Fréttablaðið - 26.02.2010, Page 14

14 26. febrúar 2010 FÖSTUDAGUR
FRÁ DEGI TIL DAGS
greinar@frettabladid.is
FRÉTTABLAÐIÐ Skaftahlíð 24, 105 Reykjavík SÍMI: 512 5000, ritstjorn@frettabladid.is FRÉTTASTJÓRAR: Arndís Þorgeirsdóttir arndis@frettabladid.is, Kristján Hjálmarsson, kristjan@frettabladid.is Trausti Hafliðason trausti@frettabladid.is og Höskuldur Daði Magnússon (dægurmál) hdm@frettabladid.is
MENNING: Páll Baldvin Baldvinsson fulltrúi ritstjóra pbb@frettabladid.is HELGAREFNI: Anna Margrét Björnsson amb@frettabladid.is og Sigríður Björg Tómasdóttir sigridur@frettabladid.is ALLT OG SÉRBLÖÐ: Roald Eyvindsson roald@frettabladid.is og Sólveig Gísladóttir solveig@frettabladid.is
ÍÞRÓTTIR: Henry Birgir Gunnarsson henry@frettabladid.is LJÓSMYNDIR: Pjetur Sigurðsson pjetur@frettabladid.is FRAMLEIÐSLUSTJÓRI: Kolbrún Ingibergsdóttir kolbrun@frettabladid.is
ÚTGÁFUFÉLAG: 365 miðlar ehf. STJÓRNARFORMAÐUR: Ingibjörg S. Pálmadóttir FORSTJÓRI OG ÚTGÁFUSTJÓRI: Ari Edwald
RITSTJÓRI: Ólafur Þ. Stephensen olafur@frettabladid.is AÐSTOÐARRITSTJÓRI: Steinunn Stefánsdóttir steinunn@frettabladid.is
Fréttablaðið kemur út í 90.000 eintökum og er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu og Akureyri. Einnig er hægt að
fá blaðið í völdum verslunum á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í
gagnabönkum án endurgjalds. Issn 1670-3871
Ótti Höskuldar
Höskuldi Þórhallssyni, þingmanni
Framsóknarflokksins, var augljóslega
mikið niðri fyrir í umræðum um svæð-
isbundnar útvarpssendingar á Alþingi
í gær. Jafnvel of mikið. „Ég óttast
mjög þau áform,“ sagði Höskuldur,
„að í stað svæðisbundinna sendinga
í útvarpi verði sendur út landsbyggð-
arfréttatími virka daga í landsútvarpi
og svo með haustinu verði sendur út
vikulegur sjónvarpsþáttur með dægur-
efni af landsbyggðinni.“
Kynþáttahyggja
Höskuldur skýrði þennan ótta
sinn betur: „Ég get ekki betur
séð en að þarna eigi að búa til vett-
vang til að fjalla sérstaklega um fólkið
sem býr ekki í Reykjavík, en það fólk
á ekkert annað sameiginlegt en að
búa ekki á því svæði og mínum huga
er fráleitt að búa til þennan þjóðfé-
lagshóp og gera hann að útvarps- og
sjónvarpsefni. Ég leyfi mér að kalla
þetta kynþáttahyggju eða einhvers
konar aðskilnaðarstefnu. Við
erum öll Íslendingar og í
landsútvarpi á efni af öllu
landinu að eiga
jafnan aðgang
og keppa um
útsendingar-
tíma jafnt.“
Apartheid Ómars og Gísla?
Nú gengur Höskuldi eflaust gott eitt
til með því að benda á að niðurfelling
svæðisstöðva er skerðing á þjónustu
við þá sem hennar nutu. En þetta var
klámhögg. Viðleitni til koma til móts
við landsbyggðina með aukafrétta-
tímum og dægurþáttum er hvorki kyn-
þáttahyggja né aðskilnaðarstefna.
