Fréttablaðið - 05.02.2010, Blaðsíða 24

4 föstudagur 5. febrúar
og Ólafi Arnalds, sem semur
tónlistina við verkið Endalaus.
„Það eru forréttindi að vinna með
svona stórfenglegri tónlist eins og
Óli er að gera. Alan er svo jákvæð-
ur og mikill séntilmaður. Hann veit
alveg hvað hann vill en hann biður
mann á svo kurteisan og fallegan
hátt að maður gerir allt með gleði.
Samvinnan er búin að vera yndis-
leg og okkur langar ekkert að sjá
hann fara.“
Efni verksins er ástin, eða rétt-
ara sagt sambandsslit, og hvað
verði um ástina þegar sambandi
er lokið. „Þetta getur verið klisju-
legt viðfangsefni en við ákváðum
öll að vera hundrað prósent einlæg
í þessu. Ég sótti ákveðin augnablik
í mína eigin persónulegu reynslu
og ég held að við höfum öll gert
það. Ég held líka að allir sem fara
á verkið eigi eftir að tengja við
þetta viðfangsefni og finna eigin
upplifanir í þessu. Þessi augnablik
þegar fólk segir eitthvað annað en
það vildi segja eða segir hlutina án
þess að segja neitt.“ Sjálf er Katr-
ín ekki í sambandi núna og segist
reyndar hafa lítinn tíma utan vinn-
unnar. „Þetta er full vinna, ég mæti
snemma á morgnana og æfi allan
daginn. Auðvitað er þetta hörkupúl
en þetta er nú einu sinni ástríð-
an mín. Ég er í draumastarfinu
mínu.“
En hvað með þessa mýtu að
dansarar megi ekki borða neitt og
endi oft með átraskanir? Eða er
það mýta? „Ég held að það séu svo
margir meðvitaðir um átröskun
núna að þess er vandlega gætt. Þeir
sem eru að velja dansara inn í list-
dansskólana eru að velja ákveðna
líkamsbyggð og ekki fólk sem þeir
halda að muni þurfa að glíma við
breytingar í líkamsþyngd. Ég held
að það sé hins vegar alveg nógu
mikil pressa á unga dansara, bara
það eitt að sjá sig stöðugt fyrir
framan spegil í bleikum ballett-
sokkabuxum og bol.“
DANSARAR ERU HÁLFGERÐ-
AR GEIMVERUR
„Ætli ég hugsi ekki um dans samt
alla tíma sólarhringsins. Við dans-
arar tölum stundum um okkur
annars vegar og venjulegt fólk
hins vegar. Þetta er ekki gert á
neinn niðrandi hátt heldur finnst
mér stundum eins og við séum
hálfgerðar geimverur, og dálítið
öðruvísi en fólk er flest. Hvern-
ig öðruvísi veit ég ekki alveg, ætli
við deilum ekki að minnsta kosti
gífurlegum metnaði. Hæfileikar
eru ekki nóg í þessum bransa, agi
og metnaður skipta öllu. Dansæv-
in er líka svo stutt, flestir hætta
um eða fyrir fertugt. Ég sjálf sé
ekki fram á mikið meira en svona
sex til átta ár í dansinum.“
Katrín segist ekkert kvíða því
að hætta dansinum. „Alls ekki,
maður má vera svo lengi ungur
í dag. Það þykir ekkert skrýtið að
byrja í háskóla um fertugt og læra
eitthvað nýtt. Ég er til dæmis mjög
spennt fyrir annað hvort lögfræði
eða jafnvel mannfræði og guð-
fræði. Það eina er að það verður
kannski dálítið erfitt fyrir mig að
fara alfarið úr leikhúsinu!“ segir
hún og hlær.
FÓLK STUNDUM MEÐ FOR-
DÓMA FYRIR DANSI
Á næstunni bíða spennandi verk-
efni. „Gísli Örn Garðarsson er að
semja nýtt verk fyrir Íslenska dans-
flokkinn sem verður sýnt á Lista-
hátíð og þetta er í fyrsta sinn sem
hann semur dansverk.“ Tónlist-
in verður hið magnaða verk Ford-
landia eftir Jóhann Jóhannsson.
„Við vorum orðin dálítið þreytt á
að dansa við endalausar drunur og
umhverfishljóð og svo koma þessi
frábæru tónskáld til okkar í röð!“
segir Katrín brosandi. „Maður heyr-
ir svo oft um fólk sem er kannski
hrætt við að koma á danssýningar
eða er með einhverja fordóma um
að þetta verði tilgerðarlegt eða að
það muni ekki skilja verkið. En ég
veit um ótrúlegasta fólk sem hefur
unun af því að koma á sýning-
ar með dansflokknum. Einu sinni
var ég á smíðaverkstæði í Kópa-
vogi að sækja gardínustangir. Þá
komu einhverjir smiðir fram til að
heilsa upp á mig sem þekktu mig
og höfðu mætt á margar sýningar!
