Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 83

MOSQUNN
161
íjölskyldu, sem búið hafði í húsinu, um þetta, og það fólk
mundi þó geta sagt, að fleira hefði verið þar.
Við þrættum um þetta lengi, þangað til eg lét undan
og sagði, að það gæti vel verið, það byggi þar, en það
gjörði mér ekkert til; eg gæti fengið að búa þar eins fyr-
ir því. Ekki sagði hún, að fólkið féllist á það. Draum-
urinn varð þá ekki lengrij; en ekki breytti þetta neitt
áformi minu um ibúðina. Eg spurði þessa fjölskyldu, sem
stúlkan hafði vísað mér á, um þetta, og fékk þá að vita,
að ýmislegt óskiljanlegt hefði gjörst í húsinu í þess tíð
þar. Það varð til þess, að mig langaði enn meira til að
eiga þar heima, og ákvað nú að fullu að reyna það.
Nokkuru eftir það dreymdi mig aftur, að eg væri
komin þar og hitti sömu stúlkuna; hún var vingjarnleg
eins og áður. Eg sagði henni aftur um erindi mitt, og
hún kom með sömu mótbáruna. Eg lét það ekki á raig
fá, en hélt áfram inn í gegnum stofurnair. Þegar eg opn-
aði eina stofuna, sá eg ekkert nema gráleita þoku eða
reyk, sem fylti alt herbergið. Eg ætlaði samt inn, en þeg-
ar eg ætlaði að stíga inn fyrir hurðina, voru réttar á móti
mér hendur út úr reyknum. Eg sá þær að eins upp að
olnboga, en enga veru, sem fylgdi höndunum.
Þá greip mig hræðsla. Eg flýtti mér gegnum stof-
urnar og út og hitti þá aftur stúlkuna, sem sagði: »Þetta
var ekki mér að kenna; eg hafði varað þig við þessu«.
Þessi draumur var ekki lengri. En hann hafði þau
áhrif, að eg hættí við að fá að búa i húsinu. Síðar heíi
eg nú reyndar séð mikíð eftir þvi.
Nokkuru seinna, þegar eg var alveg hætt að hugsa
Ulfl gamla llúsið, dreymdi mig enn, að eg kom þangað, og
sá alt fólkið, sem hafðist þar við. Eg komst að því, að
þar voru hjón, ásamt dóttur og syni. Mér varð sérstak-
lega star8ýnt á konuna, því að búningur hennar virtist
mér langt frá því að samsvara stöðu þeirri, sem hún liafði
verið i. Eg athugaði kjólinn, sem hún var í, og sá, að í
honum mundi vera heimaunnið vaðmál, dökt að lit.
11