Ef svo væri, væru þættir á borð
við Stiklur og Út og suður gróft
mannréttindabrot. Þingmenn
verða að gæta sín þegar þeir
sökkva tönnunum í dýr orð,
að sjúga ekki úr þeim
alla merkingu.
bergsteinn@frettabladid.is
Í vikunni mátti lesa fréttir þess efnis að hverfisskólarnir væru
að koma aftur samkvæmt nýjum
innritunarreglum fyrir fram-
haldsskólana, en samkvæmt
þeim þurfa skólarnir að taka in
45% af nemendum úr skólum
sem liggja í grenndinni. Hér er
um að ræða óþarfa skerðingu á
valfrelsi nemenda auk þess sem
verið er að skekkja samkeppni
bæði á milli nemendanna og
framhaldsskólanna sjálfra.
Það má síðan spyrja sig hvort
verið sé að gera nokkrum greiða
með því að taka hann inn í skóla
sem hann kæmist ekki inn ella.
Undirritaður upplifði það sjálfur
að fara á sínum tíma í mennta-
skóla þar sem hluti nemenda
kom inn á hverfisskólakvótanum.
Margir þeirra stoppuðu stutt.
Endurkoma hverfisskólafyrir-
komulagsins er því miður annað
skref á jafnmörgum árum í átt
til ósanngjarnara inntökukerfis
inn í framhaldsskóla, allt gert,
að maður gæti ímyndað sér, til
þess að hindra heilbrigða sam-
keppni milli grunnskólanna og
forða því að þeir þurfi að horfast
í augu við gæði eigin menntun-
ar. Fyrsta skrefið var aflagning
samræmdra prófa.
Tvenn rök voru helst notuð
gegn samræmdu prófunum. Í
fyrsta lagi áttu þau að stýra
kennslunni um of og í öðru lagi
að valda nemendum streitu.
Um námsefni í grunnskóla
gilda ákveðin viðmið sem koma
fram í aðalnámskrá. Þetta bindur
nú þegar hendur kennara varð-
andi það hvað þeir eigi að kenna.
Fyrst að viðmiðin eru samræmd
þá má alveg eins hafa samræmd
próf úr þeim viðmiðum. Sam-
ræmingin hefur þegar átt sér
stað. Það var síðan ekki endilega
upplifun mín sem nemanda í
grunnskóla, þó ég geti ekki talað
fyrir aðra, að grunnskólarnir
væru fullir af kennurum sem
vildu fara ótroðnar slóðir í
kennslu, en þurftu að halda að
sér höndum vegna hinna stalin-
ísku samræmdu prófa. Enda var
kennslan í 10. bekk afar svipuð
og í 9. bekk, bara markvissari.
Samræmdu prófin höfðu
ákveðinn óumflýjanleikabrag
yfir sér, sem var að mörgu leyti
gott. Menn vissu að þau kæmu
alltaf að lokum, hvort sem mönn-
um líkaði betur eða verr, og það
sem í þeim stæði væri í höndum
annarra en þeirra eigin kennara.
Samræmda prófinu var alveg
sama þó svo að kennarinn hafi
verið lasinn í tvær vikur eða að
auðvelt hafi verið að fá hann til
að tala um kvikmyndir eða tísku
þegar hann átti að vera að kenna.
Samræmda prófið spilaði eftir
sínum eigin reglum.
Hvað varðar það mikla álag
sem lagt var á unga fólkið og
streitunni sem því fylgdi þá er
torséð að það hverfi nú. Í stað
samræmdra prófa sem öllu máli
skiptu, koma nú ósamræmd loka-
próf sem öllu máli skipta líka.
Það er nefnilega svo að mikil-
vægir áfangar á lífsleiðinni
valda flestum okkar einhvers
konar streitu. Það er spurning
hvort það sé rétta viðhorfið að
vilja útrýma þessum mikilvægu
áföngum með öllu, eða fresta
þeim í lengstu lög. Það dregur
ekki úr streitu til lengdar að
þurfa aldrei að takast á við neitt
sem stressar. Það gerir hlutina
bara verri.
