Fréttablaðið - 13.02.2010, Blaðsíða 32

2 fjölskyldan
Sólveig
Gísladóttir
skrifar
Í snotru bárujárnshúsi við Suðurgötuna í Hafnarfirði búa þau Erla Björg Birg-isdóttir og Árni Jónas Kristmundsson með börnunum sínum tveim-
ur, Jónasi Víkingi og Sólveigu
Maríu. Fjölskyldan hefur búið
í Firðinum í rúmt eitt og hálft
ár og kann vel við sig.
„Við förum varla út úr
Hafnarfirði enda er það
mjög fjölskylduvænn bær
og mikið hægt að gera með
krílin,“ segir Erla. „Við förum
til dæmis oft í sund í Vallalaug-
ina en þar er góð innilaug og gott
leiksvæði fyrir börn.“
Erla segir fjölskylduna gjarnan nota
föstudagana til að gera eitthvað saman
en þá daga losni Árni fyrr úr vinnunni.
Þá nota þau tækifærið og sækja Jónas
Víking snemma á leikskólann og rölta
svo niður í bæ.
„Það er mjög gaman að tylla sér
inn á Súfistann og Jónasi Vík-
ingi finnst það mjög spenn-
andi. Við mæðginin förum
síðan oft í sunnudagaskól-
ann og róterum þá bara
milli kirkna. Síðast fórum
við í Fríkirkjuna og komum
svo við í bakaríi á leiðinni
heim. Það þarf ekki að vera
svo mikið tilstand til að gleðja
þessi kríli. Bara það að við komum
bæði að sækja hann í leikskólann á föstu-
dögum finnst honum alveg frábært.“
Erla segir þau Árna hafa einsett sér
að gera eitthvað skemmtilegt saman einu
sinni í viku þegar þau bjuggu í Árósum
í Danmörku í eitt ár. Þangað fluttu þau
með Jónas Víking sjö mánaða þegar Erla
fór í nám og Árni var í feðrarorlofi.
„Áður en við fluttum út hafði alltaf
verið brjálað að gera hjá okkur í vinnu
og öðru. Úti höfðum við ekki fjölskylduna
eða okkar tengslanet í kringum okkur og
því reyndum við að vera dugleg að gera
eitthvað saman. Við höfum síðan haldið
í þessa venju eftir að við fluttum heim.
Eins erum við dugleg að fá vinafólk í
kaffi og förum líka einu sinni í viku í mat
til foreldra Árna þar sem stórfjölskyldan
hittist. Okkur finnst þetta gaman og mik-
ilvægt meðan börnin eru lítil því þegar
þau eldast vilja þau kannski frekar vera
með vinum sínum. Það eru litlu stundirn-
ar í lífinu sem gilda.“ - rat
Þarf ekki mikið tilstand
Sæl í Hafnarfirði Erla Björg Birgisdóttir og Árni Jónas Kristmundsson með Jónas Víking og Sólveigu Maríu heima á Suðurgötunni.
Dóttir mín talar viðstöðulaust þessa dagana. Það er gleðilegt en ekki þætti mér verra að skilja hvað hún er að segja og stundum finnst
mér að hún hljóti að vera ættuð frá Póllandi. Hún
hefur þó allsérstaka tækni til að gera móður sinni
skiljanlegt hvað hún sé að fara, sérstaklega ef hún
þarf að láta gera eitthvað fyrir sig; eins og að ná í
kókómjólk í ísskápinn eða kveikja á sjónvarpinu.
Ég vil kalla tæknina gömlukonulistina því barn-
ið mitt nýtir sér ævaforna tækni aldraðra Íslend-
inga við að tala við útlendinga. Þegar svo ólíklega
vildi til að útlendingar flæktust hingað til lands
fyrr á öldum hefur tungumálakunnátta Íslendinga
ekki verið beysin. Hins vegar hafa þeir getað nýtt
sér hina sérstöku samskiptatækni sem felst í því að
segja orðið nógu oft og hækka alltaf róminn í hvert
skipti. Þannig neyðist sá sem á hlýðir að geta upp
á því hvað um sé að ræða. Það er nefnilega alveg
ótrúlegt hve vel er hægt að gera sig skiljanlegan
með þrautseigjunni einni saman.
