Samtíðin - 01.09.1970, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
að ræða, því að ekki var nóg með, að leik-
sýningin sýndist ætla að fara út um þúf-
ur, heldur var framtíð leikkonunnar
einnig í veði.
Moss Hart hafði verið ákaflega þolin-
móður og elskulegur á æfingum söngleiks-
ins. Ef til vill voru ófarir Julie að nokkru
leyti því að kenna. Hann hafði farið með
hana eins og óskurnað egg á öllum aðal-
æfingunum, enda þótt túlkun hennar hefði
jafnan mistekizt. Stúlkunni brá því heldur
en ekki í brún, er hún varð þess vör, að
Moss var nú orðinn gerbreyttur. Báða
þessa helgardaga hagaði hann sér eins og
forhertur liðþjálfi í sjóhernum! Hann
barði saman hnefunum og öskraði fyrir-
skipanir sínar upp í opið geðið á stúlk-
unni. Hann óð að henni eins og mannýgt
naut og hratt henni inn í hlutverk hinnar
einu sönnu Elizu Doolittle, sem hann
heimtaði, að hún sigraðist á, hvað sem það
kostaði. Hér var ekki lengur um það að
ræða, að Julie væri góðfúslega löðuð til að
leika þetta hlutverk; henni var troðið inn
í það, eins og hún væri bjálfalegur nýliði
á heræfingu. Allar undanfarnar leikæf-
ingar voru að engu hafðar. Þau Moss og
Julie byrjuðu samstarf sitt algerlega að
nýju, með nýrri tækni. Þetta reyndist
sannkölluð fantameðt'erð á leikkonunni,
en árangurinn lét ekki á sér standa. Hans
vegna verður Julie Andrews þakklát Moss
Hart, meðan hún lifir. Hinum frábæra
leikstjóra tókst að vinna kraftaverkið: að
breyta stúlkunni í ljóslifandi PygmaMon.
Moss Hart játaði, að þessi 48 klukku-
stunda barátta hefði blátt áfram reynzt
hryllileg. Hún fór fram fyrir luktum
dyrum í leikhúsi, þar sem enginn var til
vitnis um leikstríð þeirra Julie Andrews
nema Biff Liff, leiksviðsstjóri söngleiks-
ins. „Svona verk verður alls ekki unnið
í návist leikflokks nema með því að eyði-
ieggja mannlega veru,“ sagði Moss.
Þegar æfingin hófst hafði hann sagt:
„Julie, þetta er að stela tíma, sem ég má
alls ekki missa. Hér verður því enginn
tími til neinnar kurteisi. og þú verður að
þola móðganir, því hér í leikhúsinu er ekki
annarra kosta völ. Nú er ekki tími til að
setjast og haga sér eins og í leikskóla. Við
verðum að byrja á fyrstu línunni í leikrit-
inu og fara yfir það allt orði til orðs.“
Eldraun leikkonunuar hófst kl. 14 á
hráslagalegum laugardegi, 7. janúar 1958.
Henni linnti ekki fyrr en kl. 18, og síðan
var haldið áfram frá k!. 20 til 23. Dag-
inn eftir unnu þau enn lengur, þar til þau
voru orðin örmagna á sál og líkama.
„Hann öskraði, kúgaði og hamaðist, og
hann djöflaði mér inn í Elizu!“ sagði
Julie seinna.
Moss sagði aftur og aftur við Julie:
„Þú hugsar ekki ... Þú drattast bara um
leiksviðið ... Þú berð hlutverkið ekki
uppi ... Þú þvaðrar bara ... Þú hefur
enga hugmynd um, hvernig þú átt að
leika þetta ... Þú hagar þér eins og þú
værir að leiðbeina ókunnugu ferðafólki!“
Og á þessu gekk, þar til komið var fram
á mánudagsmorgun. Þá fór að lokum svo,
að Julie tók að ná sér á strik „með þess-
um ofboðslega enska þrótti, sem gerir
okkur öldungis óskiljanlegt, að Englend-
ingar skyldu missa lndland," sagði Moss
Hart. Og þegar þar var komið sögu, tók
hann allur að mildast. Skyndilega brosti
hann og varð aftur ljúfmannlegur. Hann
tók um herðar stúlkunnar og sagði með
viðkvæmni: „Þarna kom það, Julie. Þetta
var Eliza.“
Hann sagði satt. Frumsýningin á My
Fair Lady á Broadway varð mesti leiksig-
ur í New York, frá því að söngleikurinn
Oklolioma hafði verið frumsýndur þar.
Eftir að sýningunni var lokið, sat Julie
Andrews í búningsherbergi sínu um-
kringt blómum, símskeytum, vinum og
samstarfsfólki. Hrifningin átti sér engin
takmörk.