Undirritaður er raunar enginn
sérstakur aðdáandi þess að vinna
heils vetrar sé metin í þriggja
tíma skriflegu prófi. Það má
líka vel taka undir að það vægi
sem samræmdu prófin fengu
við innritun í framhaldsskóla
hafi ef til vill verið fullmikið. En
brotthvarf þessarar mælistiku
hefur ekki orðið nemendum og
framhaldsskólum til góða. Það er
til dæmis mjög erfitt að ætlast
til þess af kennurum að þeir gæti
hófs í einkunnagjöf þegar þeir
hafa enga tryggingu fyrir því að
aðrir kennarar í öðrum skólum
freistist ekki til að blása hressi-
lega í einkunna blöðrurnar. Hver
verður niðurstaðan? Einkunna-
verðbólga lík þeirri sem sást á
seinasta ári.
Líklegast væri best að gefa
samræmdu könnunarprófunum
sem þreytt eru á haustin örlít-
ið meira vægi þannig að þau
giltu þriðjung eða fjórðung á
móti skólaeinkunn. Með því móti
myndu skólarnir fá aðgang að
einkunnum úr prófunum og gætu
reynt að tryggja að ekki hall-
aði á umsækjendur úr einstaka
skólum. En ef marka má fréttir
undanfarinna missera þá skort-
ir verulega á að núverandi inn-
ritunarkerfi uppfylli væntingar
ungs fólks um sanngirni og
jafnræði.
Ósamræmd próf
PAWEL BARTOSZEK
Í DAG | Menntamál
Öryggi fólks í Reykjavík
UMRÆÐAN
Einar Skúlason skrifar um borgarmál
Á dögunum undirrituðu borgarstjóri og lögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu
samning til tveggja ára um samstarf lög-
reglunnar og Reykjavíkurborgar á sviði
öryggis- og forvarnarmála. Markmið eru
sett í samstarfssamningnum um að fækka
innbrotum, eignaspjöllum og umferðar-
slysum í borginni um 5-10% með ýmsum
aðgerðum.
Það er ánægjulegt að borgaryfirvöld taki
afgerandi skref til samstarfs með lögreglunni á
höfuðborgarsvæðinu til að tryggja meiri þjón-
ustu í hverfum borgarinnar.
Á liðnum árum hefur lögreglan ýmist slegið
í eða úr með hverfaþjónustu. Þá er kveðið á um
það í samningnum að lögreglan eigi mikið sam-
starf með þjónustumiðstöðvum borgarinnar og
fái þar aðstöðu . Það er dýrmætt að þessir aðilar
deili reynslu sinni og þekkingu á hverfunum með
forvarnir í huga.
Sérstaklega verður beint sjónum að því að
auka umferðaröryggi við skóla borgar-
innar og fækka þannig umferðarslysum.
Þá er rætt um samstarf í því skyni að
setja upp nágrannavörslu íbúa, í skipu-
lagningu á forvarnarfundum og á
foreldrarölti.
Í flestum hverfanna er mikil og góð
reynsla af samstarfi þessara aðila, en
mikilvægt er að festa samstarfið og
verkefnin betur í sessi og horfa til lengri
tíma í senn. Fyrir þjónustumiðstöðv-
arnar er þetta hvatning um áframhald-
andi lykilhlutverk þeirra í hverfum borgarinnar
og jákvæð skilaboð til starfseminnar sem hefur
verið að þróast á þeirra vegum.
Það er mikilvægt að færa daglega þjónustu lög-
reglunnar nær íbúum borgarinnar, rétt eins og
þjónustumiðstöðvarnar eru að gera og tryggja
sýnileika lögreglunnar út í hverfunum. Þannig er
verið að bæta þjónustu til íbúa, fækka slysum og
afbrotum og stuðla að auknu öryggi íbúa. Meira
af slíku!
Höfundur er oddviti framsóknarmanna í
borgarstjórnarkosningunum í vor.
EINAR SKÚLASON
Undirritaður upplifði það
sjálfur að fara á sínum tíma
í menntaskóla þar sem hluti
nemenda kom inn á hverfis-
skólakvótanum. Margir þeirra
stoppuðu stutt.
