Samtíðin - 01.10.1970, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
annaðist frú Golda þvotta fyrir heimilið.
Þannig liðu 4 ár í einangrun og vonlitlu
striti, örðugustu æviár hennar, að því er hún
segir. Loks gekk hún samkvæmt áskorun í
verkalýðsfélag og gerðist brátt forustukona í
Sambandi verkafólks, Histadrut, sem varð
eins konar veiferðarríki Gyðinga í landi, þar
sem ekkert Gyðingaríki var enn til.
í 40 ár hefur baráttusaga ísraelsmanna
mótast mjög af kjarki, hæfileikum og dugn-
aði þessarar konu. Á örlagastundum hafa orð
hennar einatt verið það, sem allir vildu sagt
hafa. Þegar aðrir gáfust upp, var hún hvað
einbeittust. Þegar óánægja reis, auðnaðist
henni að sætta fólkið við tilveruna. Þegar
fyrsta zíonistaþingið olli vonbrigðum, ægileg-
ar fregnir bárust af Gyðingaútrýmingu í
heimsstyrjöldinni og ekkert útlit var fyrir,
að takast mundi að stofna Ísraelsríkið, sagði
Golda Meir:
„Við eigum ekki nema um eitt að velja.
Zíonismi og bölsýni eiga enga samleið. Tak-
mark zíonismans er að frelsa Gyðinga. Að
öðrum kosti er líf okkar gersamlega tilgangs-
laust.“
Það er haft eftir Ben Gurion, að þegar saga
ísraels verði skrifuð, muni koma á daginn,
að það var þessari einu konu að þakka, að
þjóðin komst lifandi úr eldrauninni. Árið
1948 stóðu Gyðingar í Palestínu að kalla alls-
lausir gegn sameinuðum herjum Araba. Þá
skorti stórskotalið, skriðdreka og flugvélar.
Það eina, sem þeir höfðu til að berjast með,
voru rifflar, sem ólöglegir hermenn þeirra
höfðu náð af brezkum hermönnum í áflogum
við þá. Ekkert fé var heldur handbært til
vopnakaupa og engin fjárvon erlendis til
þeirra hluta, því að öllu fáanlegu fé hafði
verið varið til stýrktar flóttamönnum.
Þegar svo var komið, hugðist Ben Gurion
fara til Bandaríkjanna að afla fjár. Þá sagði
Golda Meir: „Það, sem gera þarf hér heima,
getur enginn gert nema þú. Það, sem gera
þarf fyrir vestan, get ég eins vel gert.“
Frú Golda fór samstundis vestur um haf,
eins og hún stóð. Hún komst leiðar sinnar,
enda þótt Jerúsalem, þar sem hún átti heima,
væri umkringd óvinaherjum. Þegar hún stóð
í frostbitrunni á New York flugvelli, var
henni sagt, að ferð hennar væri algerlega til-
gangslaus, þar sem nú væri að hefjast fjár-
söfnun um gervöll Bandaríkin handa fátæk-
um Gyðineabörnum, skólum og vöggustofum
Gyðinga. Um allt þetta átti að þinga í Chic-
ago daginn eftir, og mælendaskrá fundarins
var fullskipuð. Golda Meir var komin til
Chicago í fundarbyrjun og bað þegar um
orðið í hálftíma. Það væri of mikið sagt, að
hún hefði verið velkomin í ræðustólinn, en
þar stóð hún engu að síður og flutti mál-
efni samherja sinna blaðalaust. Hún sagði:
„Ég er ekki hingað komin í dag til að
bjarga 700.0000 Gyðingum í Palestínu. Gyð-
ingaþjóðin hefur á nokkrum undanförnum
árum misst 6 millj. manna, og það mundi
vera ágengni af okkar hálfu að fara að íþyngja
Gyðingum um víða veröld, af því að fáein
hundruð þúsunda í viðbót væru í hættu. Það
er ekki þetta, sem mestu máli skiptir. Hitt
skiptir höfuðmáli, að ef þessar 700.000 fá
að halda lífi, mun Gyðingaþjóðin lifa og sjálf-
stæði Gyðinga er tryggt. Verði þær hins veg-
ar drepnar, er óskadraumur okkar um tilveru
Gyðingaþjóðarinnar og heimkynni handa
henni úr sögunni, að minnsta kosti svo að
mörgum öldum skiptir. Þér getið engu ráð-
ið um það, hvort við eigum að berjast eða
ekki. Við munum berjast. Það mun ekkert
hvítt flagg verða dregið að hún fyrir múft-
anum af Jerúsalem. Sú ákvörðun hefur verið
tekin, og henni fær enginn breytt. Það er að-
eins eitt, sem er algerlega á yðar valdi: Hvort
við eigum að sigra í þessari viðureign eða
múftinn. Ákvörðun um það er á valdi banda-
rískra Gyðinga. Hana verður að taka fljótt.
innan klukkustunda, áður en dagar líða. Tím-
inn ræður úrslitum um það, sem hér er í
hættu.“
Þegar frú Golda Meir hafði lokið máli sínu,
varð dauðaþögn í salnum. Brátt varð henni
ljóst, að hún hafði'sigrað í fyrstu lotu. Síðan
ferðaðist hún um Bandaríkin þver og endi-
löng, talaði á hverri samkomunni eftir aðra
og safnaði vopnum og hergögnum fyrir 50
milljónir dollara handa vopnlausum höndum
í landinu helga. Þetta var mesta æviafrek
hennar, enda talið óframkvæmanlegt, eins
og áður er getið. Síðan Ísraelsríkið varð til,
hefur hún gegnt ýmsum ábyrgðarstöðum-
Hún varð fyrsti sendiherra ríkisins í Moskvu.
og eftir að flóttamannastraumurinn hófst til
ísraels, varð hún atvinnumálaráðherra og fór
einnig með húsnæðis- og félagsmál. Meðan
heimsstyrjöldin stóð, komu 300.000 Gyðing-
ar til ísraels. Þetta var fólk, sem sloppið hafði
lifandi úr fangabúðum. Síðan komu 500.000
Gyðingar, sem ekki héldust lengur við í Ar-
abalöndum.