Fréttablaðið - 23.02.2010, Blaðsíða 44
20 23. febrúar 2010 ÞRIÐJUDAGUR
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Hjálpið
mér
Þú þarft að þola það
að horfa upp á sjúka
og ógeðslega
hluti, Günther!
Nú sýni ég þér
mynd.
Jawohl!
Nein! Ekki
meir, burtu
með þetta,
gerðu
það!
Samþykkt! Þú sást
væntanlega að þetta var
nærmynd af karlmönnum
í í vatnsleikfimi?
Já... ég þekkti
hann aftur...
Flott, við
höfum allir
gengið í
gegnum
þetta!
Íkornaveiðar?
Jább.
Maður bindur hnetu
á endann á spotta og
bíður eftir að íkorni
bíti á.
Og hvað svo? Það veltur eiginlega
á íkornanum.
Hvað meinarðu með að
þú eigir ekki hreinar galla-
buxur? Ég þvoði heilan
haug í gær!
Hvernig átti
ég að vita
það?
Af því ég sagði þér að ég
væri að fara að þvo haug
af gallabuxum!
Er það?
Já! Ég leit á þig og sagði
að ef þú værir með
óhreinar gallabuxur
skyldirðu koma með
þær. Já, ókei.
Ég sé hvað
hefur gerst.
Var kveikt á
sjónvarpinu?
Einmitt. Ég
heyri betur
þegar það
eru auglýs-
ingar.
Á konudaginn fékk unnusti minn kaffi og ristað brauð í rúmið. Þennan sól-
ríka og syfjaða morgun tók ég skyndi-
ákvörðun um að konudagur væri dagur
þar sem konur ættu að vera góðar við
karlmennina í lífi þeirra. Valentínusar-
dagurinn var nú líka nýyfirstaðinn og
maður var eiginlega kominn með hálf-
gerða velgju eftir hálfan mánuð af hrylli-
legri væmni þar sem karlmenn hafa verið
næstum því skikkaðir til að dæla blóm-
um, kortum, súkkulaði og krúttleg-
um böngsum yfir okkur kvenfólk.
Ég hef annars ekkert á móti þessum
dagsetningum fyrir utan kannski
þann skelfilega smekk sem iðulega
fylgir slíku sprelli. Bleik sanseruð
hjörtu og glimmerkort frá Hall-
mark eru ekki alveg minn tebolli
og hver segir að okkur konurn-
ar langi í alvörunni í vanillu-
kerti eða sætt bleikt freyð-
andi jarðarberjasull í glösum?
Ég á bágt með að skilja hvers
vegna konur vilja að mennirn-
ir þeirra breytist í samkyn-
hneigða metrómenn þennan
eina dag á ári.
EINKENNILEGASTA þróun-
in sem hefur orðið hér á landi
með tilkomu Valentínusardags-
ins og markaðsvæðingar konudagsins
er hin undarlega samkeppni sem sumar
konur virðast halda að þær séu í og kemur
berlega í ljós á fyrirbærinu Facebook.
Yfirlýsingar um hvað „karlinn“ færði
þeim í bröns á sunnudagsmorgninum,
hvaða blóm og hvaða gjafir hann keypti
eru orðnar eins og Ólympíuleikar fyrir
aðþrengdar eiginkonur.
VIÐVÖRUNARBJÖLLUR klingja í höfði
mér þegar fólk þarf að flagga slíkum hlut-
um svona opinberlega. Hvað þurfa þessar
konur eiginlega að sanna? Er ástin virki-
lega svona eldheit ef maður þarf að lýsa
því yfir við sjö hundruð vini að maður
sé vel giftur eða að eiginmaðurinn (eða
„karlinn“) hafi eytt fjórum klukkustund-
um í að framreiða lúxusmáltíð og hafi
jafnvel dýft jarðarberjum í súkkulaði til
að kóróna allt saman?
ÞAÐ VERSTA við konudagsfárið í ár var
að uppgötva að konur um allt Ísland kalla
elskhuga sína eða eiginmenn „karlinn“
líkt og fjöldi karlmanna kallar sömu kon-
urnar „kerlinguna“. Þetta er ósmekklegt
og gersneytt allri virðingu. „Karlinn“
verður eins og einhver óþarfa hlutur sem
er píndur upp á mann og þvælist fyrir. Og
hvað gæti mögulega verið rómantískt við
það?
Ólympíuleikar eiginkvenna
BAKÞANKAR
Önnu
Margrétar
Björnsson