Samtíðin - 01.09.1970, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
Enginn fær umflúið örlög sín
SÍVALMNGCRIM
OG
BLÓMIIV
ÞEGAR ég nálgaðist leiðið hans í
kirkjugarði borgarinnar, sá ég, hvar mað-
ur sat hjá því og studdi hönd undir kinn.
Hann var á að gizka fertugur, en óeðli-
lega grár fyrir hærum. Hann sat þarna
grafkyrr og var að virða eitthvað fyrir
sér. Þegar ég kom nær, sá ég, að það voru
blóm, sem hann hafði lagt á leiðið. Þetta
var 2. júní.
Ég staðnæmdist hjá leiðinu og bauð
góðan dag. Hann hrökk við og leit flótta-
lega á mig.
„Einhver nákominn vður, sem hvílir
hér?“ spurði ég.
„Nei,“ sagði hann afsakandi. „Nei, ég
þekkti hann ekki. Get ekki sagt, að ég
sæi hann í lifanda lífi.“
„Eruð þér kannski sendir með þessi
blóm frá einhverjum?" spurði ég og reyndi
að þykjast vera annars hugar.
Hann leit á mig rannsóknaraugum. „Er-
uð þér eftirlitsmaður hér?“ spurði hann
og hvarflaði augunum til mín í óttabland-
inni spurn.
Þögn.
Ég fór nú eða verða forvitinn. „Áheit
eða einhver dularfull tengsl?“ spurði ég.
Nokkur andartök sat hann hugsi og
svaraði engu. Svo tók hann til máls eins
og annars hugar. „Það gildir víst einu, þó
ég segi yður það,“ sagði hann. „Það heyr-
ir hvort eð er enginn til okkar — engir
vottar, skiljið þér.“ Og síðan hóf hann
frásögn sína.
„Ég var vanstilltur unglingur," sagði
hann og þerraði svitann af enni sér, „alinn
upp á hálfgerðum útigangi, hortugur,
nautnafrekur og nýtrúlofaður Kötu. Svo
gerðist það, sem réð örlögum mínum. Það
kom spákona í þorpið, þar sem við áttum
heima. Hún leigði sér herbergi í gistihús-
inu, og fregnin barst út eins og eldur 1
sinu um, að hún læsi í lófa, spáði í spil
og segði fólki örlög þess. Hálft þorpið
streymdi undir eins til hennar. Kata vildi
ólm fara, en ég ekki. Svo var hún að
nauða í mér. þangað til ég lét til leiðast.
Þetta var um kvöld. Fólk stóð í biðröð,
og satt að segja hálfskammaðist ég mín
fyrir að láta sjá mig þarna. Við urðum
að bíða lengi, en loks kom röðin að Kötu.
Hún fór inn til spákonunnar, var þar
drykklanga stund og kom svo út himin-
lifandi.
„Þú ert næstur,“ sagði hún.
Ég fór inn með hálfum huga, og þar
sat þessi norn og stokkaði spilin. Ég þori
að fullyrða, að það var tatarablóð í henni.
Stórir eyrnalokkar dingluðu eins og ó-
heillaboði niður úr hrafnsvörtu hárinu.
„Seztu,“ sagði hún, „og svo eru það
250 krónur.“
Ég settist og fleygði kvoluðum seðlunum
á borðið.
„Réttu mér höndina," sagði hún og hirti
gjaldið. Svo einblíndi hún lengi í lófa mér
og mælti ekki orð frá vörum. Loks and-
varpaði hún og sagði: ,,Ég get þetta alls
ekki,“ og sleppti höndinni.
Ég var æstur og sagði: „Þú getur þó
alltjent logið einhverju fyrir þessar 250
krónur: hjónabandssælu, hamingju, ein-
hverjum fjandanum, heyrirðu það?!“
Þá kipptist hún við, færðist öll í aukana
og þreif hönd mína á ný. Augu hennar
skutu gneistum. Hún starði á línurnar í
lófa mínum, og það fór að draga úr mér
allan mátt.
„Nú skýrist það,“ sagði hún, „en ég sé
enga hamingju — aðeins dauða — dauða