Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 81
MORGUNN
159'
hræddar við mig — svo hafi eg verið ægileg, sögðu, að
sér hefði dottið í hug, að eg væri ekki alveg með öllum
mjalla.
En eg æddi fram og aftur; og til þess að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, fór eg að iífa lyng, kveikja upp eld og.
hita kaffi. í þetta gekk töluverður tími.
Nú leiddist 8túlkunum þetta og báðu mig að koma
og leggjast fyrir aftur. Eg gjörði það fyrir þær og lagð-
ist nú enn til avefns.
Þá fann eg, að einhver stóð uppi yflr mér. Eg leit
upp, og sá þá gamla konu standa hálfbogna á tóttar-
veggnurn og horfa á okkur voðalega illilega. Hún var
með röndótta svuntu, i stuttu pilsi, með gulan skýluklút,
bundinn yfir sig. Eg sá að hún vildi okkur burt, og nú
varð eg þess vör, að myrkrið voðalega var alt frá henni.
Eg sá, að hún var umkringd af einhverjum fleiri voða-
legum verum. Þá hvarf hún alt í einu af veggnuro
og eg lagðist fyrir aftur. Samt leið mér ekki betur en
áður. Eg reyndi aftur að sofna, en þá fann eg að konan
stóð aftur á veggnum. Þetta endurtókst þrisvar sinnum,
svo að svefni var auðvitað alveg lokið fyrir mér.
Undir morguninn fanst mér eg einu sinni sjá niður á
veginn, sem lá dálítið fyrir neðan okkur. Fjárgötuslóði
lá frá veginum upp að selinu. Nú fanst mér eg sjá tvo
menn koma eftir götuslóðanum. Þeir báru byrðar á bak-
inu og voru illa til fara. Annar var i bláum jakka eða
peysu; hinn var dekkri. Þetta hvarf rétt strax aftur. Rétt
á eftir sá eg fyrstu geisla sólarinnar gægjast fyrir hæðina,
og eg man, að aldrei hefl eg orðið fegnari sólargeislunum.
Mér fanst þeir frelsa mig frá einhverju voðalegu. Þá
hvarf altsaman; eg var eins og áður glöð, en dálítið mátt-
laus. Það hvarf líka bráðlega.
Þegar við vorum farnar úr selinu, sagði eg frá því,
sem eg hafði séð og fundið. Þá sagði stúlkan, sem fylgt
hafði mér að málutn, að hún hefði þegar um kvöldið fund-
ið eitthvað voðalegt færast til sín; en það hefði alveg