Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 84

162
MORGUNN
Þegar eg vaknaði, mundi eg mjög vel útlit konunnar
og búning allan, en mér þótti næsta ótrúlegur búningur-
inn. Eg leitaði mér samt vitneskju um þetta, og fékk þá
að vita, að svona hafði þessi kona æfinlega verið búin
heima fyrir. Þegar eg lýsti ungu stúlkunni, var mér lika
sagt, að svona befði dóttirin verið; en það vissi eg ekki
fyr en þá, að þessi hjón hefðu átt nokkura dóttur.
Síðar — eg má eklti segja, hve löngu síðar — eftir
að eg hafði reynt borðtilraunir og skrift með ungu stúlk-
unni, sem var á heimili okkar, kom þessi hvítklædda
stúlka frá draumunum þar fram. Það virtist þá koma
þar fram, að hún ætti mjög bágt, en hefði ekki áttað sig
á því, fyr en hún hafði kynst mér í draumunum, og svo
dregist þarna til okkar.
Við reyndum að gjöra eins mikið fyrir hana og í
okkar valdi stóð, og hún virtist átta sig smárasaman,
eftir því sem hún kom oftar til okkar. Að síðustu þakk-
aði hún okkur fyrir sig og hvarf alveg frá okkur. Síðan
hefi eg ekki orðið hennar vör, fyr en nú nýlega, er
eg fór að rifja þessar sögur upp fyrir forseta okkar, hr.
Kvaran.
Það var um kvöld í halfrökkri, að eg sat þar heima
og sagði þessar sögur. Eg hafði byrjað að segja frá þess-
um atburði. En alt í einu fann eg, að alt ruglaðist i'yrir
mér; eg mundi ekki nokkurn hlut af sögunni, og mér fanst
eg jafnframt finna stúlkuna standa lijá mér. Á þessu etóð
nokkurar minútur. Eg beitti öllum vilja mínum til að
safna mér saman aftur og það tókst.
Svo var það í gærmorgun, — eg var byrjuð að skrifa
um þetta og ætlaði að segja, hvar þetta hefði gjörst. Mér
fanst það ekkert gjöra til, því að nú er enginn á lífi, sem
það hefði getað sært.
Þá sá eg stúlkuna í albjörtu standa hjá mér við skrif-
borðið — og eg fann, að hún var að biðja mig að nefna
ekki nöfn. Eg skildi hana að minsta kosti svo.