - 01.05.1958, Qupperneq 19

SAMTÍÐIN
15
X. X VoL:
233. baea samtíðarinnar >XvX-a'XvX,XvavX’Xv:vX'Xv
Eldvaöendui* á Malaja
Hvað getur verndað þessa tilbeiðendur, þegar þeir ganga berfættir
eftir fimmtán feta langri kolaglóð?
ÉG HEF ALLTAF hafl áhuga fyr-
ir því, sem er óvenjulegt. Þegar kín-
verskur vinur minn i Kuala Lumpur
á Malaja sagði mér frá hinum furðu-
legu athöfnum í sambandi við „hátið
hinna níu keisara-guða“ hjá Búddha-
trúarmönnum austur þar, greip ég
fegins liendi tækifærið að fá að vera
þar viðstaddur.
Hámarki sínu ná þessi níu daga
hátíðahöld með eldgöngu-helgisiðn-
um.
Þingið var háð hjá litlu musteri í
Þorpinu Ampang við útjaðar borgar-
innar. Þar sáum við um 2000 manna
hóp af tilbeiðendum og áhorfendum.
Hundruð hinna trúuðu höfðu sof-
!ð undir berum himni kringum must-
erið, meðan á liátíðahöldunum stóð.
I níu daga samfleytt hrögðuðu þeir
ekki kjöt, en neyttu einvörðungu
gi'ænmetis, í samræmi við úrskurð,
er snertir einhverjar mestu helgial-
nafnir þeirra á árinu.
Eldurinn, sem musterisprestarnir
°g hinir sanntrúuðu áttu að vaða,
liafði verið kveiktur. Þetta var ein
samfelld, rjúkandi kolaglóð, um það
kil fimmtán feta löng.
Skyndilegri þögn sló á mannfjöld-
ann, er hvitklæddir aðstoðarmenn
koniu út úr musterinu. Þeir gengu að
eldþrónni og dreifðu þunnu lagi af
salti og hrísgrjónum á glæðurnar til
þess að mvnda stíg lianda þeim, sem
áttu að ganga þær.
Hægan reyk lagði enn upp af glæð-
unum. Hann hékk letilega og hreyf-
ingarlaus að mestu i logninu, og hit-
inn gerðist nú jafnvel enn ægilegri
en áður.
Á þessari örlagastundu gekk fram
liár, grannvaxinn musterisþjónn,
nakinn niður að heltisstað. Hann
hafði stutt sverð í hægri hendi. Þegar
hann sneri sér að eldinum, kannað-
ist ég við nokkuð, sem ég hafði heyrt,
áður en ég kom út til Ampang til
að vera við helgialhöfnina.
Sorglegur atburður liafði spillt há-
tiðinni árið áður. Mannvesalingur
einn hafði brennzt svo illa á fótum,
er liann gekk eftir glæðunum, að
hann féll i eldinn og lézt síðan af
brunasárum. Tilbiðjendurnir álitu,
að þetta hefði hlotizt af því, að mann-
inn hefði brostið trú, þegar mest á
reyndi.
En hái maðurinn var ekki reikull
í trú sinni. Hann hljóp léttilega út á
kolaglæðurnar og dansaði hlátt áfram
éftir eldþrónni, án þess að vottaði
fyrir sviphrigðum á alvarlegu andliti
hans!
Svipur hans var alveg rólegur, eins
og hann væri í dái. Ég gat ekki séð
neina breytingu á honum, eftir að
athöfninni var lokið. Ýmsir aðrir fet-