Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 86
164
M0K6UNN
hvert erindi spíritisminn eigi til mannanna, ef hann sann-
ar sitt mál. Þar farast honum svo orð:
»Vér gerum ráð fyrir að kirkjunni sé ekki skipað að
hafna þeirri kenningu, setn vœri hún fráleit, að skeyti
geti komist milli lifandi manna og framliðinna, eða með
öðrum orðum, að það sé hennar ætlunarverk, samkvæmt
fyrirmælum Jóhannesar-bréfsins, að »trúa ekki sérhverjum
anda, heldur reyna andana, hvort þeir séu frá guði«. En
þá er ekki fjarri lagi, að því er mér virðist, að spyrja,
að hverju gagni vér getum búist við, eða vonast eftir, að
spíritisminn og fyrirbrigði hans geti orðið.
»Eg nefni fyrst af öllu vissurta um ódauðleikann.
Satt er það að vísu, að raikili fjöldi manna hefir trúað
þvi fastlega á öllum öldum, ekki að eins að andinn lifi
eftir iíkamlegan dauða, heldur og að það ltf sé ævarandi.
En jafnvel um kristna menn er það að segja, að þó að
þeir hafi trúað á persónulegan ódauðleika, þá hafa þeir
oft óskað þess, að sannanirnar fyrir ódauðleikanum væru
betur 8annfærandi en þær eru.
»Merkilegur kaíii er í »Æfisagadr. Johnsons« eftir Bos-
well. Þar er sagt frá satnræðu, sem fór fram í Oxford,
laugardaginn 12. júní 1784. Dr. Johnson var þá gestur
dr. Adams, yfirmanns Pembroke-collegísins. Boswell segir:
»Eg hefi ekki nein skrif um samtalið þetta kvöld,
nema eitt brot. Eg mintist á sýn Lytteltons lávarðar,
sýn, sem boðaði, hvenær hann mundi deyja, og að fyrir-
boðinn hefði ræzt nákvæmlega. Þá sagði Johnson: Það
er hið frábærlegasta, sem gerst hefir á minni æfi. Eg
heyrði það með mínum eigin eyrum af vörum frænda
hans, Westcote lávarðar. Mér þykir svo vænt um hverja
sönnun, sem eg fæ um andlegan heim, að mér er ljúft að
trúa henni. Dr, Adams svaraði: »Þér hafið nægar sann-
anir, góðar sannanir, sem ekki þurfa neinn stuðning«.
Johnson sagði þá: »Mig langar til að fá þær meiri«.
»Ef til vilf hefir dr. Johnson aldreiverið í nánara
samræmi við hugsunarhátt og tilfinningar Englendinga,