V
iðbrögð tveggja talsmanna ríkisstjórnarinnar í heil-
brigðismálum við áformum um að reka einkasjúkra-
hús í gamla herspítalanum á Keflavíkurflugvelli hljóta
að vekja spurningar um hvort ríkisstjórninni sé alvara
þegar hún segist vilja skapa atvinnu í landinu.
Iceland Healthcare, félag undir forystu Róberts Wessman sem
fjármagnar verkefnið ásamt erlendum fjárfestum, hyggst reka
skurðstofur í gamla herspítalanum og þjónusta erlenda sjúklinga,
sem eiga rétt á að leita út fyrir heimalandið eftir liðskipta- og
offituaðgerðum ef bið eftir þjónustunni dregst umfram ákveðin
mörk. Forsvarsmenn fyrirtækisins telja að verkefnið muni skapa
um 300 störf í Reykjanesbæ; við sjálfa heilbrigðisþjónustuna, auk
ferðaþjónustu og annarrar þjónustu við sjúklingana og fjölskyldur
þeirra. Þá hefur verið áætlað að skatttekjur ríkisins af verkefninu
nemi um 300 milljónum króna á ári.
Kadeco, Þróunarfélag Keflavíkurflugvallar, hyggst setja 100
milljónir króna í verkefnið. Það er í samræmi við markmið og
tilgang félagsins, sem er í eigu ríkisins.
Af þessu hefur Ögmundur Jónasson, fyrrverandi heilbrigðis-
ráðherra, miklar áhyggjur. Hann segir peninga skattborgara
notaða til að fjármagna einkasjúkrahús og þá vakni sú spurning
hvort fólk vilji tvöfalt heilbrigðiskerfi. Þá sé ekki eðlilegt að láta
fé skattgreiðenda renna til einkarekinnar heilbrigðisþjónustu á
sama tíma og skorið sé niður í heilbrigðiskerfinu.
Álfheiður Ingadóttir heilbrigðisráðherra bætti um betur í
umræðum á Alþingi í gær og sagðist vera alveg á móti einkavæð-
ingu heilbrigðisþjónustu. Varla væri forsvaranlegt að „setja einn
milljarð króna [svo] í að gera upp gamlan herspítala“. Þetta „dekur
við einkageirann“ myndi ekki leysa þann vanda, sem steðjaði að
íslenzku heilbrigðiskerfi.
Ráðherrann og forveri hennar virðast misskilja með öllu hvað
er á ferðinni á Miðnesheiði. Þar er ekki verið að búa til tvöfalt
heilbrigðiskerfi fyrir Íslendinga, heldur nýta þekkingu og færni
íslenzks heilbrigðisstarfsfólks til að búa til góð störf (mörg þeirra
kvennastörf) og skapa útflutningstekjur.
Framlag Þróunarfélagsins er hagnaður af öðrum þróunarverk-
efnum á svæðinu, eins og Kjartan Þór Eiríksson framkvæmda-
stjóri benti á í Fréttablaðinu í gær. Ef þessir peningar væru ekki
notaðir í þetta atvinnuskapandi verkefni færu þeir í önnur verkefni
Þróunarfélagsins, en ekki í heilbrigðiskerfið.
Svo virðist sem kreddur Vinstri grænna villi þeim sýn í þessu
máli. Hvernig á að vera hægt að trúa flokki, sem hefur aðra eins
andúð á einkageiranum, þegar hann segist vilja búa til ný störf
fyrir þúsundir atvinnulausra? Kannski hjálpaði það heldur ekki
til að um gamlan herspítala er að ræða, miðað við fyrirlitninguna
í rödd heilbrigðisráðherrans þegar hún tók sér orðið í munn.
Það verða störf í einkageiranum, sem munu koma Íslandi út úr
kreppunni – hvort sem VG líkar betur eða verr. Það er engin þörf
á að dekra við einkaframtakið, en ef stjórnmálamenn standa í vegi
fyrir arðbærum verkefnum, munu fá störf skapast á Íslandi.
Er ríkisstjórninni alvara með atvinnusköpun?
Kreddur
gegn atvinnu
ÓLAFUR Þ. STEPHENSEN SKRIFAR