Fréttablaðið - 12.03.2010, Blaðsíða 44

24 12. mars 2010 FÖSTUDAGUR
BAKÞANKAR
Brynhildar
Björnsdóttur
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Ókei.
Komdu
með
það!
LÁTTU MIG
HAFA ÞAÐ!
Við erum
komin með
sigurvegara!
Heima hjá
gömlu
dúfunum...
Stóru bílarnir á sjöunda
áratugnum voru frábærir,
maður hitti alltaf...
... á þessum tíma vorum við
líka alvöru dúfur, öfugt við væl-
andi ungu kynslóðina í dag...
... það sem við
vorum flottar!
Maður sá ekki
einfættan fugl á
þessum tíma...
... og brauðmylsn-
an, það sem hún
var stór á þessum
tíma.
Það er ég
svo sann-
arlega.
Ég
líka.
Mjög. Nei,
biddu
fyrir þér.
En ekki beint
ánægður.
Myndir þú segja að þú
sért ham-
ingjusamur
Stanislaw?
Úff!
Hvað myndi það kosta
aukalega að fá blaðið
sent heim án bílaauglýs-
inganna?
Já, ég
er með
spurningu.
Úff!
Úff!
Úff!
Úff!
Úff!
Úff! Úff!
Úff!Úff!
Snjóa leysir, daga lengir, birta eykst. Undan snjónum gægjast fyrstu græðl-
ingar vorsins, undursmáir og viðkvæmir
krókusar, gult gras sem grænkar í rótina af
gleði yfir fyrirheitum um sumar og sól. Og
svo auðvitað allt ruslið.
UPPLITAÐAR svalafernur, munaðarlaus-
ar í morgungjólunni, torkennilegar plast-
tægjur sem einhverntíma voru stoltur inn-
kaupapoki eða leyndardómsfullar umbúðir
um gómsætan skyndibita prýða blómabeð
og umferðareyjur hvert sem litið er.
Beyglaðar bjórdósir minna á gleði og
hverfulleika löngu liðinna rökkur-
stunda. Meðfram götum og gangstíg-
um liggja líkin af hersveitum neyslu-
samfélagsins heiðursvörð.
Á VETURNA og einkum og sér í lagi
í snjó er eins og allir haldi að drasl
hætti að vera til. Það bara gufi upp
af sjálfu sér ef því er hent í snjó-
skafl, leysist upp og hverfi aftur
til náttúrunnar á þúsundföld-
um eðlilegum plastniðurbrots-
hraða. En því miður er fólk
sem hendir rusli frá sér
þar sem það stendur mun
líklegra til að gera það af
hugsunarleysi og leti en
ofurtrú á niðurbrotskrafta
náttúrunnar.
EINU sinni sá ég meira að segja mölbrotn-
ar leifar af sjónvarpi í Öskjuhlíðinni innan
um hálfs árs gamlar sprengitertur. Það þarf
töluvert einbeittan brotavilja til að fara með
sjónvarp út á víðavang og grýta því í hita-
veitustokkana þannig að tætlurnar af því
dreifist á margra fermetra svæði.
OG ALLIR gjalda fyrir. Það tekur nokkuð
frá vormorgungöngunni að vaða hráblauta
pappakassaskafla upp í hné. Það er ekki eins
freistandi að sleppa hundinum lausum þegar
vonlaust er að sjá fyrir hvaða úldna skyndi-
bita hann nælir sér í úr sinunni.
HVAÐ er eiginlega að? Af hverju hendir
fólk ruslinu sínu þar sem það stendur þegar
það er snjór? Af hverju er eins og það hafi
sprungið öskubíll í götunni minni þegar
snjórinn bráðnar? Er fólki hreinlega skít-
sama um allt rusl og telur sig hafa guðs-
gefinn rétt til að henda því þar sem því sýn-
ist svo framarlega sem það sést ekki strax?
Það er ekki svona mikið rusl úti um allt á
sumrin og ég held að það sé ekki bara ungl-
ingavinnunni að þakka.
ÁTAKS er þörf. Vitundarvakningar líka.
Snjór er bara frosið vatn og brýtur ekki
niður drasl. Það kemur alltaf upp á yfir-
borðið þegar snjórinn bráðnar og er þá orðið
miklu ógeðslegra en það var þegar því var
hent inn í runnana. Rusl á að fara í ruslið.
Bösl í hnasli og sýsl í rusli