Samtíðin - 01.02.1970, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
lega að vera svo góðar að koma með mér og
hjálpa mér að koma húsgögnunum mínum
fyrir?“
Það var orðið býsna framorðið, þegar við
Rut komum aftur inn í íbúðina okkar þetta
kvöld. Við vorum þreyttar, en við höfðum
skemmt okkur prýðilega og vorum enn í
bezta skapi.
„Það er naumast, að þetta hverfi heíur öðl-
azt nýtt aðdráttarafl,“ sagði Rut, lokaði dyr-
unum og hallaði sér upp að hurðinni. „Ó,
hvað hann er sætur!‘
„Hann er nú ekki sérlega laglegur,“ svar-
aði ég.
„En hann er svo sætur!“ endurtók Rut.
„Já, skrambi hreint,“ sagði ég, og svo fór-
um við báðar að skellihlæja.
A eftir kom Rut inn í dyrnar í herberg-
inu mínu að bjóða mér góða nótt. — „Sofðu
nú vært, og ég vona, að þú sért þakklát,"
sagði hún og hló enn lítillega. „Það er nú
ekki á hverju kvöldi, að öðrum eins manni
skýtur upp hjá okkur!1
EN ÞAÐ leið löng stund, þangað til ég
sofnaði. Ekki svo að skilja, að það væri neitt
einsdæmi; þannig hafði það verið, síðan ég
missti hann Michael, að nóttin hafði verið
óslitin röð af klukkustur.dum frá kvöldi til
morguns, þegar allir sváfu vært í myrkrinu
— nema ég. Ég reyndi eftir fremsta megni
að vera ekki að hugsa um Michael. Þessa
nótt lá ég og hélt langan fyrirlestur yfir Jack
Feeley, þar sem ég sagði honum allt það,
sem hann vissi ekki enn um okkur. Ég hóf
mál mitt þannig: „Rut er 25 ára gömul og
ég er 26. Við höfum búið saman seinustu 1
árin, fyrst í sóðalegri hluta Earls Court hverf-
isins og seinna, eftir að við fórum að fá byr
undir báða vængi (Rut vinnur í meiri hátt-
ar ferðaskrifstofu og ég tek saman texta i
auglýsingaskrifstofu), fluttumst við hingað.
Rut á enga foreldra. Faðir minn er dáinn,
og móðir mín og eldri systir eiga heima uppi
í sveit. Þær mega ekki heyra nefnt að koma
til borgarinnar, og þegar ég heimsæki þær,
er ég næstum eins og ókunnur gestur með
borgarryk í hárinu, og þá tala ég mál, sem
þær skilja ekki. Þess vegna hefur íbúðin, sem
við Rut höfum deilt, í raun og veru orðið
heimili okkar. Á 4 árum höfum við orðið
eins samrýndar og fólk verður, þegar rúm-
helgu dagarnir eru sameign þess. Eins og til
að mynda, þegar við höfum sagt hvor við
aðra: „Hvað finnst þér ég eiga að gera? . ..
Geturðu léð mér peninga? . . . Ég held ég sé
komin með inflúensu ... Ég er búin að fá
kauphækkun. . . . Hvernig lízt þér á nýju
skóna mína? .. . Ég hitti mann í gærkvöldi
...“ Mörg orð, ekki vitund skáldleg, en í
hreinskilni sögð; það mál, sem liggur okkur
á tungu.
„En við Rut erum mjög ólíkar. Þér hafið
séð hana Rut.“ (Það var enn Jack Feeley,
sem ég var að tala við í huganum). „Þér haf-
ið veitt því athygli, hve há og grönn hún er
og hve tignarlega og glaðlega hún reigir höf-
uðið. Þér hafið vafalaust einnig veitt því at-
hygli, hve frjálsleg og hreinskilin hún er á
svipinn og hve augu hennar blátt áfram leiftra,
þegar hún hendir gaman að einhverju. Mér
finnst hún koma til dyranna alveg eins og
hún á að sér, alveg eins og sú stúlka, sem
elskar lífið. Hún talar hratt, og hún er ekki
mikið fyrir kyrrð og næðisstundir. Hún er í
eðli sínu glöð og mannblendin.
Ég er aftur á móti ekki eins há, og eftir
því sem fólk segir, er ég fallegri, — en hvað
er eiginlega átt við með fegurð? Hvað er eig-
inlega í frásögur færandi um mig? Jú, mig
langar til að skrifa, en skáldsögunni, sem ég
þrái að skrifa, hef ég alls ekki komið í verk
að byrja á. í þess stað skrifa ég auglýsinga-
texta um snyrtivörur. Það er miklu auðveld-
ara. Frá kl. 9 til kl. 17 sit ég í vistlegri skrif-
stofu og skrifa stuttar og sundurlausar setn-
ingar. Ég legg mánaðarlega peninga inn í
bankann, þegar ég fæ kaupið mitt, og við
og við fæ ég líka uppbótargreiðslur. Það er
eins og ég hafi skriðið inn 1 þetta öryggis-
skjól, þar sem auk þess er miðstöðvarhiti.
Umvafin þessu öryg'gi er mér næstum ó-
kleift að herða mig upp og fara að byrja að
skrifa bókina mína....“
Þegar hér var komið sögu, varð ég svo
gagntekin af að hugsa um hann Michael, að
ég hætti við að flytja Ameríkumanninum
fyrirlesturinn, eins og ég hafði haft í hyggju.
Og loks sofnaði ég.
ÞEGAR ég kom heim af skrifstofunni
kvöldið eftir, var Rut komin heim. Hún hall-
aði öllum efri hluta líkamans út um glugg-
ann.
„Er kviknað í?“ varð mér að orði.
„Nei,“ anzaði hún, „ég er bara að horfa
á hann.“
„Hvern?“