Samtíðin - 01.11.1970, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
hjá því, en hef aldrei komið þar inn. Ættum
við ekki að fara þangað í kvöld?“
„Prýðilegt,“ svaraði ég.
Litla veitingahúsið var við Dartstræti.
Þegar við gengum inn, hringdi lítil bjalla yf-
ir dyrunum, og við gengum nokkrar tröppur
niður í litla stofu með "hlýlegum stúkum, þar
sem kerti loguðu á borðum. Ég hefði ekki
getað valið betur sjálfur.
Smávaxinn maður, dökkur yfirlitum með
mikið yfirskegg, bauð okkur velkomin og
vísaði okkur til borðs. Ég bað um glös af
víni. Ekkjan var góða stund á báðum áttum,
en kinkaði loks kolli til samþykkis. Við báð-
um um aftur í glösin. Ég hallaði mér aftur
á bak og virti hana fyrir mér. í bjarmanum
frá kertaljósunum hefði andlit hennar getað
verið myndskreyting á einum af sálmum
Gamla testamentisins. Davíð og Batseba. Og
Ljóðaljóð Salómons.
„Það er mjög elskulegt af yður að aumk-
ast yfir einmana sál,“ varð mér að orði.
Hún hristi yndislegt höfuðið. „Þetta megið
þér ekki segja,“ svaraði hún. Ég hef líka
verið fjarskalega einmana. Það var fallega
gert af yður að bjóða mér hingað.“
Ég er nú víst meiri karlinn. Þarna gat ég
komið hjarta ekkjunnar til að syngja af ein-
tómum fögnuði.
„Þér eruð feimnir," sagði hún ... „Það
fann ég í gær, þegar við gengum frá kirkj-
unni. Þér verðið að eignast einhverja vini.“
Það var nú einmitt það, sem ég var að
reyna. Angela, Angela, þig grunar ekki, hve
mikið ég þrái að eignast vin.
„Ég get ekki að þessu gert,“ svaraði ég.
„Ég var líka feiminn, þegar ég var barn. Það
hefur ekki elzt af mér.“
Þiónninn kom með vínflöskuna. Hann hellti
í glösin okkar. Dökkrautt vínið glóði.
„í víni er fólginn sannleiki," sagði ég.
Hún bar glasið að vörum sér. Þegar hún
setti það frá sér, glitraði dögg þess á vörum
hennar. „Hvað 'er sannleikur?" spurði hún.
„Að bér séuð einmana," svaraði ég „Að
þér sitjið í sorg á dásamlegum dögum, sem
aldrei koma aftur.“
Það vai’ eins og hún fengi kökk í hálsinn.
„Aldrei,“ sagði hún.
„Ekki á sama hátt,“ flýtti ég mér að skjóta
inn í. „Hið horfna á sér tilverurétt. Við eig-
um að hafa minningarnar í heiðri, en við
verðum að lifa lífinu.“
Ég fyllti glasið hennar aftur. Þegar á það
var litið, að hún hafði ekki bragðað vín í
tvö ár, varð ekki annað sagt en hún væri fljót
að taka við sér.
„Það eru nætur, þegar mér kemur ekki
dúr á auga,“ sagði hún, „nætur, þegar ég
ligg andvaka og heyri undarleg hljóð í
myrkrinu.“
„Það er einveran," sagði ég. „Ekkert er
ægilegra en einveran.“ — En Larakis býðst
til að verða fyrirmyndar huggari, hamingju-
sama Angela.
Við fengum okkur eitthvert snarl. Ég hellti
enn í glösin okkar. Skömmu seinna tók hún
að verða rjóð í kinnum, og hvítar og fagur-
settar tennur hennar glitruðu, þegar hún
brosti.
„Mér finnst vera orðið svo langt síðan ég
hef setið svona, drukkið vín og spjallað,“
sagði hún.
„Þér eruð nú ungar ennþá,“ sagði ég. „Þér
eigið lífið framundan.“
„Og þér,“ svaraði hún, „þér eruð ungir og
hafið kynnzt einverunni. Eigið þér líka lífið
framundan?“
„Það eigum við bæði,“ svaraði ég.
Hún þagnaði og drakk enn munnfylli af
víni, hallaði dálítið undir flatt og leit alvar-
lega á mig.
„Það gleður mig,“ sagði hún.
Bjart vortungl var hátt á lofti yfir bæn-
um, þegar við gengum heim, framhjá íbúð-
arhúsunum og verzlununum, og ég gerði mig
ekki einu sinni líklegan til að leiða hana,
hvað þá meira.
Þegar hún hafði opnað dyrnar á íbúðinni
sinni, hikaði hún andartak í dyrunum. llm-
urinn af máltíð okkar lék um líkama henn-
ar, angan af valhnetum, víni og ávöxtum.
„Viljið þér líta inn og þiggja kaffisopa?"
spurði hún. Það bar skugga á andlit hennar,
svo ég sá ekki augnaráð hennar.
Þetta freistaði mín, en sem sérfræðingur á
þessu sviði vissi ég, að það mundi enn vera
of snemmt. Það, sem mestu máli skiptir, er
að fara sér að engu óðslega. Ef maður ætlar
að ná verulegum árangri, verðui' maður að
gæta þess^ að fara mátulega geyst. Þegar
maður sér árangurinn, skilur maður hvers
vegna.
„Það er orðið of framorðið fyrir yður,“
svaraði ég. „Þér hafið verið elskulegar við
mig, og ég vil ekki níðast lengur á góðvild
yðar.“