Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 75

MORGUNN
153
En mikið furðaði mig, þegar eg kom inn i fátæklegu bað-
stofuna, á þeirri birtu, sem eg sá þar. Mér fanst eg vera
komin í einhvern helgidóm, þar sem englarnir hefðu að-
setur sitt. Eg sá skínandi hvitar verur umhverfis rúmið, og
mér sýndist ekki betur en að líknmi litlu stúlkunnar væri
orðinn að undurfallegum engli; breytingin var stórkost-
leg. Mér sýndist andlitið lýsa eins og skært ljós.
Eg settist út í eitt hornið á baðstofunni, utan við
mig af lotningu, raeðan mamma hagræddi líkamanum,
sem telpan hafði nú yfirgeflð. Alt fanst mér þetta dá-
samlegt og jafnframt eðlilegt. Mamraa hafði sagt mér að
aiiir, sem dæju„ færu til guðs. Mér fanst eg þess vegna
svo ósköp vel geta skilið, að guð hefði sent engln. sína
eftir litlu stúlkunni, og að hún hefði þá um leið orðið að
engli.
Eg leit því á þetta með mestu lotningu og var ekki
hið minsta hrædd.
Þetta sama kvöld, þegar eg var nýsofnuð, vaknaði
eg við að þrifið var í mig. Eg hálfreis upp, og þá sá eg
telpuna, nýdánu, standa fyrir framan rúmið mitt; hún
var klædd eins og hún hafði verið hversdagslega. Hún
var áfjáð á svip, og eg heyrði, að hún sagði, að nú skyld-
um við koma út að leika okkur. Eg mundi strax eftir
að hún var dáin og varð ógnarlega hrædd við að sjá hana
-þarna; og afskaplega varð eg undrandi, því að eg hafði
hugsað mér hana helzt syngjandi hjá guði.
Eg reyndi samt að stynja því upp í hálfum hljóðum,
að hún skyldi ekki vera að þessari vitleysu, hún væri
dáin og ætti ekki að vera að hugsa um að leika sér.
Ekki vildi hún láta sannfærast um það. Eg lagðist samt
út. af aftur og breiddi nú alveg upp fyrir höfuð, svo að
hún skyldi ekki sjá mig; en ekki dugði það; hún lét
mig ekki í friði alla nóttina.
Saman sagan endurtók sig nótt eftir nótt allan tím-
ann sem hún stóð uppi, og altaf var það saina áhuga-
málið, að biðja mig að koma út, og nú skyldum við leika