Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 64
142
MORGKJNN
eina og eg hafi enga fætur. Eg athuga þetta rólega, en
það hefir ekkert að 8(.gja — eg flnn ekki til fótanna ; svo
smáfæri8t þetta tilfinningarleysi upp eftir likamanum og
að iokum fann eg ekkert nema höl'uðið. Mér þótti þetta
afskaplega undarlegt og skildi ekkert í þessu, og dálítið
fanst mér það óþægilegt að hafa ekkert nema höfuðið.
En eg átti eftir að verða enn meira undrandi, því að
næst fann eg, að eg stóð á gólflnu fyrir framan rúmið og
sá líkama minn liggja í rúminu. Eg varð alveg stein-
hissa; samt datt mér i hug, hvort þetta væri ekki dauð-
inn. Mér fanst það nú samt ekki sennilegt, því að eg
hafði ekki verið svo veik, að það væri líkleg skýring.
Eg varð því að leggja árar í bát, hvað skýringu snerti.
Eg fór þá að líta kringum mig; líkama hafði eg, að mér
fanst, en hann var alt öðruvísi en sá gamli, því að mér
fanst eg strax finna, að nú gæti eg farið ferða minna
frjáls, hvert sem eg vildi; eg fann, að munurinn var af-
skaplegur. Þá tók eg eftir því, að allir veggir voru eins
og gegnsæir. Eg notaði mér það og sá þá, að í næstu
stofu sat telpan, sem eg hefi áður getið um. Eg sá, hvar
hún sat, og sá, að hún var að gráta; eg mundi ekki i
svipinn eftir neinu, sem valdið gæti henni hrygð, en
mér fanst strax eg finna svo innilega til með henni. Alt
í einu mundi eg það, að pabbi hennar var í ofveðrinu á
sjónum.
Nú þótti mér gott að vera frjáls, — nú skyldi eg fara
og leita að bátnum. Mér fanst eg fara út í myrkrið og
illviörið; það gjörði mér nú reyndar ekkert til; eg visai
af því, en fann það ekki.
Nú hagar svo til, að norðanmegin við höfnina i
Keflavík er standberg, venjulega kallað JBergið. Það er
áframhaldandi klettabelti út undir næsta þorp, Leiruna.
Mér fanst eg nú fara, meðfrarn Berginu og gæta að,
hvort eg sæi ekki bátinn; því ferðalagi gæti eg helzt
likt við flug. Þegar eg er komin út undir Leiru, sé eg
bátinn koma á móti mér á fullri ferð. Mér fanst eg fara