Samtíðin - 01.09.1970, Blaðsíða 21

SAMTÍÐIN
17
EIGUM VIÐ
ÁMÓTA
IIEILSUEIADIR?
ÝMSIR staðir á meginlandi Evrópu eru
frægir fyrir heilsulindir sínar. Streymir þang-
að árlega fjöldi fólks að leita sér lækninga
með því að drekka vatn úr þessum lindum.
Nú hefur einn þvílíkur staður bætzt í hóp-
inn: þorpið Frasdorf í Bæjaralandi í Suður-
Þýzkalandi. Vatnið þarna er talið örva mjög
frjósemi kvenna. Því voru í vor sem leið 500
konur í Bæjaralandi látnar drekka það til
leynslu undir eftirliti dr. Horsts Lehnerts,
yfirlæknis í kvennasjúkrahúsi í borginni
Prien, sem er skammt frá Frasdorf.
Tilraunir í smærri stíl á lækningagildi þessa
vatns hafa áður verið framkvæmdar þarna
í héraðinu, og hafa þær vakið mikla athygli.
Dr. Rupert Dorrer, yfirlæknir í sjúkrahúsi
héraðsins, hefur gefið sjúklingum sínum vatn
Ur Frasdorf-lindinni á hverjum degi. Lang-
ffestir þeirra hresstust brátt, einkum þeir
sem þjáðust af æðasjúkdómum. Kona ein,
sem ekki hafði átt barn árum saman, tjáði
lækninum, að hún væri orðin barnshafandi.
Það varð til þess, að kvenlæknir nokkur fór
að gefa 15 sjúklingum sínum daglegan skammt
3f þessu undravatni. Allar höfðu konur þess-
ar áður verið á hormónakúr, án þess að þeim
auðnaðist að verða barnshafandi. En nú fór
svo, að innan 8 vikna kváðust 9 þeirra eiga
von á barni.
Dr. Dorrer sagði síðar: „Enginn vafi get-
ur leikið á því, að þetta vatn hefur veruleg
ahrif á frjósemi kvenna. Það örvar blóðrás-
ina og efnaskiptinguna, en jafnframt starf-
semi eggjastokkanna.“
En sá maður, sem mest hefur glaðzt af
frægð þessa Frasdorfs-vatns, er auðvitað eig-
andi lindarinnar, Klaus Talacker að nafni.
Hann selur nefnilega hvern lítra, sem fólkið
drekkur sér til heilsubótar, en ekki er okkur
kunnugt um verðlagið.
Athygli manna á þessu lindarvatni var
vakin, þegar ferðamenn sáu mosavaxinn leg-
stein á leiði konu einnar, er lézt árið 1884.
Samkvæmt áletruninni á steininum hafði hún
í 52 ár eingöngu nærzt á vatni úr lindinni
í Frasdorf.
LISTSKÖPriV
ÞEGAR Bob Dylan, hinn heimsfrægi hljóm-
listarmaður, hafði neitað öllum blöðum um
viðtöl og yfirleitt ekki leyft þeim að hafa
aukatekið orð eftir sér í hálftannað ár, komst
hann loks þannig að orði við John Cohen í
bandaríska músiktímaritinu SING OUT:
„Áður fyrr hugsaði ég aðeins í tónum. Ég
reyndi að lesa, en lagði bókina venjulega frá
mér. Ég hef aldrei verið mikið fyrir bækur.
Hugur minn stóð ekki til bóka. Ég var með
allan hugann við það, sem lá í loftinu. Það
reyndi ég að höndla á einhvern hátt, skrifa
það upp og nota tónlistarmenntun mína til
að móta það, svo ég hefði að lokum eitthvað
til að lifa af. — Já, menntun; hennar neyðist
maður til að afla sér.
Starf sönglagahöfundar er einungis í því
fólgið að safna lausum þráðarspottum. Spott-
arnir, sem hann sér, eru það, sem honum er
gefið, og þeim safnar hann saman. Þetta er
eins og hjá málaranum, sem býr hér í grennd-
inni. Hann málar umhverfið í 20 mílna fjar-
lægð. Hann málar bjartar og sterkar myndir.
Hann tekur ef til vill hlöðu, sem er í 20 mílna
fjarlægð héðan, og setur hana hjá læk, sem
er örskammt frá honum. Síðan málar hann
bíl, sem er í 10 mílna fjarlægð, og himininn
einhvern vissan dag og birtuna á trjánum
annan dag. Maður, sem gengur framhjá, er
málaður við hlið annars manns, sem er stadd-
ur í 10 mílna fjarlægð. Og að lokum er þama
til orðið samsett málverk af einhverju, sem
ekki verður sagt, að séu hugarórar listamanns-
ins. Ekki er þó svo að skilja, að hann hafi
byrjað á myndinni með þeim ásetningi að
mála hana út frá reynslu sinni. — Vinnu-
brögð mín eru áþekk þessu“.
Kona nokkur kom inn í vinnustofu
frægs andlitsmálara og sagÖi meö lotn-
ingu: „Meistari. Ó, mig langar svo til að
biðja yður að mála mynd af mér, mynd
sem er bæði fögur og sem líkist mér.“
Málarinn leit á konuna og sagði: „Og
hvenær þurfa báðar myndirnar að verða
fullgerðar?“