Ég hef þó fulla trú á því
að unga daman mín verði
brátt orðin jafnvíg á
íslensku og ensku enda
hefur sjónvarpið unnið
hug hennar undan-
farið. Hún hefur
einkar mikið yndi
af landkönnuðin-
um Dóru, Diego
og Latabæ. Hús-
móðirin kann vel
við að geta eldað kvöld-
matinn óáreitt meðan barnið er í góðum höndum
Dóru að læra að tala ensku. Hins vegar er slæmt
ef eldamennskan dregst eitthvað því það þýðir að
eina barnaefnið í boði er á Cartoon network þar
sem ókræsilegar persónur á borð við Power Puff-
stelpurnar ráða ríkjum. Þá fær húsfrúin móðurlegt
samviskubit yfir að saurga huga unga barnsins í
eiginhagsmunaskyni en reynir að hugga sig við að
kannski verði barnið tungumálaséní í framtíðinni.
Enskukunnáttan hefur þó ekki enn látið á sér
kræla þrátt fyrir nokkra einkatíma hjá Dóru og
Diego. (Þó get ég raunar ekki staðreynt þessa full-
yrðingu þar sem ég skil ekki hvað barnið er að
segja nema að litlum hluta.) Hins vegar hefur hún
tileinkað sér frasa sem unglingurinn á heimilinu
á til að kasta fram við hin ýmsu tækifæri. Þannig
sátu þær systur og horfðu á íslensku söngvakeppn-
ina um síðustu helgi og þeirri eldri þótti eitthvað
fremur asnalegt og hrópaði upp yfir sig: „Oh my
god!“ Sú yngri greip þetta á lofti og þykir mikið
sport að slá um sig öðru hvoru með einu góðu
„Ómægod“, sérstaklega þegar gesti ber að garði.
Ó mæ god
Fjölskyldan kemur út mánaðarlega með helgarblaði
Fréttablaðsins. Ritstjórn: Sigríður Björg Tómasdóttir Hönnun:
Silja Ástþórsdóttir Forsíðumynd: Valgarður Gíslason Pennar:
Ragnheiður Tryggvadóttir Ljósmyndir: Fréttablaðið Auglýsing-
ar: Benedikt Jónsson benediktj@365.is
FRÉTTA
BLA
Ð
IÐ
/STEFÁ
N
Fáir dagar setja jafn mikinn svip á bæjarlífið á Akureyri
og öskudagur. Í tilefni þessa skemmtilega dags hefur
verið sett upp örsýning á Minjasafninu á Akureyri en hún
verður opnuð í dag. Akureysk börn eru mjög dugleg við
að taka daginn snemma, arka um bæinn og heimsækja
fyrirtæki í von um góðgæti fyrir fagran söng. Siðurinn er
nú orðinn útbreiddari um landið en var lengi vel einungis
hafður í hávegum í höfuðstað Norðurlands. Á sýningunni
gefur að líta heimagerða öskudagsbúninga sem ýmist
hafa verið lánaðir á sýninguna eða eru úr fórum safnsins.
Þarna má sjá öskupoka frá því snemma á síðustu öld,
tunnukóngsmerki og ýmsa gripi sem notaðir voru á
öskudegi. Sýningin höfðar þannig örugglega til barna á
öllum aldri, rétt eins og öskudagur sjálfur.
Sýningin er hluti af fjölskyldusýningu safnsins, Allir
krakkar, allir krakkar – líf og leikir barna, sem óhætt er að
mæla með við íbúa og gesti á Akureyri en margar
fjölskyldur leggja leið síðan norður á þessum árstíma til
að fara á skíði og ekki úr vegi á kíkja í Minjasafnið í
leiðinni. Sýningin er opin á laugardögum frá 14-16 fram
til 6. mars.
Börn í í öskudagsbúningum í byrjun 20. aldar. Ljós-
mynd: Hallgrímur Einarsson
Dagur sem setur svip sinn á bæinn