Samtíðin - 01.06.1970, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
SAGA EFTIR G. CRGUDACE
HÚN hélt niðri í sér andanum og settist
UPP í rúminu. — Tunglsljósið varpaði af-
skræmdri skuggamynd af glugganum hennar
a vegginn andspænis henni; inn í hana flétt-
uðust daufir skuggar trjágreinanna. Skyndi-
lega varð hún að grípa fyrir munninn til að
koma í veg fyrir, að óp hennar heyrðist: Dökk-
ur karlmannsskuggi laumaðist inn á myndina
á veggnum.
Hún hafði dregið tjöldin frá glugganum að
vanda, áður en hún háttaði, svo að hún gæti
vaknað við geislaflóð morgunsólarinnar. Og
eins og jafnan áður hafði hún lagzt nakin
svefns. Hún renndi sér hljóðlega undan
dúnteppinu og laumaðist út að glugganum.
Þar staðnæmdist hún 'bak við gluggatjaldið
°g gægðist út. í sama bili kom hún auga á
dökkan, grannvaxinn mann, sem lét fallast
uiður úr trénu og hljóp yfir grasflötina milli
hússins og þjóðvegarins.
Andvarpandi snéri hún sér frá gluggan-
um. Það mundi vera tilgangslaust að vekja
hitt fólkið í húsinu úr þessu. Tjóninu yrði
ekki afstýrt, og auk þess hafði húsbóndi henn-
ar ákaflega illan bifur á hvers konar opin-
beru umtali.
Hún fór í hlýjan ullarslopp og reyrði mitt-
isbandið fast að sér. Síðan tók hún töskuna
Slua undan koddanum og skundaði því næst
fram ganginn til stóra svefnherbergisins.
Fallega mahóníhurðin var í raun réttri úr
stali, en til að sjá virtist hún svo glæsileg,
að engan gat grunað, hve sterk hún var. En
Þannig var svo margt í þessu milljónerahúsi
Parna á Miðjarðarhafsströndinni.
Hún tók lítinn lykil upp úr töskunni sinni,
°pnaði dyrnar og kveikti ljósið. Um leið sá
hún, ag myndin eftir Cézanne var horfin.
Húsbóndi hennar átti mikið málverkasafn,
eu þetta var eftirlætismyndin hans, enda
Pótt hann hefði aldrei orð á því við neinn
ne sýndi gestum sínum hana. Eins og hver
annar maurapúki sat hann aleinn þarna uppi
og gladdist yfir henni, og nú hafði hún verið
skorin úr rammanum.
Við lauslega athugun í herberginu gekk
stúlkan úr skugga um, að engu öðru virtist
hafa verið stolið þaðan. Því næst skundaði
hún niður í bókaherbergið og pantaði samtal
við Lundúnaborg.
Hin áköfu: halló, halló voru svefnþrungin.
Hún vissi, að hún hafði náð sambandi við
Lundúnaborg og var sennilega að tala við
móttökustjóra gistihússins.
„Viljið þér gefa mér samband við van
Golen í gistiíbúð 17?“ sagði hún og bar óð-
an á. „Þér talið við einkaritara hans, ungfrú
Butler, í Nice. Þetta er mjög áríðandi."
„Já, en ungfrú Butler, hérna er klukkan 3
um nótt,“ maldaði maðurinn í móinn.
Það var að henni komið að spyrja hann,
hvað hann héldi. að klukkan væri í Suður-
Frakklandi, en hún hætti við það.
„Þetta er ákaflega áríðandi," endurtók hún,
„svo ég verð að biðja yður að hringja undir
eins upp til herra van Golens.“
„Jæja þá, . ..“ svaraði hann eins og á báð-
um áttum. „Ef þér krefjizt þess, ungfrú
Butler, þá . . .“
Andartaki síðar heyrði hún önuga rödd
herra Golens hvæsa í eyra sér: „Eruð það þér,
Marion? Ég geri ráð fyrir, að yður sé eitt-
hvað mikilvægt á höndum?“
„Eftirlætismyndin yðar er horfin,“ sagði
hún umsvifalaust. „Hún var skorin úr ramm-
anum fyrir nokkrum mínútum.“
Ekkert svar. Hún fann það á sér, að hann
fékk sér sígarettu. Já, nú heyrði hún í kveikj-
aranum og síðan dauft hvísl, þegar hann
púaði reyknum frá sér.
„Og hvað hafið þér gert í því sambandi?“
„Hringt til yðar, herra van Golen, til að
spyrja, hvað ég eigi að gera.“
„Skynsöm stúlka.“ Hún vissi, hvernig
hann kinkaði kolli, um leið og hann sagði
orðin og kipraði ljósblá augun. „Ég vil ekki,
að á þetta sé minnzt einu orði, hvorki við
lögregluna, blöðin né þjónustufólkið.“
„Ágætt, herra van Golen,“ svaraði hún.
„Ég kem heim annað kvöld, Marion, og þá
ákveð ég, hvað gera skuli.“
„Gott og vel, herra van Golen,“ svaraði
hún og sveipaði sloppnum fastara að sér.
„Það er aðeins eitt atriði í viðbót, sem ég
verð að skýra yður frá.“
„Einmitt — segið þér það þá!“
Hún dró andann djúpt. „Ég hugsa, að ég