Ég segi við fólk að koma bara endi-
lega og njóta, fólk má túlka sýning-
ar eins mikið og lítið og það vill. “
Katrín Johnson
hefur dansað frá fimm
ára aldri og er í einu
aðalhlutverkanna í verk-
inu Endalaus í Borgar-
leikhúsinu.
Viðtal: Anna Margrét Björnsson
Ljósmyndir: Stefán Karlsson
É
g byrjaði upphaflega
að dansa þegar ég var
fimm ára,“ segir Katr-
ín Johnson dansari,
nýkomin af æfingu
í Borgarleikhúsinu. Frumsýning
verksins Endalaus er fram undan
hjá henni í kvöld en hún er af-
slöppuð, björt og brosmild. „Þetta
verður allt í fína lagi.“
Katrín fékk dansbakteríuna
ung að árum í Ballettskóla Eddu
Scheving. „Ætli ég hafi ekki verið
fimm ára þegar ég byrjaði. Níu ára
gömul fór ég svo í Listdansskóla
Þjóðleikhússins sem nú heitir List-
dansskóli Íslands og svo á ballettn-
ámskeið eitt sumar í Kaupmanna-
höfn þar sem ég kynntist fullt af
sænskum krökkum í listdansi.
Þetta leiddi svo til þess að ég sótti
um að fara í Konunglega sænska
ballettskólann þegar ég var sextán
ára. Þetta var menntaskóli ásamt
því að vera dansskóli og að vissu
leyti minnti þetta á sjónvarpsþætt-
ina Fame,“ segir hún og skellihlær.
„Það voru krakkar að spila á hljóð-
færi og syngjandi og dansandi um
allt.“
Ákvörðunina um að leggja dans
fyrir sig segir Katrín að hún hafi
tekið um tólf ára aldurinn en
móðir hennar, Helga Möller, hafi
alltaf hvatt hana dyggilega áfram.
„Mamma var alltaf viðriðin dans-
inn. Hún var lærður samkvæm-
isdanskennari og varð Íslands-
meistari í djassballett á sínum
yngri árum. Hún var líka ein af
stofnendum Módel 79 og þegar ég
var krakki tók ég þátt í alls kyns
tískusýningum. Það má segja að ég
hafi fengið tilfinninguna fyrir svið-
inu snemma. Mamma var einstæð
móðir og var ótrúlega dugleg að
hjálpa mér í þessu öllu saman. Hún
setti mig upphaflega í ballettinn
svo að ég fengi þennan klassíska
grunn og gerði mér kleift að vera í
skólanum án nokkurra námslána
sem ég er eilíflega þakklát fyrir. “
HEPPIN AÐ HAFA GAMAN
AF VINNUNNI
„Einu sinni féllust mér hendur í
örfáa daga. Það var auðvitað öllu
fórnað fyrir ballettinn. Maður þarf
að hafa gífurlega mikinn sjálfsaga
en þó má segja að sjálfsaginn sé
alinn upp í manni í þessum geira
frá unga aldri. En ég sumsé kláraði
skólann þegar ég var nítján ára og
fékk þá samning við Íslenska dans-
flokkinn. Það má segja að ég hafi
verið þar allar götur síðan fyrir
utan eitt ár í Sviss.“
Katrín segir að það sé ekki auð-
lifað af dansinum einum saman.
„Það er ekkert auðvelt, ég er
ríkisstarfsmaður og láglauna-
manneskja en ég er ekki að kvarta.
Ég tel mig vera virkilega heppna
að fá að hafa unun af því sem ég
geri. “ En hvernig er með klassíska
ballettinn á Íslandi, er hann deyj-
andi geiri? „Nei, alls ekki, klassísk-
ur ballett er alls ekki að deyja út
en það má segja að hér á Íslandi
hafi fólk engin tök á að sýna hann.
Til þess að setja upp alvöru sýn-
ingu þarftu kannski 70 manna
dansflokk og það er ekki fjárhag-
ur fyrir slíku hér á landi. Við erum
til dæmis með tíu til tólf dansara í
dansflokknum þannig að þetta er
gífurlegur munur.“
SÆKI Í PERSÓNULEGA
REYNSLU
Katrín segir það hafa verið hreina
unun að vinna með hinum unga
norska danshöfundi, Alan Oyen,
ER Í DRAUMASTARFINU
Fisk
isló
ð
Gra
nda
gar
ður
MýrargataÁna
nau
st
SALON REYKJAVÍK
Vertu velkomin(n)!
Katrín Johnson, dansari hjá ÍD
„Þetta er ekkert auðvelt, ég er ríkis-
starfsmaður og láglaunamanneskja
en ég er ekki að kvarta. Ég tel mig
vera virkilega heppna að fá að hafa
unun af því sem ég geri.“