Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 60
138
MOEGUNN
fiitt dq annaö, 5Em fyrir mig hefir bariö.
Eftir Ttlörtu nónsÖDttur.
Evinði Jlutt í S. R. f. I. 4. des. 1913.
[Á undan erindinu mselti íorseti félagsins þau orð, er hér fara
á eftir:
Það er að sjálfsögðu verk þessa félags að leita að sönnunum fyrir
öðrum heimi, kynna sér, hverjar sannanir hafa komið viðs' egar um
heiminn, sækjast eftir nýjum sönnunum, og kappkosta að færa sér slikar
sannanir i nyt.
En viö hliöina á þvi, sem i ströngnm skilningi veröur nefnt sann-
anir, er afarmikil og margvisleg dulræn reynsla mannanna, sem ekki
verður sönnuð á neitt likan hátt og t. d. endurmínningasannanir verða
reyndar.
Það er ekkert vit í þvi að virða slika reynslu að vettugi, og það
hefir mannkynið i raun og veru aldrei gert. Hún hefir altaf verið ofin
saman við trúarbrögðin, hefir altaf gefið trúnni næringu og styrkingu.
I þvi efni þarf eg ekki annað en benda ykknr rétt til dæmis á gamla
og nýja testamentið, sögurnar um helga menn í katólskri kirkju og
afturhvarfssögurnar í kirkjum próte^tanta.
Eftir því sem eg lít á, er það ein hliðin á ætlunarverki þessa fé-
lags að sinna þessari reynslu hér á landi af alúö og kostgæfni. Eg er
sannfærður um, að mjög mikiö er til af henni liér á laudi. Fyrst er
að fá vitneskju nm hana — fá sem nákvæmasta vitneskju um það,
hvermg hnn hefir komið fram, í livorju hún hefir vorið og er i rann og
veru fólgin. Þvi næst er að leggja á hana þann visindalegan mæli-
kvarða, sem unt er, bera hana samnu við reynslu með öðrum þjóbum,
og skýra hana samkvæmt þeirri þekkingu, sem menn kunna þá og þá
að hafa öðlast.
Það er út frá þessari sannfæringu, að eg hefi beðið frú Mörtu
Jónsdóttur að segja okkur dálítið af sinni reyuslu í kvöld. Þegar hún
hafði Ragt mér af honni, var eg okki í neinum vafa um það, aö hún
væri stórmerkileg. Eg geng að því vlsu, að þið takið frúnui af samúð
og góðvild. Að sjálfsögðu þarf hún þoss. Hún hefir víst aldrei fyr
flutt erindi fyrir mannsöfnuði. Skrápurinn er ekki orðinn eins harður á
henni og okkur gömlu körlunum. Og það er eingöngu fyrir minn bæna-
stað, að hún hefir látið leiðast til þess að segja okkur það, sem í
vændum er].