Samtíðin - 01.02.1970, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
£aftttnjltifílk í iundúmtn
Ástarsaga eftir J. Mackensie
HANN skauzt inn í tiiveru okkar kvöld
eitt, þegar hann drap á dyr hjá okkur til að
sPyrja, hvort við gætum léð honum vartappa.
Hann sagðist hafa flutzt inn í íbúðina gegnt
okkur þá um daginn. Han kvaðst vona, að
hann hefði ekki gert okkur ónæði, ... hann
hefði langa lengi verið að flytja húsgögnin
til í íbúðinni til að reyna að gera hana dá-
lítið vistlega. Og nú, þegar hann vissi ekki
orðið sitt rjúkandi ráð og mestur hluti hús-
gagnanna stæði í kös á miðju gólfinu, hefði
ljósið slokknað!
„Auk „uppskipunarplássins“ á miðju gólf-
mu er bókahilia, sem nær út fyrir gluggann
°g lítill legubekkur, sem virðist vera á leið-
inni upp reykháfinn. Þetta er allt ákaflega
skringilegt,“ sagði hann.
Þetta var í fyrsta skiptið, sem við heyrðum
þessa lágværu, áköfu amerísku rödd hans;
heyrðum hann hlæja að lífinu almennt og
einkum og sér í lagi að sjálfum sér — og í
fyrsta sinn, sem við sáum hann. Hann var
herðabreiður og. fremur hár vexti. Sólbrennt
hörundið var þanið á kinnbeinunum, og það
leit út fyrir, að hann sæi verr en skyldi, því
að hann var með gleraugu, en í dráttunum
við munninn bjó gamansemi, og munnvikin
vissu upp á við.
„Við getum ef til vill hjálpað yður,“ sagði
Rut hlæjandi. „Við færum húsgögnin hérna
mvinlega til sjötta hvern dag.“
„Gerið svo vel og gangið i bæinn,“ sagði ég
við hann. „Einhvers staðar eiga að vera til
vartappar, en fyrst verð ég að leita að þeirn.
Sjálfum fannst honum, þegar hann kom
mn i íbúðina okkar, að hann væri að stíga
mn í viðhafnarmikla kvennaveröld, sem hon-
um hefði gleymzt, að væri til, sagði hann
okkur seinna. Hann var blaðamaður og vann
hjá einni af þessum alþjóðlegu fréttastofum,
°g síðasta misserið hafði hann verið á si-
felldum ferðalögum. Nú var svo komið, að
skilningarvit hans voru orðin það sljó, að
glæsibragur gistihússins, káetanna og flug-
vélanna voru hætt að orka á hann.
Og nú sté hann inn úr dyrunum hjá okkur
og minntist þess þá um leið, hversu stofa gæti
verið með miklum heimilisbrag.
„Það var eitthvað alveg sérstakt, sem ein-
kenndi þessa stofu,“ sagði hann seinna. „Ég
varð þess var, að hér var ég kominn inn á
heimili, enda þótt það væri ekki heimilið
mitt. Ég hvildist undir eins andlega. Ég varð
fjarska þakklátur, þegar ég sökk niður í einn
af rósóttu hægindastólunum ykkar og heyrði
ykkur bjóða mér sígarettu og kaffisopa.“
Þegar til kom, hituðum við nú samt ekki
kaffi, en drógum upp flösku með rósavíni
til að bjóða þennan granna okkar velkom-
inn. Við kynntum okkur ' öll Rut Denning,
Virginia Miles og Jack Feeley.
Og þarna sátum við þrjú, hvert með sitt
glas, og við Rut vissum engin deili á Jack
Feeley, og hann vissi alls ekkert um okkur,
en okkur geðjaðist vel að honum, og við
brunnum í skinninu að öðlast einhverja vitn-
eskju um hann; það mótaði í ríkum mæli við-
horf okkar þetta kvöld.
Eins og sakir stæðu lcvaðst Jack Feeley
vera hættur að þeytast um allar jarðir. Hann
sagðist nú mundu verða búsettur í Lundún-
um nokkra mánuði, ef til vill um ófyrirsjá-
anlegn tíma. Hann hafði enga hugmynd um,
hvenær hann ætti að halda heim aftur til
New York.
„En nú er ég sem sagt hér,“ sagði hann,
„í Bloomsbury í Lundúnum — í Englandi .. .
og á enn að bera mig að kynnast nýjurn
dvalarstað.“
Við gengum út að glugganum og sýndum
honum útsýnið. Lundúnaháskóli gnæfði við
himin, stór og hvítur. Það væri ekki sérlega
fallegt í Bloomsbury, sögðum við, en maður
vendist staðnum vel. Þar væru dökkleit torg
með grænum trjám og götum, þar sem húsin
væru með hlýjum, rauðum lit, sem einungis
væri á gömlum múrsteinum. Á haustin legð-
ist myrk þoka yfir torgin.
„Verið þið nú ekki að reyna að gera mig
þunglyndan,“ sagði hann. „Ætlið þið virki-