Samtíðin - 01.04.1970, Blaðsíða 13
SAMTÍÐIN
9
SAMBÝLISFÚLK I LUNDÚNUM
NlðUíl. /wvwwwuwwuwuws
NÆSTU vikurnar varð mér ljóst, hve lítíð
Þarf til þess að ganga úr skugga um, að sam-
band fólks sé orðið breytt. Ef til vill ósagt
°rð, eða orð, sem betur hefði verið ósagt,
Þögn, bitur raddblær, spyrjandi undirtónn . . .
Eftir hina löngu, snurðulausu vináttu okkar
Rutar fórum við að þjást af þessu.
Ég fann, að ég hlakkaði til þeirra fáu mín-
útna eða ef til vill þeirrar klukkustundar,
sem ég átti þess öðru hverju kost að vera ein
hjá Jack, og ég fór að kvíða fyrir löngu
kvöldunum og hádegisverðunum á sunnudög-
unum, þegar við vorum þrjú saman. Sama
máli gegndi um Rut.
„Þú varst ósköp þögul í kvöld,“ sagði hún
eitt sinn, þegar við höfðum drukkið kaffi inni
hjá Jack og vorum aftur komnar inn til okk-
ar.
,,Var það? Ég var bara hálfþreytt."
„Mér fannst þú vera svo óskaplega þögul,
°g ég var að hugsa, hvort eitthvað væri að
þér.“
„Nei, ég var bara þreytt, eins og ég var
að segja þér.“
Ur þessu varð þreytar.di samtal, sem hafði
Þau áhrif, að við fjarlægðumst hvor aðra.
Svo vildi það til af hendingu dag einn, að
eg léði Jack bók, sem ég hafði lesið, og hann
léði mér bók, sem hann hafði þá nýlega
fengið senda frá Ameríku, og nú urðum við
enn samryndari en áður, af því að við lás-
um sömu bækurnar. Tímunum saman gátum
Vlð rabbað saman um ritstörf, og þá var það
Rut, sem steinþagði, sat og reykti og grann-
skoðaði lakkið á nöglunum á sér, en virti um
leið plötuspilarann fyrir sér.
Kvöid eitt kom Rut heim og sagði, stutt
1 spuna:
„Eg ætla að fá hann Jack léðan og strjúka
með hann frá þessum bókmenntaumræðum
ykkar. Fisherhjónin vilja, að ég komi með
Þeim á góðgerðardansleik, og ég á að hafa
eira með mér. Ég ætla að spyrja hann Jack,
vort hann vilji koma með mér.“
„Fyrir alla muni gerðu það,“ sagði ég
gremjulega, „en að fá hann léðan finnst mér
nú fullmikið sagt.“
Ég vann eftirvinnu kvöldið, sem þau voru
á dansleiknum. Ég sá þau ekki fara að
heiman, en þau voru tvímælalaust bæði í
sjöunda himni. Ég lá vakandi og heyrði þau
hlæja úti á tröppunum, þegar þau komu
heim aftur.
Morguninn eftir sagði Rut mér frá því í
stuttu máli, að þau hefðu skemmt sér prýði-
lega, en það var tæplega allur sannleikur-
inn. því að við morgunverðarborðið sat hún
og ljómaði af hamingju, sem henni reyndist
um megn að dylja. Ég vissi ekki, hvað gerzt
hafði, en þau töfrabrögð, sem Jack hafði
viðhaft kvöldið, sem ég hafði sagt honum frá
Michael, höfðu bersýnilega einnig haft sín
áhrif á Rut. Við Rut höfðum oft rætt um,
hvernig hún hefði leitað að þeim eina sanna,
sem væri öðruvísi en allir hinir — og þess
vegna svo vandfundinn. Þegar við sátum að
morgunverði þennan morgun, flaug mér allt
í einu i hug, að nú þyrfti hún ekki að leita
hans lengur.
VETURINN var liðinn, og nú þegar dimm
kvöldin voru orðin fortíð og við flýttum okk-
ur ekki lengur heim til arineldsins, var
eins og síðustu leifarnar af óþvingaða lát-
leysinu hryndu af vináttu okkar. Við vorum
sjaldan heima samtímis. Flest kvöldin var
það því annaðhvort Rut eða ég, sem Jack
hitti heima. Hann og ég reyktum og spjöll-
uðum og fórum út að borða kvöldverð. Hann
spurði aldrei eftir Rut. — Og kvöldið eftir er
trúlegt, að þau hafi farið út saman.
Bezt man ég, hve stásslegar við vorum
þetta vor. Við Rut höfðum aldrei verið veru-
lega vel klæddar áður. Nú eyddum við pen-
ingum okkar gegndarlaust og keyptum kjóla
og dragtir og frammjóa ítalska skó. Við vor-
um eins og tveir leiftrandi gimsteinar, sem
kepptust við að vekja sem mesta athygli. Við