Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 80
158
m o r;gku n n
við höfðum búið um okkur, fórum við upp í hraunið og
vorum þar til kvölds. Það var þvi nærri komið sólsetur,
þegar við komum heim í bústað okkar. Við borðuðum
þá og vorum í ijómandi skapi. Um það bil, sem við vor-
um að enda við að borða, hvarf sólin fyrir næstu hæð. I
sama bili fanst, mér eina og eitthvað óttalegt kæmi í nánd
við mig. Eg fann að þvi fylgdi voðalegt myrkur. Eg
reyndi að bægja, því frá mér, en það var ekki til neins.
Það virtist veiða æ ægilegra. Ekki sagði eg stúlkunum
frá þessu, en mér fór að verða ómögulegt að vera kyr,
svo að eg stakk upp á þvi, að við skyldum ganga upp á
hæðina, sera var fyrir norðan okkur, og sjá sólarlagið.
Við gjörðum það og þá fann eg að þetta hvarf alveg frá
mér, og eg varð eins glöð og áður. En ekki fanst mér
eg geta hugsað til að fara aftur heim í selið. Eg lagði
það þvi til, að við flyttum okkur úr tóttunum. Ein stúlk-
an samsinti því, en hinar aftóku, sögðu, að slikt væri
óskynsamlegt, þvi að þarna færi langbezt um okkur. Eg
gat þá ekkert sagt, því að eg vildi ekki segja þeim, hvers
vegna eg vildi flytja mig.
Við fórum því heim i selið aftur og lögðumst nú til
8vefns. En ekki varð mér svefnsamt. Tafarlaust varð
eg vör við saina voðalega myrkrið, sem urnkringdi mig
og gerði mig eins og veika. Mér fanst hvað eftir annað
eg ætla að kafna, og hélt því vöku fyrir hinum stúlkun-
um, því að það þótti mér alveg óbairilegt að vaka ein.
En ekkert sagði eg þeim frá því, hvers vegna eg gæti
ekki sofnað. Stúlkurnar vöktu með mér á víxl. Sú stúlk-
an, sem hai'ði tekið undir það með mér að við flyttum
okkur urn kvöldið, sá eg að ekki mundi kunna vel við
sig heldur. Ekkei't sagði hún samt um það. En þegar
hún var loksins sofnuð, heyrðum við, að hún rak upp
hljóð, og virtist ákaflega, hrædd. Eftir því sem lengra
leið á nóttina, varð þetta voðalegra, og að lokum gat eg
ekki verið svona lengur. Eg reis því upp og vakti stúlk-
urnar. Þær segja svo frá síðar, að ‘þá hafi þær orðið-