Samtíðin - 01.09.1970, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
á afskekktum, friðsælum stað — sívalning,
dauða! — Hvar vinnurðu?“ spurði hún.
„Alls staðar og hvergi.“
„Varaðu þig á sívalningum," sagði hún,
„öllu, sem er sívalt, og varaðu þig á 2.
júní. Það er þinn óheilladagur.“
Þá kippti ég að mér hendinni og rauk
á dyr, en sá næsti fór inn til hennar.“
HANN tók upp vasaklútinn og þerraði
svitann af löðrandi enninu. „Síðan elti
þessi óheillaspá mig og ofsótti — eitraði
líf mitt,“ sagði hann. „1 mörg ár dauð-
kveið ég fyrir 2. júní, óttaðist hann eins
og skapadægur. Þegar allir aðrir fóru að
hlakka til vorsins, fór ég að kvíða fyrir
því, hætti meira að segja að geta sofið. Það
var sannkallað helvíti! Og allt þetta varð
ég að bera einn — aleinn. Ég flæktist úr
einum stað í annan, undi hvergi. Ég þorði
ekki að vinna í verksmiðjum, því að reyk-
háfarnir voru sívalir, og hver vissi, nema
þeir hryndu á mig einn góðan veðurdag
°g dræpu mig? Og alltaf þegar voraði, fór
ég að varast afskekkta staði ..
Hann þagnaði, stundi og strauk enn
svitann af enni sér. Eftir drykklanga
stund hélt hann áfram: „Svo var það eitt
vor — 2. júní — að ég var að vinna uppi
í sveit, skammt héðan. Dagurinn rann upp,
heiður og fagur. En ég hafði ekkert við-
þol. Loks fékk ég léðan jeppa bóndans,
sagðist vera lasinn og ók í bæinn. Og þá
Vai' það, að ég sá hann skammt héðan,
drenginn, sem hvílir hérna. Hann gekk út
a veginn niðri í gildraginu þarna niður
*r.á — með byssu undir hendinni.
Hyssu — sívalning! Auðvitað voru öll
byssuhlaup sívöl! Skyndilega varð ég grip-
lnn þeirri tilhugsun, að örlögin hefðu sent
hann til höfuðs mér. Ógurleg hræðsla gagn-
tók mig, eins og mann, sem sér hilla und-
lr dauðann á næsta leiti. I örvinglun
minni steig ég benzínið í botn — og ók á
hann! — Ég hef enga hugmynd um, á hve
miklum hraða jeppinn hefur, verið. —
Hvað gerir maður ekki í sjálfsvörn, þeg-
ar um líf og dauða er að tefla? Ég get
varla sagt, að ég yrði þess var, þegar
bíllinn sentist yfir hann. Ég fann aðeins
snertingu við eitthvað mjúkt, rétt eins og
stór fugl hefði flækzt fyrir bílinn. Svo
hægði ég ferðina og ók í bæinn, elns og
ekkert hefði í skorizt. Enginn myndi
nokkurn tíma komast að því, að það hefði
verið ég, sem valdur var að þessu voða-
lega slysi!
Daginn eftir las ég um það í blöðunum.
... Ungur maður, sem farið hafði að
heiman með byssu til að skjóta minka,
hafði fundizt sundur kraminn á veginum.
. . . Guð minn góður! . . . En þetta snerti
mig ekki fremur en hann virtist hafa snert
bílinn. Örlögin, skiljið þér? Og síðan hef
ég haft frið í sálinni, bví ég hef þótzt þess
fullviss, að barna hafi ég sigrazt á örlaga-
spá nornarinnar: Dauðinn á afskekktum,
friðsælum stað, sívalningur — bvssu-
hlaup!“
Hann þagnaði andartak, en hélt síðan
áfram: „1 dag eru rétt 10 ár. síðan þetta
gerðist — síðan ég öðlaðist friðinn. Mér
fannst ekki mega minna vera en ég minnt-
ist þess með því að leggja þessi blóm á
leiðið hans.“
ÉG SVIPAÐIST um. Hjá okkur lágu
nokkrar sívalar pípur, sem verið höfðu
kringum leiðið. Kirkjugarðsstjórnin var
nú að fjarlægja allt þess háttar, því að
það átti að slétta allan garðinn og merkja
leiðin einungis með steinum. Allt í einu
sortnaði mér fyrir augum, og blóðið svall
í æðum mér. Ósjálfrátt laut ég niður, þreif
eina pípuna, reiddi hana til höggs og mið-
aði beint á höfuð hans. Ég fann, að ég
hitti eitthvað mjúkt, sá hann steypast á
grúfu og blóðfossinn streyma niður á
blómin, sem hann hafi lagt á leiði sonar
míns.